Patrzę i patrzę:
Gdzie jesteś, Panie?
Panie, gdzie jesteś?

Widzę ptaki,
słyszę wiatr i czuję słońca promienie.
Jesteś tam, gdzie przysiada,
choćby na moment,
to wszystko, co piękne.

Nad dachem przyczepy
mam jeszcze baldachim,
żeby chronić od uderzeń nawałnic
moje życia miejsce
– tam przysiadają wróble i kosy.

To jak nad Ziemią –
Królestwo Niebieskie.
pomiędzy jest przestrzeń
– tam czasem jakaś mysz przebiegnie,
albo moje serce.

W przyczepie jest szaro,
a w piecyku już grzeję
– bo jesień.
Diabeł przyszedł, bo chce ogrzać tu
swoje ręce –
albo kłamie, żebym go wpuścił
i pozwolił zostać dłużej.

Gdzie jesteś, Panie?
Panie, gdzie jesteś?

Na stole Pismo Święte,
na ustach Psalm,
serce drży z radości,
miłość należy rozdawać prędko,
bo zima zwykle nie pyta,
czy przyjść może już, czy za chwil kilka.

Włączam piecyk mocniej,
by diabeł przysnął tu
w pustelniczej przyczepie.
Ja w tym czasie
plecak załaduję chlebem powszednim,
który mi anioł podaje z nieba,
bym ubogim rozdał na obrzeżach
Kościoła.

Jak dobrze, Panie,
że Ty w sercach ludzkich mieszkasz,
a nie w przyczepach,
bo musiałbym diabłu nałgać,
a to nie przystoi mnichowi.
Niech śpi tam,
a my braciom zanieśmy po pajdzie
Miłości
– ze smalcem i skwarkami,
i z odrobiną soli.