Wiosno, najmilsza panno, jesteś moją panią,
Kwiatem słodzisz, kusisz mnie, mocą swą wezbraną,
Kobiercem tkanym ścielesz zielenią soczystą
Wodą napełniasz strumyki, falą sił przeczystą.

Ranny słaby zefirek ledwo wstał wzbudzony,
Spał sobie w letargu smacznie niewzruszony
I powiał delikatnie nad stawem w pędzie,
Poruszył w lot ptaki, co siadły na grzędzie.

Stroją się drzewa, krzewy, powoje i opłotki,
Bazie uroczo na wierzbach pokazują kotki
Wilgoć wonna wiosenna roznosi się wokoło
I budzi nas głos kosa treluje on wkoło.

Ziemia pełnią rumieńców, wesoła radosna,
Oddycha na nowo, wiosną pulchna i zazdrosna
Lilie białością kwiatu, ozdobą natury,
Tworzą wraz z różami odmianę purpury.

Staw oddycha czymś na nowo, coś poniekąd mruczy,
Zaprasza różne owady, właśnie śpiewem buczy,
Tam w strumyku wody, zakwitły kaczeńce,
I wabią swoją urodą jak płazy odmieńce.