I ja mrugnęłam oczami. Tak. Tak chcę. Być sobą. Przeżyć życie zgodnie ze samą sobą, Być miłością.

Pozdrawiam ciepło Wando. Jestem zaczarowana pointą. 5/6

Za każdym razem kiedy wracam do tego wiersza dojrzewam do jego treści.
Skupiłem się na pożegnaniu, bo zwykle to człowiek żegna ( opuszcza) Boga. Tu odczytuję pożegnanie jako początek przemiany i myślenia o tym co boskie. Odkrycie gdzie tak naprawdę jest. Umiejscowienie Jego w sobie.
To już kolejny Twój wiersz, który mnie zainspirował i skłonił do wielu przemyśleń.
Co miało również skutek uboczny. Trening dziś nie był udany, bo spędziłem więcej czasu na telefonie niż pod ciężarami:)
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wspaniałą otwierającą głowę na odmienne w kwestii wiary poglądy poezję. 6/5*

Ja byłam już jedną nogą na tamtym świecie
Nie było mi dane dotknąć i zbliżyć się do mistycznych postaci jednak czułam ich obecność
Wierzę w to że każdy z nas ma takiego duchowego przewodnika który trzyma nas za rękę nawet wtedy kiedy wszyscy się odwracają

I "odbiła" wszystko tak, jak odbija się piłkę lecącą z nagłego podania. Z przekory, a może ciekawości... empirycznej ciekawości, co się wydarzy... W końcu była to jedna szansa na milion.
Spotkanie z Bogiem na obrzeżach Układu Słonecznego, mając pod stopami chondryty i czekając na nicość nie zmienia diametralnie człowieka. Nasz umysł wciąż zadaje pytania.
Stwórca przyszedł się pożegnać, ale czy Peelka odebrała to spotkanie jako ostateczne pożegnanie?
Myślę, że nie. Dla Peelki było to przeżycie duchowe, mistyczne spotkanie z Przewodnikiem... Kimś od kogo chciała dowiedzieć się odpowiedzi na nurtujące ją pytania, o sens i kres naszego istnienia.
Podróż w czasie wywołana jednym mrugnięciem... transcendentne uczucie.
Peelka pragnęła doznać istnienia poza... i tu lustro było zaskoczeniem dla Peelki.
Lustro odbija rzeczywistość, a więc świat materialny.
Siedząc na miejscu Stwórcy widziała siebie, nie wiemy, czy tylko słyszała Stwórcę, czy też widziała.
To doznanie jest tajemnicą.
Obraz rzeczywisty widziany oczami człowieka, czy nie jest jednak iluzją umysłu?
Peelka zamknęła oczy i zobaczyła siebie... zobaczyła swoje odbicie, była sama dla siebie lustrem i tego "odbicia" domyślam się, że już "nie odbiła". Ostatnie zdanie jest moim dopowiedzeniem na użytek komentarza.
Doskonały wiersz!
Wszyscy mamy przeświadczenie o istnieniu Boga, Stwórcy... jednak Peelka usłyszała od Boga:
"bo jestem tym czym ty
jesteś naprawdę".
Bez świata materialnego nie może istnieć świat duchowy.
Świat materialny odczuwamy świadomie... i zaspakajamy nasze potrzeby egzystencjalne w podobny nam sposób, ale świat duchowy jest indywidualną drogą każdego z nas i każda jest dobra.
Mam świadomość, że nie wyczerpałam jeszcze dokładnie przesłania Twojego nieziemskiego wiersza.
Zostawiam morze gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Jestem przekonana, że są zjawiska, rzeczy, których objęcie wypracowaną przez pokolenia wiedzą jest niemożliwe, bo są z innego wymiaru. Przekonanie wynika z pewnego doświadczenia, które przytrafiło mi się kilka lat temu. Przez dwie doby mój umysł funkcjonował na zasadach, które trudno jednoznacznie opisać. Każda myśl była projekcją przestrzenną, niezwykle kolorową, niemalże namacalną. Byłam bombardowana tysiącem projekcji filmowych zbudowanych na podstawie najprostszych myśli rodzących się w głowie. Lekarze nie potrafili tego wytłumaczyć. Zjawisko miało miejsce po skomplikowanej operacji ratującej życie.
Od tamtej pory wiem, że nasz umysł nie potrafi opisać wielu zjawisk, nie jesteśmy na to przygotowani. Tak wyobrażam sobie inny wymiar po śmierci.
Kolejna refleksja dotyczy lustra. W nim nie zawsze widzimy prawdę, czasami widzimy to, co chcemy zobaczyć.
Wiersz jest głęboki, wymaga zatrzymania, skłania do przemyśleń. Jak zwykle kunsztowny.
Pozdrawiam serdecznie :)

W tym zjawiskowym wierszu widzę metaforę Twoich pasjonujących rozważań z pogranicza neurofizjologii, głębokiej psychologii i mistycznej duchowości. Moja interpretacja krąży również wokół świętego Graala fizyki, czyli kwantowej grawitacji, teorii wszystkiego, spotykających się w odrębnych hipotezach: holograficznej i symulacyjnej wszechświata. Boga, lustro i podmiot liryczny traktuję jako metafory duchowości, psychologii i świadomości w owej (zdawałoby się niemożliwej) kwantowo-grawitacyjnej czasoprzestrzeni lirycznej, która na różne sposoby flirtuje z ontologicznym zagadnieniem nicości. W pewnym sensie udowadniasz, że nicość nie grozi istnieniu, skoro na jej skraju znajduje się lustro; i że jest równocześnie istotą rzeczywistości, ktorej obecność rodzi nieskończone "odbicia". Pragnę doznawać magii tego wiersza, miast go dalej rozbierać na czynniki pierwsze. Dobrze, że zrezygnowałaś z dawnej dedykacji. Zachwycony jak zawsze pozdrawiam Cię bardzo gorąco, Kochana Wando :-)

A ja odczułam ten wiersz jako rozmowę sama ze sobą, to znaczy z tym boskim pierwiastkiem, który w sobie mamy.. Piękny :)

Poruszył mnie dogłębi! Miałam wrażenia zajrzenia wgłąb jakieś wielkiej tajemnicy i objawienia. Może, to porównanie wyda się Tobie niestosowne, ale po przeczytaniu wiersza, poczułam się jak Mały Książę zadziwiony swoimi odkryciami.
Wizyjna opowieść z początku wiersza prowadzi do mistycznego spotkania z wyobrażonym Bogiem, stworzonym przez własny umysł " bo jestem tym czym ty jesteś naprawdę..." Właściwie, boję się dalej interpretować, gdyż mogę popełnić błąd rozumienia, co do znaczenia lustrzanego odbicia.
Przeczytałam komentarz Jastrz i zgadzam się z nim, myślę podobnie.
Wiersz, wywarł na mnie duże wrażenie. Dziękuję:)
Pozdrawiam serdecznie, Wando:)⭐

Doskonały, Doctor Arroway.

Na początku wychodzimy na zewnątrz by na końcu zapaść się do środka, ta studnia nie ma dna ani odpowiedzi tylko czystą wodę.
Pozdrawiam w zadumie.

Bardzo wspaniały wiersz

Bardzo dziękuję za ten wiersz,
(Tytułem wstępu)
tak się dziwnie składa że 'przypomniałaś mi moje dzieciństwo'
[ Moja mama zabrała mnie do cyrku,do dziś pamiętam tylko jedno: scena z lustrem(!): pan i sługa ( mia on przynieść duże lustro ale rozbił niechcący i przyniósł samą ramę ) , który starał się być jego odbiciem - 'wpadł' dopiero wtedy , gdy pan zapalił papierosa i dmuchnął w 'nibylustro '- "odbicie" oczywiście pana zaskoczyło .]
Ten obraz 'prześladuje' mnie wciąż i nieraz podchodziłem do napisania wiersza (bez skutku) może Twój wiersz w końcu zmobilizuje.
przebłysk przemyśleń zawarłem już w "List zza Raju" [przy okazji zapraszam":

https://www.twojewiersze.pl/pl/wiersz,VjF6N3oyVTh4N2g2aTJ-N3UwIzk

[tam (zgodnie z mim przesłaniem z "przed'słowie" zacytowałem "mości dobrodziejów"x3 ]
ale do rzeczy.
lustro - świetny artefakt . faktycznie jesteśmy owymi lustrami ale z tego faktu wynikać powinny następne kroki (oczywiście różne)
tu [siłą rzeczy] w kilku słowach nie oddaje całości ... peelka zrobiła co zrobiła i ma do tego prawo
moim prawem jest przeczytanie i komentarz tylko że jest problem (poza obszernością ) stosuję maksymę Mickiewicza (
Pochlebca i potwarca za zasługą łażą ;
Brzydź się więcej pochlebstwem niżeli potwarzą.
W potwarzy dla dobrego jest zawżdy nauka ;
Pochlebstwo złych zatwardzi, a dobrych oszuka .)
Już dwukrotnie pomimo najwyższych ocen zwłaszcza za warsztat (tu również dam 6)zostałem 'oskarżony ' o "potwarz" a dokładniej o brak "pochlebiania"

dlatego wpierw zapytuję :

czy mogę , w ramach sporu konstruktywnego
odnieść się do przedstawionej to w wierszu postawy peelki?

może np. w postaci listów do niej lub tym podobnych komentarzy - wierszy lub w formie innej zaproponowanej
Pozdrawiam serdecznie.
.
ps. mimo zalogowania , podczas tego wpisu system wylogował ( tym razem użyłem klawisza Ctrl )

Biblijne " na początku było słowo" jest błędne. Na początku była myśl, co oznacza, że Bóg to Człowiek, który przez myśl właśnie stworzył Istotę Wyższą - dla własnego komfortu. Bo dobrze jest myśleć, że nie jesteśmy ostatnią instancją, że jest jakaś wyższa instancją, która - w razie nieszczęścia, które sami generujemy- uratuje nasze jestestwo.

Świetny, filozoficzny wiersz-traktat.

Boska cząstka w człowieku która daje znać poprzez odbicie w lustrze...
Możliwe że tak jest i taki stan może każdy doświadczyć pod warunkiem że chce by ten pierwiastek się w nim odezwał. Wtedy pytań bez liku ale pytający i odpowiadający to ta sama istota a raczej energia (dusza).
Składam hołd Twojemu wierszowi bo zasługuje w pełni.
Pozdrowionka 🌟👍

Szczęściara z peelki jak już poznała sens swojego istnienia ja niestety odbicie z lustra postrzegam jeszcze podobnie jak napisała Hartwig w jednym ze swoich wierszy "odbicie lustra tak niepewne jutra".
Pozdrawiam

Jestem pod wrażeniem Twoich wierszy.
Pozdrawiam z podziwem :)

Daje do myślenia. Nawet, jeśli Bóg rzeczywiście nie jest niczym więcej, jak tylko emanacją nas samych, to i tak będę Go chwalił. Jest konieczny, jako drogowskaz, który w zwierzętach, jakimi jesteśmy wyzwala ludzi.

Miałem w życiu kilka snów w tym klimacie, więc nie starałem się, ani nie staram zrozumieć. Tak było, a te sny, zwłaszcza jeden o końcu świata, były jedynymi, jakie zapamiętałem. Pozdrawiam serdecznie.

Wow...każdy z nas posiada boski pierwiastek i może zapanować nad grzechem, jeśli znajdzie wiarę w swoją boskość...:)
Pozdrawiam ciepło Wando i życzę dobrej nocy :)

Ogromy pytań, a jednak na kazde jedno, odpowiedz znajdziesz tylko we/wnatrz .


Miłego wieczoru Wando.

Bardzo fajny wiersz!
"Na obraz i podobieństwo" to dla mnie wcale nie znaczy odbicie lustrzane :)
Jak patrzę w lustro to nie widzę Boga tylko siebie.
Nasze dzieci są na nasz obraz i podobieństwo. Nie są nami, czasem nawet podobne tylko trochę z wyglądu i charakteru :)
Nie wszystkie odpowiedzi są w nas...mz
Pozdrawiam Wando :)

Niesamowity Wiersz!!!
Co tu można napisać. Brakuje słów....

"każde z tych ważnych pytań
zadawałaś sobie
bo jestem tym czym ty
jesteś naprawdę. sama
odpowiadałaś na swoje pytania. "

Serdecznie pozdrawiam Wando i 5/6 chociaż chciałoby się 2 szóstki :)

Piękny wiersz z mądrą treścią, Czytałam w zadumie.
Ważne uwierzyć w siebie. Postępować godnie, by sobie
i innym móc spojrzeć prosto w oczy.
Ślę serdecznych pozdrowień i pogody ducha:)

Lustro jest odbiciem prawdy, piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

lustro zawsze prawdę Ci powie ... a bz Bogiem dobrze rozmawiasz jak z Przyjacielem .. pozdrawiam serdecznie ...

Bardzo wymowny, refleksyjny wiersz, jak zwykle jestem pod dużym wrażeniem tak treści jak również warsztatu, tym razem 5/6, chociaż to 5 zamieniłbym na 6, a puenta ujmująca, pozdrawiam ciepło Wandziu.

Tak sobie to przetłumaczyłem, a na końcu wytłumaczyłem.
Mrugnęłam i nagle stanęłam na granicy wszystkiego, co kiedykolwiek istniało – zimno, obce chondryty pod stopami, a przed sobą wielka pustka. W tej chwili, w tej samotności, pojawił się Bóg, gotowy odpowiedzieć na moje pytania o ostateczne sprawy. Ale gdy nadszedł czas pożegnania, zrozumiałam, że to, co pytałam, zawsze było we mnie, bo ja i On jesteśmy jednym – sama noszę w sobie odpowiedzi, jak w lustrze, które tylko odbija, nie mając własnego wyboru.
Czasem to, czego szukamy na zewnątrz, odnajdujemy w sobie.