Fajny wiersz wspomnień czas
A dziecko mieszka w nas
Pozdrawiam serdecznie 🦋

"Dziecko kończy się, gdy znika
wiara w amulety, a słowa ulatują
od swoich desygnatów, lepiąc się
do nieruchomych, dorosłych myśli."

Przystaję przy zdaniu, że piszesz znakomicie. Dla mnie Twoja poezja w każdym temacie jest niezwykle powściągliwa w ocenach i przez to dla każdego, kto potrafi docenić jasną myśl, która mieni się czasami od przeszłego po teraźniejszość i lekko gorzką przyszłość, bo w sumie bez wyboru.
Pozdrawiam Cię ciepło Dobry Poeto - Gocha :) 5/6

Właśnie to "teraz wiem" sprawia, że człowiek zbliża się do wyspy skarbów, która niegdyś widział jako dziecko bardzo daleko. Właśnie z tej perspektywy retrospekcyjnej można dostrzec ów ścieżki warte przejścia, a także to, czy szło się nimi. Zatrzymuje mnie tu też ten wers o "dorosłych myślach". Rzeczywiście zdaje się, że tak jest, że dziecko nie komplikuje sobie spraw ze znaczeniami. To my, dorośli z czasem zaczynamy kombinować. Chyba tylko po to, żeby siebie wpasować w jakieś własne ramy wyobrażeń o sobie samym, o tym, czy się dopasowujemy do tego w co wierzymy. Tu Jezus wystąpił z mocnym przekazem:

"Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego." (Mt 18,3)

Jak dziecko, czyli prosto, bez kombinowania, szczerze, z pełnym zaufaniem i pełnym zaangażowaniem. Tu już nie ma zmian aksjomatów. Tu wszystko jest proste, co nie znaczy, że łatwe i nie znaczy, że nie zostanie zadanych milion pytań "dlaczego", i że będą łzy i upadki. Tu mi do głowy przychodzi taki przykład z biegów ulicznych. To są częste obrazki z naszych ulic corocznie, gdy dzieci startują w biegu. Cel, meta zawsze wydaje im się bardzo odległy, ale maja w sobie zacięcie. Biegną ile sił, a gdy pojawią się kryzys, to wówczas patrzą na rodziców. Jeśli ojciec lub matka dopingują i wspierają, to dziecko choćby miało być ostatnie dobiegnie albo dojdzie do mety i będzie szczęśliwe jakby wygrało całe zawody. Jeśli jednak kryzys jest zbyt duży, ponad siły i chęci dziecka, to bardzo często ojciec podaje maluchowi swoją dłoń i biegnie z nim do mety albo bierze go na ręce i tak wspólnie kończą bieg. To jest piękne! Tak też dzieje się w życiu człowieka. Tylko dobrze jest chcieć to zauważyć. Dobrze jest odwrócić się i dostrzec, że Ojciec nas dopinguje i nawet czeka, żeby nam pomóc. Tylko te "dorosłe myśli", że "sam se radę dam", że "po mojemu" zrobię sprawiają, że siedzimy na torze biegu i beczymy, zamiast choćby iść do mety z Ojcem za rękę.

Sorry za to kaznodziejstwo. Wiersz przemawia. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Ładna refleksja o życiu i smudze cienia. Co do dróg, wiele z początku wygląda obiecująco, a prowadzą donikąd. Pozdrawiam.