Istotnie, mea culpa...

Gdybym Ci przeczytał mój komentarz wyczułbyś nutkę ironii.

Pomijając przedstawiony w wierszu aspekt końca cywilizacji człowieka, to niestety nie sądzę, że dała ona wyłącznie powód do dumy. Człowiek bywa wielki, szlachetny, mądry i twórczy, ale też potrafi być cynicznym sk..synem, mordercą, tyranem i zwykłym łajdakiem i to wszystko ma swoje konsekwencje w wytworach cywilizacji. Pozdrawiam i dziękuję za komentarz.

Dzięki. Jeśli nawet istnieją inne "Ziemie" zamieszkałe przez istoty rozumne, ale wszyscy razem podzielimy los przewidziany przez materialistyczną wizję rzeczywistości i skończymy ostatecznie w czarnej dziurze, to pociecha z tego współistnienia jest niewielka. Pozdrawiam:)

Jak ktoś ma takie argumenty na nieistnienie boga jak: "ksiądz mnie krzywdził kiedy byłem mały" - to jest to naprawdę słabe (nie umniejszając tragedii oczywiście).
Teologia z filozofią się gryzie jak dla mnie. To są zupełnie odmienne dziedziny poznania. Ale jak ktoś stara się to łączyć, cóż... jego sprawa.

Całkowicie się z Toba zgadzam co do oceny ludzkości w zakresie ogólnego bezsensownego mordobicia religijno-ideologicznego, ale jednocześnie znowu powiem Ci, że rozdzielam dwie rzeczywistości. Mianowicie zostawiam za sobą problematykę religii, wojen religijnych, złych księży czy pastorów, stosów, inkwizycji, pedofili i psychologię „głębi” itp., a skupiam się na tym, co jest najciekawsze, a co Ty plastycznie nazwałeś „pierdnięciem” Wszechświata, a ja siląc się na estetykę, wymyśliłem „przejęzyczenie”. To mnie interesuje naprawdę i nie wpadam w pułapkę intelektualną zastawianą przez pewnych ateistycznych działaczy telewizyjnych, według których Bóg nie istnieje, bo ksiądz Kacper jest pedofilem, a najlepszy parafianin bije żonę. Zagadnienie sensu istnienia naszej cywilizacji jest ważne i o dziwo, ostatnio nawet przyznają to fizycy i kosmologowie, a robią to poprzez wkraczanie na pola filozofii i teologii.

Jasne, jako fanka Martina Rees czekam plik :)

Jeśli dasz mi tu swoją zgodę, to na Twój mail zamieszczony na tutejszym portalu wyśle plik tekstowy z wykładem pewnego akademika "Wszechświat na miarę człowieka". Wykład jest z 2002 roku więc nieco przestarzały biorąc pod uwagę tempo rozwoju kosmologii, ale mimo wszystko dość aktualny. Zawiera koncepcje antropomorficznego dostrojenia, która jest mi bardzo bliska. Tyle, że trzeba go doczytać do końca , a opłaci się. Pozdrawiam:)

Dziękuję za Twoja refleksję. Postępujące odkrycia naukowe poszerzają nam wiedzę, ale niewiele już wnoszą do zrozumienia Wszechświata. Przekroczony został punkt, w którym już praktycznie nie da się potwierdzić empirycznie teoretycznych tez matematycznych. Przykładem jest teoria strun albo istnienie wszechświatów równoległych. Być może nigdy nie zrozumiemy Wszechświata. Pozdrawiam:)

Przypuszczeń też jest tutaj sporo również;)

Pytanie o plan jest w istocie pytaniem o sens. Jeśli życie świadome pojawiło się we Wszechświecie przypadkiem, wówczas owszem, możemy odnajdywać pomniejszy sens w naszych poszczególnych działaniach, ale w ogólności nasze istnienie we wszechświecie jest raczej tego głębszego sensu pozbawione jako istnienie przygodne. Z punktu widzenia „zwykłego życia” zdrowo jest zachować dystans do tych spraw, jako tak naprawdę wymykających się naszemu pełnemu rozumieniu. Serdecznie pozdrawiam :)

" skali wszechświata" :)

Bezwzględność natury jest czymś, czego człowiek doświadcza od kiedy tylko osiąga wiek, który go uzdalnia do refleksji nad światem. Natura prze bowiem naprzód jako całość poświęcając byty indywidualne, i dotyczy to ludzi, zwierząt i planet ...

Niestety, ja nie mogę uwolnić się od myśli, że ten nieuchronny krach jeśli prowadzi do końca wszystkiego, w jakiś sposób wpływa nawet na sens pisania mojej odpowiedzi na Twój komentarz.

Szybko zleci w dobrym towarzystwie ... :)

To za następne 4-8 mld lat ;)

Tak, Słońce w przewidywalnej i obliczalnej przyszłości spowoduje zniszczenie wszelkich śladów życia na Ziemi. Nawet gdybyśmy jednak uciekli jako cywilizacja w inne rejony wszechświata, to i tak nie przetrwamy, bo pewnym czasie wszechświat na skutek dalszej ekspansji tak się wychłodzi i będzie tak "rzadki", że życie nie będzie w nim możliwe. Ostatecznie zostaną same czarne dziury, na których nie da się żyć.

Widzę, że napisałem coś innego niż pomyślałem. Chciałem powiedzieć: "religię, od której można wziąć urlop", a nie "jechać z nią na urlop". Pozdrawiam:)

Czasem lubię namalować ciemny podkład, aby na jego tle jeszcze wyraźniej zobaczyć tą Nadzieję, która jest we mnie od wielu lat, ciągle ta sama, i bez której nie odważyłbym się zaglądać w otchłań kosmosu. Współczesnym ludziom czasem wydaje się, że religie powstają, jak grzyby po deszczu i wystarczy tylko dobrze poszukać i każdy może znaleźć coś ciekawego dla siebie, coś takiego, co jemu indywidualnie będzie odpowiadać, spełniać jego indywidualne potrzeby i mieć jeszcze ulubiony kolor i zapach i najlepiej, jak będzie się jeszcze nadawać do zabrania na urlop. Wiersz jest realistyczny w tym sensie, że o ile domyślam się intencji podmiotu lirycznego, to próbuje on pokazać, jak wyglądałaby rzeczywistość oglądana z punktu widzenia materialistycznego światopoglądu, ale zakładam, że nie było jego zamiarem propagowanie takiego światopoglądu. Pozdrawiam😊

Prowokacyjny charakter tego wiersza jest mam nadzieję, do odczytania. Czasem warto sobie uświadomić jakie są możliwości odczytania wszechświata. Wiersz rysuje tylko jedna z takich możliwości, dość ponurą, ale naprawdę możliwą .... Ja osobiście żyję w nadziei, że ostateczna rzeczywistość jest inna.. Pozdrawiam serdecznie:)

Wiersz pokazuje jeden z członów alternatywy, z których drugi, ten zawierający spojrzenie na wszechświat jako stworzony przez Boga, jest w domyśle. Paweł Apostoł w jednym z listów pozwolił sobie na zbudowanie następującej dramatycznej alternatywy: "Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy" (cytat z pamięci). Jak widać Paweł był realista i potrafił stawiać sprawy na ostrzu noża. Pozdrawiam.

Poprawiłem, dziękuję za uwagę...

Zrezygnowałabym z /nieplanowaną/, bo /wpadka/ już sama w sobie chyba to zawiera :)

nie "że poezja" ale "to poezja" :) Ktoś tu na portalu kiedyś napisał, że literówki są jak karaluchy... :)

Dziękuję za przychylny komentarz. Zgadzam się z tym, że prawda o Wszechświecie jest dla nas zakryta, ale że poezja jest właśnie sposobem na badanie tego , co nieznane... Pozdrawiam serdecznie:)

* różne wyobrażenia

Jacques Lucien Monod, francuski genetyk i przy okazji noblista, w pewnej swojej refleksji, co prawda wykraczającej poza swoją dziedzinę, stwierdził, że to dlatego my jako istoty świadome mamy takie koszmarne problemy egzystencjalne i skłonność do doznawania absurdu istnienia, bo wszechświat nie był przygotowany na powstanie czegoś takiego jak życie świadome, gdyż powstało ono na skutek niemożliwego przypadku, czyli mówiąc językiem mojego wiersza, „przejęzyczenia”. Odwróconą wersją tej koncepcji jest tak zwana teoria „antropomorficznego dostrojenia”, która zakłada, że wszystkie parametry wszechświata z jakiegoś tajemniczego powodu zostały tak „ustawione”, że od samego początku prowadził do powstania życia świadomego. W ramach tych warunków początkowych podaje się nawet konkretne cechy cząstek elementarnych. Serdecznie dziękują za wejście w tematykę mojego wiersza.

O tym "wypadku przy pracy" napisałem w odpowiedzi na komentarz dla Dagmary, powyżej. Ta możliwość jest dość przerażająca, bo raczej nikt nie chce być bytem przypadkowym... Te "inne opcje" z pewnością są lepsze.. Serdecznie dziękuję za komentarz. :)

Zgadza się, pozytywny egzystencjalizm rzeczywiście podkreśla, że to my sami nadajemy sens naszemu życiu. Skoro nie mamy obietnicy wyższej nagrody, empatia i wspólne wsparcie stają się kluczowe dla budowania lepszego społeczeństwa. Ciekawe porównanie do tratwy – warto dążyć do tego, by ta podróż była jak najbardziej wartościowa, nawet jeśli cel nie jest idealny.

Masz rację, na takim właśnie myśleniu oparł się pozytywny egzystencjalizm np. Sartre'a. Według tej koncepcji, to że jesteśmy skazani na śmierć i życie nasze pozbawione jest racji wyższej, czy też nagrody w Niebie, oznacza, że tym bardziej powinniśmy być dla siebie empatyczni i ułożyć dobrze życie społeczne. Innymi słowy, niech nasze życie na tratwie zmierzającej do wodospadu będzie jak najlepsze.

Ciekawe spojrzenie na nasze miejsce w kosmosie i sens istnienia. Jeśli rzeczywiście jesteśmy tylko chwilowym błyskiem w ogromie wszechświata, to nasze dzieła i wysiłki mogą wydawać się ulotne. Mimo to, może właśnie ta świadomość przemijania sprawia, że szukamy sensu w każdej chwili i próbujemy zostawić po sobie coś, co ma znaczenie, choćby na krótką chwilę.

Wszystkie wytwory cywilizacji, łącznie z dziełami wszelkiej sztuki, są niejako "uczepione" sensu istnienia człowieka i dzielą z nim ten sens. Jeśli nasze istnienie w kosmosie jest przypadkowym rozbłyskiem, który w stosunku do wieku wszechświata potrwa chwilkę, to i my i nasze dzieła rozpłyną się w niebycie nie pozostawiając żadnego śladu ani sensu.

Dokładnie tak mi to się układa. Właściwie należałoby rzucić losy, bo innego sposobu nie widać... Pozostaje wiara, ale jak samo Pismo mówi "Wiara nie jest rzeczą wszystkich.." (cytat z pamięci). Pozdrawiam :)