Czasem są takie chwile, kiedy coś mnie natchnie

starym zwyczajem bym to niegdyś przelał na papier

natchnienie tak mocne, że samo się pisze w smartfonie

o tym, jakie życie owocne i to co mam w sobie



A to wszystko za sprawą przesłuchania tej płyty

której potrzebowałem, bo jestem z osiedla wielkiej płyty

sentyment wrócił i łza się w oku zakręciła przy tym

bo ten temat w ludziach pozostanie wiecznie żywy



Te czasy, w których podwórka stanowiły centrum życia

gdzie nikt nie wiedział, czym jest komórka, w spektrum swych spraw

które ukształtowały pokolenie osadzone w realiach

życia na osiedlu, w których teraz głównie jest marazm



Nie żyłem nigdy na ulicy, ani nawet nie uczestniczyłem

w życiu codziennych spraw bloków, by je uwiecznić swym tłem

tym niemniej to właśnie na nich znalazłem charakter

tych wszystkich, którzy stawiali ponad wszystko naprawdę na prawdę



Nie było mowy nawet o tym, by nie być tutaj sobą

w przeciwnym razie ciągle trzeba było ruszać głową

ja na szczęście nią ruszałem najczęściej do bitu

puszczanej muzy z płyt hip-hopowych klasyków



Co do ruszania głową tych, co na osiedlu nie byli sobą

gdy chcieli się upodobnić do Nas, w obiegu przeżyli horror

Mnie z szyderstw tam znali - w radości tam mocno tętniłem

gdy egzystencja Kamila i Pawła stanowiła moją ekipę



Pozdrówki dla Nich - sojusz z wybranych samotników z sobą w zgodzie

lecz najprawdziwsi z prawdziwych poszli w swoją stronę

może kiedyś się spotkamy w toku przejść codziennych życia i spraw

gdyż mogliśmy liczyć na siebie - choć wówczas odmienny był każdy z Nas



Bloki skrywają wrażliwe dusze wśród zwykłych geniuszy

swoisty żargon: Ja nic nie muszę! - uczynił me uszy

podatnym na skruchy, gdy przymus kazał zabijać bunt

pielęgnowany za dzieciaka, lecz w wieku dorosłym nad wyraz schudł



Teraz już tylko miłość i spokój ratują me życie

z wszelakich opresji - nic nie mam za skórą - w swej sile

znajduję oparcie, tak samo jak i w rodzinie

a moja przyjaciółka braki w mym sercu wypełnia godziwie



Wracając do bloków i podwórek - to również moja siła;

Rzucanie kamieni na dach i trzepak, wokół mnie gromadziła

najlepsze osoby, których przez trwożny kadr, nie zapominam

a przeszłe ozdoby wspólnych scen z chodnika zgłębiam do dzisiaj