tego co się kłębi w tobie
nie ogarnie strofa żadna
żadnym poetyckim słowem
nie potrafię tego nazwać

aby brzmiało najprawdziwiej
w oczach co są światłem duszy
tej materii tak przedziwnej
pełnej gniewu . pełnej wzruszeń

lecz próbuję wciąż wytrwale
z pióra wyrwać takie słowa
co pozwolą nam się scalić
poetycki dom zbudować

aby stać się jednym ciałem
zatrzymanym w wiersza strofie
zrymowanym doskonale
zanim się skłębimy w sobie


- jesienna -

nie zapomnę tej jesieni
kiedy los do drzwi zapukał
by na zawsze już odmienić
czas co mocno mnie oszukał

do dziś nie wiem czemu właśnie
na mnie miłość ta trafiła
gdy zdawało się że gasnę
i że wszystko już skończyłam

świat za progiem został blizną
wciąż do końca nienazwaną
gdy miłości dałam wszystko
choć jej słowa często ranią

nie zapomnę tej jesieni
i wciąż patrzę przez jej barwy
by na zawsze już oddzielić
czystą miłość od pogardy

do dziś sztuka to jest trudna
a czas oszukuje ciągle
i próbuje grać na strunach
w mowie niepotrzebnych potknięć

świat za progiem wabi treścią
wciąż do końca nienazwaną
w tonach szorstkiej opowieści
której słowa często ranią

lecz zapomnieć tej jesieni
nie pozwoli mi jej siła
wciąż od nowa czas odmienia
Miłość co się przytrafiła