Zerwałem dla miłej Pani
Piękne tulipany
Bo jestem w Sznownej Pani
Kwieciście zakochany

Choć deszcz, morsem kropli,
Wsród łez leśnej burzy
Miłosci ostry kolec...
Mi z róży wywróżył...

Pytał mnie biały storczyk;
"czy kocham swym sercem?"
"czy tylko tym kwiatem,
W mojej butonierce?..."

A Ja z bratków rodzina
W odcieniach błękitu
Mieszkałem na wielkiej łące
W gęstwinie zachwytu

Zatopiony w tej polnej
Przyrody filharmonii
Pośrod mnogości koloru
Oraz rasjkich woni

I patrzac na Panią w myślach
Kochając całym sobą
Skąpany w jesiennych liściach
Wielokolorowo


Lecz czasem zmienne życie
Czarę nagle przechyli
Krwawiąc brązem jesieni
Żółcienie żoknili

I żalem co wolno spływa
W rytm serca mego bicia
Żalem ponurych, samotnych,
Porannych kaw picia

I cóż mi z tych
Niezapominajek....?
Skoro mnie Pani już
Nie poznaje...?

Już Pani oczy
Nie do mnie sie śmieją
Umarł przebiśnieg
Ze słońca nadzieją

I krwawi w mym sercu
Kolca z róży rana...
Bo wiem że innego;
Pani tuli pana...