kłębią mi się myśli w głowie
mgłą spadają na dno duszy
lecz ich na głos nie wypowiem
prędzej tekstem się uduszę

nie ma takich uszu w świecie
co by chciały słuchać jęków
więc rozdzieram myśli śmiechem

gestem kładę je na rękach
podtrzymując czoło dzielnie
nie pozwalam im się marszczyć

tekst wybarwiam w słowa pięknie
zatrzymując ciemność w garści

a gdy noc się do mnie tuli
zasypuję ją myślami
tymi co się kłębią tłumnie
lecz pilnują swoich granic

.


leć wiedźmo leć
póki wiatr czujesz w dłoniach
przetkanych błękitnym światłem
i póki kochać niezmiennie umiesz
w rolach wybranych w sennym teatrze

leć wiedźmo leć
rozłóż ramiona
niech nie powtrzyma cię żadna siła

błękitnym dłoniom nie pozwól skonać
póki w nich żyje miłości miła scena
otwarta na życia akty

tak niespodziane jak lot na miotle
w strony gdzie woła nas imperatyw tańczenia
w życia magicznym kotle tak
by się jawa baśnią miękczyła
i dała wiarę w co niemożliwe

gdy rzeczywistość bywa parszywa
zdążyła szybko spuścić kurtynę