Dziś – cała moja istność
zmieściła się w jednym, niezbyt dużym
kielichu czerwonego wina.
W dniu trzecim dwukrotnie rzekł Bóg,
że było dobrym to, co sprawił
swoją stwórczą wszechmocą.

Rozpłynęła się po mnie radość
i poczęła
rozgrzewać wnętrze mojego
jestestwa.

Na stole zamigotała świeczka
– symbol obecności Najwyższego.
Poczułem zapach nieba,
który z wolna, aczkolwiek zdecydowanie
otulał moją codzienność.
Przymknąłem powieki,
uchyliłem księgę własnego serca,
i począłem z lekkim drżeniem głosu
śpiewać:

"Pan jest pasterzem moim, nie brak mi niczego.
Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie odpocząć mogę,
przywraca mi życie.
Prowadzi mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoje imię.
Chociażbym chodził ciemną doliną
zła się nie ulęknę,
bo Ty jesteś ze mną."

Później umilkłem,
albowiem milczenie jest słuchaniem,
a słuchanie Bożego milczenia
jest słyszeniem Najwyższego.

Znów przełknąłem odrobinę
szczęśliwości wiecznej płynącej
jak uświęcony napój
z gron winorośli.

Płomień świeczki zadygotał,
a wraz z nim moje serce.
„Pan mój i Bóg mój!” – szepnąłem z niezwykłą
dostojnością,
i poczułem, że ponad moje zrozumienie
uniosło mnie Tchnienie,
któremu nie potrafiłem
i nie chciałem się przeciwstawić.

Rozpływałem się niesiony wewnętrznym wiatrem
ponad rozlewiskiem wód ziemskich,
a poniżej niebieskich.

A już po chwili ku mojemu przerażeniu
spadałem pędem w moją zwyczajną
codzienność.

Adonai! O, Adonai!
Dziękuję, że jesteś tu
ze mną –
prochem marnym i pyłem.

Skropliłem się na suchą z tęsknoty
ziemię.
Było to jak pocałunek
życia, którego nie chce się
zapomnieć.

Uwielbiam Cię, mój Panie!