Cudowna baśń o zaklinaczce jednorożca.
Wyobrażam sobie jak ona dosiada, białego jednorożca ze srebrnymi kopytami, białą grzywą i srebrnym rogiem. On miękko porusza kopytami i nagle wzbijają się w powietrze ponad seledynowe zorze...
"oszacowali razem
zaufaj. uwierz. poczuj".
Stali się jednością, jednobaśnią... powstałą z jej snów.
"dźwiękiem zeszklonym w wierszu
bez cienia horyzontu".
Podbili świat odległy, istniejący w baśniach... zaczarowany, nieziemski.
Stali się jednością "strojeni jednym rogiem".
Pokonali wszystkie ograniczające ich bariery... przekradli się przez bramy światów i rozpoczęli
podróż, w której czas umykał spod kopyt jednorożca.
Niezwykła zaklinaczka rozpoczęła podróż na grzbiecie mitycznego zwierzęcia... oswoiła go.
Oswoiła go tak, jak oswaja w sobie perłopław tę drobinę piasku... z której powstaje potem szlachetna perła.
Nie bójmy się oswajać w sobie naszych marzeń... najmniejsze ziarenko marzeń zasiane w naszym umyśle może się spełnić z niczego. Marzenia też się spełniają, nie dzięki jednorożcom, ale dzięki nam.
Rzeczone pytanie i morał bajki; rozumiem jako pytanie skierowane do czytelnika, a właściwie do czytelniczki:
Czy pozwolisz, aby Twoje marzenia obrosły w splot wydarzeń... aby się ziściły.
Dla mnie Twój wiersz jest przepiękną baśnią, która otwiera serce i umysł na świat pełen przygód.
Na niesamowite doznania.
Pisząc komentarz czułam się jak marzycielka... byłam zaklinaczką jednorożca i dziękuję Ci za tę cudowną przygodę...
Jestem pod ogromnym wrażeniem.
Zdaję sobie sprawę, że być może odbiegłam od zamysłu Autorki, ale właśnie tak odbieram Twój znakomity wiersz!
Zostawiam morze gwiazd.
Serdecznie Cię pozdrawiam

Dla mnie to wiersz o spotkaniu "pokrewnych dusz", które mówią tym samym językiem :)
Dzięki temu łatwiej im jest się rozumieć bez słów ;)
Pozdrawiam :)

Wiersz, skojarzy mi się  z aktem tworzenia, pełnym baśniowego polotu, bez ograniczeń, stąd bez "cienia horyzontu".To jak dosiąść jednorożca, pięknego stworzenia zrodzonego z ludzkich pragnień i marzeń. Ale nie wykluczam, że w baśnowej opowieści, kryje się akt, rozpoczynający nowe człowiecze życie, które niczym perła rozwija się w "oceanie wód".
Przepiękny wiersz 5/6
Pozdrawiam serdecznie, Wando, z wyrazami podziwu:))⭐

Wielowymiarowa refleksja zatrzymuje, skłaniając do refleksji od tytułu po puentę, pozdrawiam ciepło Wandziu.
6/5

Wiersz znakomity Wando. Cóż więcej można napisać. Tylko to, że jestem pod ogromnym wrażeniem Twojej Poezji i Twojej nie do opisania wrażliwości na świat, ludzi i to co nieuchwytne ludzkim pojęciem.
5/6 i serdecznie pozdrawiam :)

Bardzo wspaniały wiersz

W takiej "jednobaśni" główne role mogą odgrywać tylko osoby, które odbierają świat na tych samych poziomach wrażliwości...i wtedy do tego świata nikt inny nie ma już wstępu, bo miłość bezgraniczna nie lubi tłoku. Owocem takiej oto baśni może być przywołana w wierszu bezcenna perła miłości...cokolwiek to znaczy. Ciekawy, wielowymiarowy wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)

Piękny wiersz, czyta się z podziwem i jednym tchem :)
Wspaniała poetko Wando, ślę serdeczności :)

Wg mnie to przepięknie opisany miłosny akt, kórego efektem będzie nowe życie...
Pozdrawiam serdecznie Wando :)

Pojednanie zaowocowało perłą, to jak odnaleźć serce w drugim człowieku i czuć je jak własne. Wspaniały wiersz. Zaczarował mnie jednorożec i tęczowy świat baśniowych snów.

Pozdrawiam ciepło Wando. 5/6 i ukłon przyjmij:)

Wiersz niezwykle odczuwalny, a co za tym idzie bardziej do myślenia, niż opisania.
Jednak odważę się go zinterpretowć. Wg mnie mówi o niezwykłej podróży od bardzo ciepłych słów z wnętrza ziemi, po wskazówkach i trudach tejże, wybiciu się na powierzchnię dźwięków w silnie duchowej więzi - też odczuwam:)
Piękny, szlachetny Wiersz!
Pozdrawiam serdecznie:)

Sam tytuł już oszałamia. Bohaterka wiersza wskoczyła na jednorożca, przemieniając go w jednobaśń, która staje się mistyczną opowieścią o jedni, miłosnej czy umysłowej, duchowej? A może o wszystkich naraz. Rozszerzalność niezarysowana przypomina cechy absolutu albo czystego potencjału, świętego momentu, w którym mogą zapaść dowolne wybory. Zjawiskowy wiersz, pozornie nierzeczywisty, a jednak wszyscy znają uczucie uścisku, podniecania, wirowania czy obcego ciała w splocie słonecznym. Kapitalny zabieg w puencie, nie wiadomo, kto zadaje to pytanie. Z uznaniem pozdrawiam Cię bardzo gorąco jak zawsze, Kochana Wando :-)

Musimy się podrażnić
by wyhododować
perłę wyobraźni.
Gwiazdek znowy za mało przgotowano.
Pozdrawiam w podziwie.

Dla mnie to przepiękny erotyk, w którym dwa ciała i dwie jaźnie stają się jednością, wszechświatem dla siebie nawzajem. Przekradają się w rozszerzalność niezarysowaną , aż do snu.

Piękny wiersz.

bardzo piękny wiersz ...na moje dobranoc ... pozdrawiam serdecznie...

Piękny wiersz prowokuje do dłuższej zadumy.
Zgadzam się z komentarzem stureckiego,
Ślę moc serdecznych pozdrowień.
Spokojnej nocki niosącej pogodę ducha:)

Piękny splot dwojga. Widzę w tym wierszu ponownie ten sam podmiot liryczny Mistrzynię nie Małgorzatę;) W poprzednim komentarzu pisałem o całkowitym oddaniu i zaufaniu i jest tutaj odpowiedź. Miłość nie zna słowa duma zwłaszcza ta stereotypowa męska duma, ale jest w obu wierszach dostrzegalna lekka nuta dominacji, takie niewielkie wychylenie szalki w kobiecą stronę, Zwłaszcza w mądrości, doświadczeniu, sztuce miłości. Stąd chyba przyszło mi poprzednio określenie,, odwaga " .
Najbardziej przykuło moją uwagę słowo ,,przekradli się" czasem trzeba przekraść się przed całym światem w inny ten najcudowniejszy. Pointa z perłą i pytaniem.... tylko tutaj taka wspaniała poezja.
A odpowiadając na pytanie: nie, nie można nie oddać się i nie zaufać bezgranicznie w miłości o czym jest w tym wyjątkowym wierszu. Dobrego wieczoru Wando. 6/5*

Świetny wiersz, taki wielowymiarowy, przeczytałam kilka razy i jestem zachwycona.
Pozdrawiam serdecznie :)

Jednobaśń to podróż, gdzie zaufanie, wiara i odczuwanie stają się przewodnikami. Wspólne dążenie, oparte na intuicji i natchnieniu, prowadzi przez tajemnicze, nieskończone przestrzenie, gdzie rzeczywistość stapia się z poezją i marzeniami. Perła, która pęcznieje w splocie, pyta o zgodę, jakby mówiła: "Czy dasz się ponieść tej nieskończoności? Bo czasem wystarczy podążyć za czymś nieuchwytnym, by odkryć zupełnie nowy wymiar.