Jak zwykle rankiem świeżym otworzyłem laptopa, gapiąc się tępo w ciemny najpierw ekran. Niejasne przeczucia chodziły po skołatanej siecią głowie. Komputer zaśpiewał, zacharczał, po czym niby tak samo, jak co dzień, wyświetlił słowo "zapraszamy". Gdybym się przyjrzał uważniej, dostrzegłbym z pewnością pewną subtelną odmianę - zamiast wykrzyknika po czasowniku "zapraszamy", były tam trzy kropki. Na moment wszystko zgasło, potem pojawił się ekran. Najpierw mnie zmroziło, potem zrobiło się gorąco, na koniec - duszno. Na ekranie wyświetlano napis: "...do piekła". Próbowałem przejść dalej, aby skasować ekran, ale na nic. Piekielne zaproszenie wyświetlało się nadal jak mania schizofrenika. Na dobitkę czyjaś niewidzialna ręka dopisała jeszcze - "na zawsze". Jak rażony jasnym gromem w południe w upalnej drodze do Damaszku, odskoczyłem od laptopa. Próbowałem klikać "wstecz" - nic. Próbowałem go wyłączyć normalnie i nawet na chama - przyciskiem z boku, ale to na nic. Napis trwał. I nie zamierzał się zmieniać w bardziej pocieszający przekaz dnia. Zatrzasnąłem więc komputer jak wieko trumny i wyłączyłem zasilanie. Jak padnie bateria, napisy znikną. Tak się też stało...

***
Po modlitwie Baranku Boży dziś w kościele klęczałem na chórze, obok miłego organisty, bo z różnych powodów przyjmuję jedynie "komunię duchową", wciąż mało jeszcze znaną praktykę modlitewną. Klęcząc nie dostrzegłem jak koło mnie pojawił się starszy, zadbany i chudy mężczyzna z wyglądu 60-latek, z kalendarza pewnie więcej. Nagle pochylił się idąc na dół do Komunii nade mną i powiedział tylko jedno słowo. Z początku nie wiedziałem, jak zareagować. Słowem tym było "dziękuję". Tak po prostu. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, poszedł dalej schodami, a mnie wtem przyszły na myśl słowa z Bułhakowa: "Za co mi Pan dziękuje?", które wypowiada Berlioz krótko przed tragicznym wypadkiem na przejeździe tramwajowym, do Profesora W. Obróciłem się, lecz mężczyzny już nie było. Zastanawiając się nad wciąż dźwięczącym podziękowaniem, rozesłałem swoje myśli pod różne adresy, do różnych czasów i przestrzeni. Na przykład jak w 2007 roku na placu Wolnica spotkałem starszego Anglika, z którym rozmawialiśmy o końcu świata, kupiłem mu piwo, bo był już po jednym, nagle on zaczął płakać i powiedział, że "nie płakał tak od lat", potem nagle spytał, gdzie jest ten sklep z aniołami, pokazałem mu, zerwał się i zniknął. Nie wiem, co się z nim stało. Raz się w moim życiu ludzie zjawiają i zaraz znikają. Tak jest od samych początków...

***
zmęczony tym i tamtym światem
zagłębiam się w zwoje mózgowe

a każdy zwój coraz mniejszy
aż po najmniejszy atom...

a w każdym atomie kwarki
i tnę je na wciąż mniejsze i mniejsze
kawałki

mnożą się zewsząd neutrina
i zrozumiałem wtedy dlaczego
na zewnątrz

faktycznie Boga nie było i nie
ma...

bo nie jest On największy z możliwych
choć to też jest pewne jak noc

On jest najmniejszy z najmniejszych
ostatni z ostatnich i jeszcze lepiej
najpierwszy z pierwszych

"nie szukam odtąd Boga na zewnątrz"
- pisała pół analfabetka z Łagiewnik

i dziś zrozumiałem że jeśli Go spotkać
to rzeczywiście iść pod prąd do góry

gdzie bije źródło jedyne Istnienia
i gdzie moja najmniejsza cząstka

to w pustkę - to w pełnię
wciąż się tam najgłębiej

zmienia i zmienia
i zmienia...

***