O, Mojżeszu, Mojżeszu!
Po coś tam poszedł w głąb tej pustyni
z owcami swego teścia?
Po coś tam poszedł pod tę górę Horeb?

Nie było Ci lepiej
zostać w swej strefie komfortu?
Mogłeś tu zażywać spokoju
i szacunkiem by Cię obdarzono.
Mógłbyś tu spłodzić małą gromadkę dzieci
z piękną swą żoną Seforą.
Mógłbyś z czasem stać się tu kimś ważnym,
jak teść Twój Jetro.

Po coś tam poszedł w głąb tej pustyni?
Czegoś tam szukał?
A skoroś już tam był,
to po coś się przypatrywać chciał
krzewowi, który płonął,
lecz się nie spalał?

I ja przez to wszystko pójść musiałem
ze stadem nabytym baranów i owiec
daleko w głąb pustyni,
by spotkać się z Bogiem.

Wyjść musiałem daleko,
daleko poza siebie,
żeby stanąć boso
na ziemi uświęconej Jego obecnością.

A nie byłem przecież gotów,
by oddać Mu całe swe życie.

Po coś tam poszedł w głąb siebie, Mojżeszu?
I dlaczego nie ma w Piśmie wzmianki,
czyś wrócił z tymi owcami teścia swojego,
czy sam może?

O, Mojżeszu! Cóżeś narobił dobrego
dla wszystkich pokoleń ludu wybranego?

Po coś wskazał nam ten kierunek
ku pustkowiu siebie samego?
Po coś nam udowodnił, że Bóg działa tam,
gdzie człowiek nic nie rozumie,
i gdzie nic już nie może...?

O, Mojżeszu! Dlaczego wysiedzieć nie mogłeś
w spokojnej madianickiej zagrodzie?

Wołam do Ciebie, Mojżeszu,
klęcząc gdzieś w głębi
własnej marności.

Bóg pozwala bym płonął tu
ogniem Jego Miłości.
Nie spala mnie,
lecz przemienia

– a daleko mi stąd jeszcze
do Kanaanu.

Po coś wyszedł na pustynię, Mojżeszu?!