W mieście, które kocham
od lat tramwaj jeździ ten sam
i tylko tabliczka z numerkiem coraz bardziej
piegowacieje rdzą.

Tam wciąż ktoś przysiada
na murku przy rzece –
ktoś, kto pogubił sny.

Buty ściera jegomość z duszą
poetycką
pędząc Szewską pod Bagatelę,
bo miłość nie lubi czekać
na jutro.

Mam sporo miejsc,
o których nigdy nie opowiem.
Mieszały się tam zapachy modlitw
z chmielem, a czasem naiwność
z seksem.

Wydreptałem tam niegdyś swoją pierwszą
ciszę. Rozchodziłem śmierć przyjaciela.
Oddaliłem się od samego siebie, gdy wiarę wywiozłem
autobusem z Kleparza Starego, gdzieś za Prokocim.

Dziś to miasto, które kocham jest inne,
lecz ja wiem, gdzie wciąż bije serce radosne;
gdzie zastygły łzy po-miłosne;
gdzie niedokończone zdania unoszą się ciągle
na wietrze;
gdzie Bóg schyla głowę, by nie zawadzić o codzienność
bardziej mokrą, niż to bywa na Brackiej;

gdzie wrócę znów może za kilka wierszy...