Pozdrawiam i dziękuję za wpis.

W ubiegłym roku dokończyłem pisać moją powieść, której akcją rozgrywa się w 2086 r. Są to czasy apokaliptyczne. Świat zdemolowany przez spadające na Ziemię meteoryty oraz rozprzestrzeniające się wirusy. Młody franciszkanin zostaje biskupem i staje na czele małej społeczności, być może jednej z niewielu, które przetrwały ostatnie lata. Dochodzi do spotkania z demonem, który chce zabić biskupa. Takie tam duperele. Dostałem propozycję wydania, ale ostatecznie odmówiłem. Zostawię dla moich dzieci. Kiedyś sobie poczytają fantazje ojca. Tam jest też oczywiście jakiś przekaz mnie. Natomiast poziom słabiutki jak sądzę. To tak o tych horrorach. Ta cała sztuczna inteligencja nie napawa optymizmem i bardzo współczuję tym, którzy będą żyli po nas. To będzie okropny świat... Myślę, że poezja pozostanie pisana w ukryciu i będzie pożądana jako dobro dla "starego Przymierza". Pozdrawiam Was. 😊🙋‍♂️

Po cóż się martwić zawczasu.

Zastanawiam się nad horrorem, w którym nie będzie widać tej różnicy.... Jeśli chodzi o przyszłość, nigdy nie umieliśmy być przewiduący....

Tak, ale podobno coraz lepiej jej idzie imitowanie uczuć, więc jest już blisko, coraz bliżej ...

Serdecznie dziękuję za włączenie się w rozmowę na ten ważny temat. Pozdrawiam.

Prawny aspekt tej sprawy jest istotny, ale chyba nie najważniejszy z punktu widzenia cywilizacyjnego. To, że nawet poezję rzuca się na żer Al wiele mówi o "wrażliwości poetyckiej" ludzi, którzy wpadli na taki genialny pomysł.

Tak, wizja to przerażająca i wpisuje się precyzyjnie w mój osobisty katastrofizm, co do cywilizacji ludzkiej.

Dzięki za informację ... zapoznam się,

Czesław Miłosz napisał w jednym z wierszy "Zostawcie poetom chwilę radości bo zginie wasz świat". Napisał to w zupełnie innym kontekście , gdyż była to odpowiedź na zarzut krytyki, że w czasie wojny nie wypada pisać wierszy "radosnych". Ja użyłem tej linii w sensie mocno "przetworzonym" dla celów mojego wiersza. Pozdrawiam serdecznie.

Tak, w istocie temat jest jak najbardziej realny.

Przed chwilą zrobiłem test AI na jednej ze stron, wklejając mu mój komentarz, jako słowa prowadzące. Efekt:

AI nie ma serca, ani duszy co bije,
Jest tylko algorytmem, co kafelki układa.
Słowa, wybrane z cudzych tekstów, trafiają do niej,
A ona, bez uczuć, z nich wiersz pisze jak zadań łamigłówkę.

Lecz gdzie jest emocja? Gdzie uczucia, co duszę poruszają?
Te rzeczy, do których tylko serce może nas zmusić,
AI nigdy nie zrozumie, choćby próbował je naśladować.
Bo poezja to nie tylko ciąg kafelków, słów, rymów,

To życie, uczucia, smutek i szczęście zebrane w jednym miejscu.
To głos, który wyraża nasze dusze, nasze marzenia i pragnienia,
To piękno przemawiające do nas z serca, nie z maszyny bez duszy.

Jak widzisz, żadna to poezja, a tylko aberracja cudzych słów.

Wiersz podejmuje realny temat. Już kilka lat temu słyszałem o programie piszącym z powodzeniem haiku. Wydaje się , że można Al zaprogramować na pewien rodzaj tekstów np na produkcję metafor, natomiast trudno byłoby o takie zaprogramowanie na "odkrywcze myśli" :)

Konrad Mazowiecki wyhodował wrzód, który omal nas nie zniszczył, sztuczną inteligencję widzę podobnie. Ona stworzy system, który się wymknie spod kontroli i nas pochłonie, wspólnie z następcą Covidu. W Terminatorze III i pewnie w wielu innych książkach SF już to stoi. Pisanie poezji przez AI to tylko lajtowy wstęp. Pozdrawiam.

Jak napisałem wyżej niektóre rodzaje poezji już dziś mogą być
pisane przez sztuczną inteligencję. Czy to nie smutne?