Zagościłaś w mym sercu, bo chciałaś bym Cię poczuł

jak roślina wyschnie znów, to zaraz spłynie z oczu

to czym wypełniasz je, od kiedy gościsz we mnie

po czym sny spełniasz w dzień od biedy swoim pięknem



Byłem i nadal jestem, jak ta roślina w suszę

żyję i działam, lecz chcę zaznać choćby smaku muśnięć

czyli namiastki tlenu z gorącym uczuciem w parze

bym dziś nakarmił ten mój wciąż oschły budulec marzeń



Zbuduję zasięg jak dawniej tym, czym teraz zrujnuje czas ten

na napisanie po czasie odważnej sentencji w prawdzie

Spróbuję zatem: szukam Cię, lecz nie mogę znaleźć

ukaż się, bym wgląd miał gdzie ukradkiem wtargniesz



Lecz i tak obawiam się, że Cię nie znajdę w całości

co najwyżej w namiastce wśród ludzi u których zagości

taka sama potrzeba - bym dostrzegł Cię w marzeniach

po to by urzeczywistnić to, na co mi pozwala nadzieja



Więc jeżeli Ciebie już nie ma, to nie chcę bez niej umierać

dlatego mnie tak bardzo uwiera pustka, w której znów czekam

obecnie wśród lat, a być może również wśród dekad

na to bym biegał - bo bez Ciebie mogę tylko tu pełzać



Chcę przez ten list ujrzeć Twój pejzaż tu i teraz

by poczuć multum szczęścia i mógł już wrócić z wszechmiar

w jednym kawałku z miejsc tak odległych gdzie Cię szukałem

gdy swe złamane serce w kawałkach dawać im znów chciałem



Im, czyli właśnie Tobie w Twej jak najpiękniejszej odsłonie

wśród tylu kobiet, przez które ciągle wierzę w swój rozejm

z samym sobą, tak by odtąd wtłoczyć mógł we mnie

cały kolor gwiazdy obłok - tak w nocy, jak i we dnie...