Ciągle uważam, że nie zasługuję być w Twych szeregach

potem znów stwarzać presję na ułudę, gdy płynę w wierszach

ja po prostu Ciebie wciąż nie znam, więc mieć Cię na ustach jest grzechem

za to w środku jestem po przejściach, lecz nie chcę narzucać się blefem



Jestem zbyt zwyczajny na to, bym Cię mógł czymś urzec;

Przez dzień wyschły stawy, a to życie ruszy strumień

by powstały w nim jeziora, rzeki i wszechoceany mentalności;

Tylko dały mi bezdroża, gdzie limitem poezja wydziela progi



Daje mi to komfort, by obnażyć się tu i teraz, robiąc swoje nadal

z należytą troską o każdy szczegół i detal chodząc sobie za dnia

po alejkach - nadal człowieczeństwa - tak bym w nocy mógł spać

to jak sen działa na moc jestestwa, da mi czczony umiar za dnia



Jesteś dla mnie zbyt niedostępna, nawet nie umiem Cię czytać

nie chcę nawet być, gdzie poezja daje w sekundzie swe życia

w domyśle, nawet się w Twych rzekach nie zanurzę, bo nie zasługuję na to;

Obmyjesz znaczenie istnienia w swej naturze pojęć czasu, ból ten karmiąc...?