Usiedli my se pod krzywym płotem.
Usiedli my se tam we dwa:
Pan Chrystus – frasobliwy,
i ja – pustelnik marny.

Tak my se siedzieli
bez wody i bez wina też.
Tak my se siedzieli chwilę
albo i nawet dwie.

Niceśmy nie gadali do siebie.
Oj, niceśmy nie gadali.
Chłopy dwa pomęczone
jenośmy se powzdychali.

Z dalekaśmy widzieli chałupy,
z dalekaśmy patrzeli na ludzi.
A było tam ze tuzin pasterzy
i kilka panien z lampami
(ale czy głupie były czy mądre,
tośmy nie widzieli).

Później posnęliśmy na twardej ziemi
– posnęliśmy w nadziei na lepszy świat.
Zbudzili nas głosy dzwonów kościelnych
(a mnie też wyrzuty sumienia
o tej słabej miłości do Boga).
Poszli my zaś z wolna na Nieszpory.

— Panie Chryste – mówię – odstąp ode mnie,
bom jest człek grzeszny.
A On mi rzecze: — Stań za mną i chodźmy!
Nie lękajże się, Ambroży! – więc, żeśmy poszli.