skromność to jej drugie imię
więc za wiele też nie żąda
chociaż wartkim nurtem płynie
stara się być ciut rozsądna

zamieniając ciszę w trwanie
w pięknie bytu i nadziei
że choć trwa chocholi taniec
nadmiar żądzy nie podzieli
tej skromności na żądania
niemożliwe do spełnienia

więc się pławi w sztuce trwania
chociaż świat się wkoło zmienia

.

opowiadaj mi o sobie
o najmniejszej życia treści
którą niesiesz jako człowiek
pełen ciepła i agresji

codzienności tak męczącej
jak marcowe śpiewy kocie
kiedy stoisz sam przy oknie
w opowieści szukasz pociech

opowiadaj nic nie skrywaj
czego sama nie doświadczę
bo ta rola znana chyba
wszystkim widzom . jak w teatrze

codzienności co w kolorach
szuka odpuszczenia winy
przysięgając że przedwczoraj
jutrem będzie bez przyczyny

.

mroczne serca niepokoje
ciche sakramenty duszy
są na zawsze tylko twoje
wszak nikogo to nie wzruszy

każdy swoje tajemnice
chowa w miejsca te najczulsze
tam gdzie można je przemilczeć
i zapomnieć choćby chwilkę

że to wszystko jest mitręgą
zbędną ale tak potrzebną
by móc dostrzec czyste piękno

móc odnaleźć w sobie jedność
.