***
gdy światłość z wysoka mnie oświeciła
pięknego marcowego dnia u progu
wiosny

w świątyniach krakowskich czytano
“oto wszystko czynię nowe…”
a Mama moja była podobno bardzo
szczęśliwa…

nie zapomnę tamtych sekund jak wieki długich
gdy od ołtarza do ławki wracałem
w dniu Pierwszej Świętej Komunii…
w neogotyckim kościele na Piaskach Starych
pod “Najświętszego Serca Pana Jezusa”
wezwaniem...

potem odszedłem na długie lata
błądziłem po manowcach tego biednego
z dnia na dzień i z nocy na noc
coraz bardziej nieszczęśliwego
świata…

a On mnie szukał bez chwili wytchnienia
jak rodzic gdy dziecka szuka
co się gdzieś
zgubiło

zjawiał się w snach - zjawił nawet raz na jawie
gdy w noc czarną w zwykłym kościele
w mazurskiej wiosce w Rybnie pomorskim

łagodna Wszechmoc zewsząd mnie lekko otuliła
wtem znikły na moment rozpacze wszelkie
istnienia…

aż nadszedł moment kulminacyjny
gdy oczy me naprawił - to już nie są wiersze…
kiedy na ołtarze wynoszono wielkiego Polaka
ja zostałem uleczony - może głowę dam
kiedyś za to…

ilekroć chcę nad sobą i nad światem płakać
włączam te słynne sekundy na Placu

gdy Jan Paweł błogosławi tłumy…
oddaje matce dziewczynkę…

w tym czasie martwy morderca
celuje prosto w Jego wielkie serce

padają strzały - tłum płacze jak mąż jeden
Papież się osuwa z twarzą zbolałą
a kierowca meleksa wychodzi prawie
z siebie...

On w niemocy strasznej
jak w Getsemani ogrodach
powtarza tylko słowa
“Matko moja…matko moja...”

i nic więcej nie mogąc
wszystko dla Niej może uczynić

lecz to nie tylko Turek srebrem zwiedziony
strzelał do Ojca kulami z korony

to ja po wielekroć słowami złymi
w serca celowałem
to ja złem za dobro odpłacałem
nienawiścią bezdenną do Ojca
strzelałem

a On mi cicho teraz mówi do serca
w innej zupełnie jaśniejszej
godzinie
“szukałem i ciebie, a ty przyszedłeś
do mnie”

przebacz wszystkim winowajcom
I też sobie umiej przebaczyć

im bardziej mnie nienawidziłeś - tym bardziej cię kochałem
i wszystko tobie i ludziom już dawno
przebaczono…

***