Śmierć... Ponury żniwiaż ludzkiej egzystencji
siostra żywota wiecznego
jedyna sprawiedliwość na ziemi

truposz z kosą w ręku
terminy żniw każdemu wyznacza
plon życia zebrać przyjdzie

nie znasz dnia ni godziny
marność nad marnościami
wszystko marnieje w obliczu nieuniknionym

żebrak, polityk, dziecko czy starzec
wszystkich jedną miarą potraktuje
na nic układy, przekupstwa i błagania

z prochu powstałeś
i w proch się obrócisz
by wypełniła się wola Twoja

etap ziemski jeno ma kształtować
ku prawdziwemu życiu w niebie
śmierć jak celnik pomiędzy światami

rozsądzi czy zaznasz rajskiego obrazu
pokuty w celi oczyszczenia
lub co gorsza wiekuistego potępienia

władca zaświatów niczym mityczny Hades
nie uśmierca duszy człowieka
przenosząc drugą stroną wieka

nadaje jeno inną formę
bądźmy godni
odpowiem w godzinie zbawienia

jestem pyłkiem i liściem na wietrze
aniele śmierci uczyń co przeznaczone
klękam, pochylam głowę

Świst! Powietrze kosa przecieła
duch opuszcza ciało
marności ziemskie życie
za mną pozostało...