W słabości swojej
zagubiłem się byłem,
a będąc kruchym tworzywem
nadzieję straciłem.

Gdym zeszedł schodami
pod czeluści bramy,
wysłałeś do mnie Michała
– w habit był ubrany.

On mówiąc o Tobie
na Krzyż Święty wskazał,
a gdym padł na kolana,
pękła w sercu skała.

Podniosłeś mnie, Panie,
umacniając Twą łaską,
i wskazałeś drogę
zaiste niełatwą.

A była to ścieżka
wąska i ciernista.
W samotności pójść miałem
ku pustyni miasta.

Ochoczo ruszyłem,
lecz skąd wiedzieć miałem,
że po drodze stracę
swoją lichą wiarę.

Ty jednak chciałeś
– wszak to Mądrość Boża,
żebym obumarł był
całkiem.

Jedynie w ten sposób
znów narodzić się mogłem.
Tym razem dla Nieba:
z wody i Ducha – prawdziwie.

Dziękuję, Jezu, żeś mnie zbawić zechciał
przez Twej męki trud.
Dobrym jesteś Pasterzem,
co ukochał swój lud.

Życiem swoim prostym
wychwalać Cię będę:
Tyś jedynie Bogiem
łaski Miłosiernej!