Skórzana kurtka na plecach i kaptur od bluzy na głowie.
Idę przed siebie lekko pochylony i zastanawia mnie:
Czy pochylam się od ciężaru doświadczeń w plecaku,
Czy z szacunku do drogi, którą chodzę od wielu lat?
A może szukam własnych śladów, bym nie zbłądził?

Dziurawa nawierzchnia, a w niej kamienie.
Lampa przy chodniku gaśnie i zaświeca się
– zupełnie jak moje życiowe cele.
Szumi wiatr i lekko wdziera się pod kaptur.
Przytrzymuję go dłonią, by nie spadł z głowy.
Chyba boję się trochę, że myśli mi zmarzną.

Kolejny dzień idę tą samą drogą – codzienność.
Zmienna jest najczęściej pogoda, ja nieco już rzadziej.
To, co wkoło zauważam dopiero, gdy zmieni kolor.
Nie nudzi mnie ta okolica! Po prostu zamyślam się częściej.

Dwa zakręty dalej przejazd kolejowy.
Czekam, bo szlabany opadły.
Przypominam sobie najważniejsze decyzje w swoim życiu.
Szynobus podjechał w kierunku Kassel,
a ja myślę o mojej twierdzy przekonań.

Podniosły się szlabany. Idę dalej
swą codzienną drogą poprawiając kaptur.