Nie jest to łatwy utwór do analizy i to z różnych względów, ale, ponieważ lubię wyzwania ...
Piersi matki pełne bólu i smutku, próbują zatrzymać to, co już minęło – świt, życie, ciepło. Tuląc dziecko, pielęgnuje każdy szczegół, jakby mogła przywrócić to, co zostało utracone, choć dobrze wie, że to tylko iluzja. Jej dziecko, ułożone w bezdusznej kołysce, w białej sukience, z zaciśniętymi bucikami, wydaje się wciąż żywe – choć serce matki mówi inaczej, ona widzi życie tam, gdzie już go nie ma. Słyszy głosy, szeptem wyciszające ból, ale nie zaprzeczające jej nadziei – nie jest możliwe, by naprawdę odeszła. Bo przecież patrzy, oddycha, mówi do niej, a jednak ... to niemożliwe. W tej rozpaczy i nadziei, wbrew wszystkiemu, pojawia się myśl o zmartwychwstaniu, jakby życie mogło powrócić, mimo że świat wokół mówi inaczej.
Matczyna miłość nie zna granic między życiem a śmiercią, wierząc, że serce dziecka bije nawet wtedy, gdy wszystko inne przestaje istnieć. Dobrze wykonana robota! - ostatnie zdanie dotyczy - rzecz jasna - wiersza.

Wiers poruszający i niesamowicie napisany....ale już nigdy nie dam rady do niego wrócić....zbyt bolesne dla mnie...

Anielska Łza ma rację ...

Piękny i wstrząsający wiersz, pozdrawiam :)

Wando, po przeczytaniu Twojego wiesza nic się nie mówi, tylko się go kontempluje!
Serdecznie pozdrawiam:))