W tym pięknym wierszu znalazłem coś i dla mnie : " ...tylko do stworzycieli i dusz
bez obrazów i nieprawdopodobieństw..." a pewnie i dojrzeję z czasem by doczytać więcej :)
Pozdrawiam serdecznie.

Ten wiersz to głęboka i intymna opowieść o miłości, która wykracza poza granice fizycznego świata i wkracza w sferę duchową. Treść pełna metafor, ukazujących głębokie połączenie dwóch dusz, które wędrują w świecie marzeń i ideałów, poszukując prawdziwego rozumienia świata i swojego miejsca w nim. Ta miłość jest unikalna i oddzielna od świata zwyczajnego, pełna harmonii i twórczości. Odrzucając tradycyjne dogmaty i religijne podziały, poszukują prawdy w prostej formie, wierząc w siłę natury i w ludzkie duchy. Wiersz jest pełen melancholii i tęsknoty za utraconym rajem, ale również nadziei na ponowne zjednoczenie dusz w nieskończoności.
(P.S. Pragnąc uniknąć dyskusji jaka rozwinęła się w komentarzach, postanowiłam odczekać chwilę i po wielokrotnych powrotach do tego wiersza znalazłam nareszcie kilka sensownych słów, które pozwoliły mi ocenić treść sens i jakość wiersza...oczywiście Wando bez dwóch zdań ocena najwyższa z możliwych)
Pozdrawiam ciepło i serdecznie :)

Wspaniały wiersz, piękny i zatrzymujący.
Pozdrawiam serdecznie :)

Po przeczytaniu tekstu i komentarzy doszłam do wniosku, że niewiele mam do dodania, chyba jedynie to, że jak zwykle potrafisz zatrzymać na dłużej czytelnika i skłonić do głębszych przemyśleń.
Ślę serdeczności i pozdrowienia :)
6/5 z plusem

Ważny arcypiękny wiersz. Rozbłysk światła w otchłani tabu. Świetne metafory i wybitna puenta, w której czytam dramat zatarcia prawdy i odmówienia prawa do pełnowymiarowego istnienia. Miliony istnień ludzkich, niegrzebanych ciał przez lata jakby nie istniały na Ziemi, wymazywano je z historii, edukacji, prawa. Więc oblepiły najbliższe gwiazdy. Marzenie o wędrówce do Morza Jasności jest marzeniem o prawie do pełnowymiarowego istnienia, które dla peelki na Ziemi nie było już możliwe. Chodzi o wolność i tożsamość, zwłaszcza o możliwość jawnego celebrowania śmierci i pamięci najbliższych w swojej, a nie narzuconej, kulturze. Przede wszystkim przez ujawnienie prawdy. Z uznaniem.

Wiersz jest świetnym przypomnieniem prawdy historycznej.
Nie dla każdego wygodnej jak widać.

Wiersz w żaden sposób nie obraża uczuć religijnych.
W wierszu przypomniana została prawda historyczna odnosząca się do przymusowej chrystianizacji pierwotnych mieszkańców obu Ameryk.
Robiono to mieczem i toporem w imię chrześcijańskiego Boga. Pierwotnie zamieszkałe te ziemie ludy mogły uciec tylko na Księżyc nad Mare Serenitatis.
"wędrując w marzeniach ku morzu jasności/ drogami niekrzyżowymi".
Stuła, która jest symbolem nieśmiertelności, złączyła obie Ameryki w sakramencie
wiary chrześcijańskiej, uśmiercając jej rdzennych mieszkańców.
Doszło do aktów masowego ludobójstwa.
"do dzisiaj szukam kawałków ciał
oblepiających najbliższe gwiazdy".
Krew lała się strumieniem... a były to ludy, jak na przykład Indianie Nazka, wierzące w bogów natury (silne bóstwa). Geoglify Nazka widoczne z powietrza
świadczą o ich rozwiniętym rolnictwie i zaawansowanej w rozwoju cywilizacji, w większym stopniu niż myśleliśmy do tej pory. Kultura Nazka była kulturą wojenną i nie posługiwała się piśmiennictwem, podobnie jak inne prekolumbijskie kultury (Inkowie, Majowie).
Każda kultura ma prawo do swoich wierzeń. Nawracanie przy pomocy miecza
uważam za niehumanitarne i obrazę Boga. Myślę, że naszym obowiązkiem
jest znać prawdę, nawet tę najciemniejszą... nie możemy oburzać się
na fakty historyczne.

Znakomity wiersz!
Porusza czytelnika do głębi i nie pozostawia obojętnym.

Przytoczę słowa Adama Zagajewskiego odnoszące się do poezji:
"Poezja to kondensacja widzenia i języka, prawda zagęszczona, ukryta.
Poeta patrzy na świat przez grube okulary, przez które obraz jest bardzo
zniekształcony, ale dzięki tej deformacji może mówić więcej".

Zostawiam ocean gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Pod tym tekstem padło juz tak wiele komentarzy, osobistych i bardzo rzeczowych, opartych na historii, ale chciałam tylko odnieść się do komentarza Autorki, która zaznacza, że zbliżający się okres postu jest dobrym czasem na dodanie właśnie tego tekstu.
Moim skromnym zdaniem, jest to właśnie wyjątkowo niefortunny czas, czyli okres Wielkiego Postu, który zaczyna się w Środę Popielcową i jest czasem zatrzymania, zadumy, pokory i przebaczenia. Takie podżeganie nie służy ani Bogu, ani człowiekowi.
Pozdrawiam
ps. ukłony za treściwy komentarz Maćka J.

Podobnie, jak Ty wiem o różnych nieprawidłowościach, a nawet zbrodniach popełnianych w imię chrześcijaństwa. Jednak dla mnie nie jest to argument za odrzuceniem chrześcijaństwa. Wierzę, że Bóg nam dał swoje przesłanie, a w nim najważniejsze przykazanie miłości. Ale to ludzie zreinterpretowali ten "ledwo słyszalny głos" i w imię Boga dopuszczali się czynów, które były z tym przykazaniem sprzeczne. Nie ma takiej rzeczy na świecie, która by zwalniała od myślenia. Myślę, że dla Boga nie jest ważne jak w Niego wierzysz i że rozliczy uczynki, a nie znajomość dogmatów. Bo "nie ten najlepiej służy, kto rozumie". Takie podejście zresztą jest obecne w samym chrześcijaństwie. Katolicki Dante mógł bez konfliktu ze swoją wiarą umieścić w piekle nawet paru papieży. Ja bym się wcale nie zdziwił, gdybym się dowiedział, że tam pokutuje np. św. Ignacy.

Cytuję za portalem Opoka :

Ewangelizację często prowadzono wbrew okrutnym praktykom konkwistadorów. Co więcej, dla dużej części tamtejszych Indian przyjęcie chrześcijaństwa było świadomym i dobrowolnym krokiem uczynionym ku wolności. Chrystianizacja Ameryki Środkowej i Południowej, owszem, nie była wolna od grzechu przemocy. Misjonarze, którzy przybyli tam już na pierwszych statkach hiszpańskich odkrywców, nie zawsze widzieli w Indianach bliźnich, zasługujących na takie samo traktowanie jak chrześcijanie w Europie. Niejeden z nich miał wręcz wątpliwości, czy rdzennych mieszkańców Ameryki należy uważać za ten sam gatunek ludzi, za których poniósł śmierć na krzyżu Syn Boży. Nie byli w tym odosobnieni — w środowiskach hiszpańskich kolonizatorów, przynajmniej tych z pierwszych pokoleń po Kolumbie, negacja człowieczeństwa Indian była zjawiskiem powszechnym. Nie zawsze wynikało to ze złej woli, był to także efekt zderzenia dwóch całkiem odmiennych, nieznających się wcześniej kultur. I jeżeli w tych kręgach z czasem zyskała przewagę opinia, iż Indianie są jednak dziećmi Bożymi, stało się to właśnie dzięki wytrwałej pracy chrześcijańskich elit: misjonarzy, zakonników i księży diecezjalnych. Ludzie ci potrafili, jako pierwsi, zrewidować mentalność własnego środowiska, zdobyć się na samokrytykę i wezwać własnych rodaków-zdobywców do radykalnej zmiany relacji z ludnością podbitą.
Symbolem takiej postawy jest dominikanin Bartolomé de Las Casas. Ten mieszkaniec Sewilli stopę na ziemi Nowego Świata postawił jako osiemnastoletni młodzieniec. Był przedstawicielem nacji zdobywców, przyznano mu więc — tak jak i innym — plantację, na której pracowali indiańscy niewolnicy. Z podobnych niewolniczych plantacji (encomiendas) składały się całe hiszpańskie kolonie. Las Casas mógł bez wysiłku korzystać z wyzysku swoich indiańskich poddanych, on jednak, widząc, jak przez jego rodaków traktowana jest ludność rodzima, przeszedł wewnętrzną przemianę. Doprowadziła go ona do życia konsekrowanego: w 1510 r., osiem lat po przybyciu do Ameryki, wyświęcony został na kapłana.
Odtąd bez reszty poświęcił się pokojowej walce z przemocą wobec Indian. Po pierwsze — dokumentując i nagłaśniając przypadki okrucieństwa i eksterminacji. Jego najbardziej znane dzieło, Najkrótsza relacja o wyniszczeniu Indii Wschodnich (jak podówczas zwano Amerykę), jest opisem wstrząsającym nawet dla pokoleń, które przeżyły okropności II wojny światowej i dwudziestowiecznych totalitaryzmów. Kolejnym jego dokonaniem było doprowadzenie do wydania przez papieża Pawła III oświadczenia (w 1537 r.), w którym Indian uznano za dzieci Boże, równe w przyrodzonej godności innym ludziom. Konsekwencją tego stanowiska było uznanie, iż pozbawianie ich wolności i mienia — także jako pogan — jest nie do pogodzenia z zasadami chrześcijaństwa i podlega karze ekskomuniki.
Rozstrzygnięcie papieża pięć lat później przyjął król hiszpański Karol I.
(…) Szczególna rola przypadła tu jezuitom. Gdy tylko przedstawiciele tego zakonu zadomowili się w hiszpańskich koloniach, stanęli w pierwszym szeregu obrońców Indian. Na terenie Chile, które wówczas stanowiło najdalsze peryferie hiszpańskiej korony, zdecydowanie przeciwstawili się kolonialnej ekspansji. W sytuacji gdy chilijscy Hiszpanie prowadzili walkę z niedającym się pokonać ludem Mapuczów, jezuici twardo głosili, że dla chrześcijan usprawiedliwiona jest tylko walka obronna, zaś wszelka ingerencja na terytorium wolnych Indian jest sprzeczna z nauką Chrystusa. Co więcej, udało im się przekonać króla, by pozwolił im na pracę misyjną w kraju Mapuczów, jednocześnie zakazując osiedlania się tam świeckim Hiszpanom. Ta postawa, radykalnie przeciwna zasadom kolonialnej polityki, musiała wzbudzać opory. W 1608 r. latyfundystom udało się „skorygować” królewskie postanowienie: odtąd dozwolono im brać w niewolę Indian „nieposłusznych”, czyli opierających się kolonizatorom. Prawo to nagminnie naginano na korzyść chciwych posiadaczy — łapano kobiety i dzieci, często też w niewolę trafiały całe plemiona, które bynajmniej z Hiszpanami nie walczyły. Z czasem także wyrzucono z misji obrońców Indian, jezuitów.
Już Las Casas opisywał przerażające rzeczy, jakich wobec Indian dokonywali „chrześcijanie”. Tymi chrześcijanami byli jednak z reguły świeccy wojownicy, konkwistadorzy, nie zaś towarzyszący im misjonarze. Ci przeważnie Indian bronili. To zasadnicza różnica. Nie dostrzegają jej współcześni krytycy Kościoła, obciążając go bezpośrednią winą za „ludobójstwo” amerykańskich Indian. Tymczasem, ważąc winy i zasługi białych przybyszów do Ameryki Łacińskiej (w Ameryce Północnej sytuacja wyglądała inaczej), tamtejszy Kościół katolicki należałoby umieścić raczej po stronie chwały niż hańby.
W tym duchu wypowiadali się publicznie zarówno Jan Paweł II (w 1992 r.), jak i Benedykt XVI (w 2007 r.). W ujęciu tych papieży dzieło ewangelizacji Ameryki Łacińskiej, aczkolwiek nie wolne od sprzecznej z duchem Ewangelii przemocy, jest w sumie dziełem chwalebnym. Lewicowi krytycy zarzucili autorom tych oświadczeń zakłamanie, jednak ocena obu papieży jest zgodna z historyczną prawdą. Gdyby było inaczej, na pewno zabrałby głos na ten temat obecny papież. Pochodzący z Ameryki Południowej Franciszek zbyt dobrze zna jednak zarówno lokalną historię, jak i lokalne wspólnoty indiańskie, by podtrzymywać popularną, acz fałszywą legendę.
Odmianą tego mitu jest twierdzenie, jakoby rdzenni mieszkańcy Ameryki Łacińskiej, przymusowo chrystianizowani, przeżyli kulturowy szok, z którego nie otrząsnęli się do dzisiaj. To kolejna nieprawda. Czytając o podbojach Corteza czy Pizarra, wyobrażamy je sobie na sposób europejski — jako najazd i okupację. Zapominamy przy tym o arcyważnym kontekście: imperia Azteków oraz Inków, państwa Majów, które uległy tym najeźdźcom, same były ciemięzcami ludności rodzimej. Aż 90 proc. populacji tych despotii składało się ze wspólnot indiańskich, dla których zarówno władza, jak i religia ich indiańskich panów były czymś obcym, narzuconym przemocą. Ta olbrzymia większość nie miała powodu, by nie przyjąć białych zwycięzców jako oswobodzicieli. W wymiarze politycznym owa nadzieja, jak wiemy, okazała się zawodna. Jednak chrześcijaństwo — proponowane Indianom w zamian za udział w krwawych kultach, podczas których składano ofiary z ludzi, okazało się ofertą atrakcyjną. Większość przyjęła Chrystusa dobrowolnie, indiańskie Kościoły Ameryki Łacińskiej szybko też zaczęły wydawać owoce.

W młodości czytałem, jak wielu, książki o Indianach, podbojach Corteza, Pizarro i innych i do dzisiaj mam traumę, jak ta deklarowana chrześcijańska miłość bliźniego przekładała się na rzeczywistość. Bogiem było bogactwo, sława i władza, a czy to się zmieniło, można tylko wątpić. Mądry i ważny wiersz dla wszystkich. Pozdrawiam serdecznie.

Znakomity, odważny wiersz, który mnie za każdym razem przeszywa. Poetycki hołd dla ofiar największego ludobójstwa w historii, wyrażony dobitnie w obłędnej puencie i skontrastowany z delikatnością wersów oraz znaczeniem tytułu. Zagłada Indian, jak i inne, zbrodnie kościoła katolickiego (i nie tylko), pozostają wyparte poza świadomość wiernych, a w najlepszym razie są umniejszane; w mojej opinii jest to w XXI w. zjawisko kompromitujące człowieka myślącego. Ofiary przymusowej chrystianizacji, która polegała na ograbianiu i eksterminacji rdzennych ludów Ameryk, do dziś nie doczekały się godnych przeprosin od na wskroś amoralnej instytucji, o zadośćuczynieniu nie ma nawet co wspominać. Słowa Jana Pawła II z okazji otwarcia koszmarnej Latarni Kolumba pozostają do dziś wstrząsającym dowodem zakłamania, relatywizmu moralnego i etycznej ambiwalencji kościoła. Prawda? Sumienie? Mało kto wie, że Doktryna Odkrycia została przez Watykan oficjalnie odrzucona niecałe dwa lata temu. "Nieprawdopodobieństwa" - warto się wsłuchać w dosłowność tego wyrazu w kontekście historii, ideologii chrześcijańskiej i prawdy właśnie.
Odnośnie "trzygłowego boga", sądzę, że znaczenie jest szersze od soborowego dogmatu wiary. Oznaczać może także papiestwo, koronę i konkwistę, albo złoto, ziemię i władzę, co pogłębia smutny wydźwięk wiersza i tej refleksji. Zawsze z uznaniem dla Ciebie pozostaję, Wando.

Mogę sobie wyobrazić, że tak będą nasi potomkowie pisać o Europie, którą Trump chce sobie podporządkować, wyraźnie chce nas zniszczyć. Religie tworzą ludzie i dopasowują do swoich potrzeb, a Trump swoje wyznania zmienia co parę tygodni.
Człowieczeństwo nie ma nic wspólnego z wyznaniami, co dowodzi historia chrześcijaństwa.
Wiersz zmusza do myślenia, jest refleksyjny i kontrowersyjny. 6/5 Serdeczności

Zgadzam się z przesłaniem
duchowość i religia to nie to samo.
Pozdrawiam z uznaniem.

Wiersz mówi o poszukiwaniu jedności i sensu w świecie, który został podzielony przez religię, historię i ludzkie przekonania. Równik, drogi, modlitwy – wszystko oddziela, choć powinno łączyć, a w tej przestrzeni wciąż unosi się echo dawnych ran. Narzuca się pytanie: czy miłość bliźniego musi dzielić?
Moja odpowiedź ... prawdziwa miłość bliźniego nie potrzebuje dogmatów ani podziałów – może istnieć poza granicami, poza religią, poza podziałem na „my” i „oni”.
5/6

Bardzo tajemniczy wiersz. Bóg chrześcijański nie ma trzech głów, topór również jest mi nieznany w Jego wizerunku.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wando, piękny wiersz, a to:
'pomiędzy uderzeniami warg w modlitwie
zanoszonej na obu półkulach

lecz nie do trzygłowego boga chrześcijan
którego topór nas rozpłatał'
Jest 'Clue'! Jak nie przypadkiem wtrącone słowo ' Nasca', jakie znalazło swoje miejsce w twórczości mego pióra, pomyśl zatem o wektorach, jako 'liniach papilarnych gwiazd'

Zostawiam komplet gwiazd i serdecznie cię pozdrawiam!

Wiersz zatrzymuje w refleksji i zadumie.
Ważne - kochaj bliźniego, jak siebie samego.
Ślę moc serdecznych pozdrowień:)

Mądrze, nietuzinkowo, do głębokich przemyśleń, pozdrawiam ciepło.
6/5

wersy tajemnicze jak rysunki z Nazca
mi trudno pogodzić się z terminem :
"trzygłowego boga chrześcijan ", który jest po prostu nieprawdziwy, a wystarczy zapytać wujka dostępnego dla wszystkich:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Chrze%C5%9Bcija%C5%84stwo
a tam nad to ( temat wiersza) jest drugim członem przykazania o miłości - NAJWIĘKSZEGO PRZYKAZANIA.

pozdrawiam serdecznie ...