(chyba) właściwy opis damskiego sposobu starzenia ...

W tych wersach wyczuwam głęboką prawdę o godności starości, gdzie życie staje się jednocześnie ciężarem i świętością, a codzienne rytuały nadają sens przemijaniu. Porusza mnie ten przenikliwy portret kobiety zawieszonej między ziemskim doświadczeniem zmysłów a duchowym przygotowaniem do odejścia, gdzie wewnętrzne bogactwo duszy pozostaje tajemnicą dla świata zewnętrznego.

Świetny refleksyjny wiersz. Pełna podziwu zostawiam komplet gwiazdek... miłego dnia życzę:)

Świetny refleksyjny wiersz...ja wprawdzie nie chodzę do kościoła i nie czekam na zarżnięcie, ale znam wiele takich osób, którym poza wiarą i modlitwą w zimnych murach kościoła już nic nie zostało...moje modlitwy i pokuty zamykam w każdym obrazie i wierszu i w ten sposób radzę sobie ze świadomością nieuchronnego przemijania...
Pozdrawiam Kornelu

Pięknie!
Chyba sporo jest takich babć mz
Pozdrawiam Kornelu :)

To nie jest wiersz, który przeleci się wzrokiem i idzie dalej.
To piękny, refleksyjny wiersz do zatrzymania się i podumania nad losem człowieka. Jego wyborami i pragnieniami.
Peelka przychodzi do katedry i modli się czekając na śmierć i żyjąc wspomnieniami.
Eleanor Rigby przychodzi do kościoła by czuć się mniej samotnie, kiedy umiera tylko samotny ojciec Mc Kenzie będzie obecny na jej pogrzebie. Tak skojarzyła mi się treść tej piosenki czytając Twój wiersz. Mój nick właśnie wziął się z upodobania do treści tego utworu i muzyki też :)

Przepiękny wiersz, bardzo plastycznie opisujesz staruszkę, która czeka na śmierć zasłuchana w siebie, w Boga. Katedra to dla niej miejsce święte, pełne nadziei:) pozdrawiam serdecznie:)

Piękny wiersz, ciekawa i trafna obserwacja i próba wniknięcia w sytuację innej osoby, której wewnętrzny świat, jak napisałeś, jest tajemnicą. Możemy ją tylko obserwować z zewnątrz i "zgadywać":) Dla mnie ogólnie jest to bardzo śmiałe przedsięwzięcie, bo zawsze mam wrażenie, że mogę się bardzo mylić, patrząc na drugą osobę przez pryzmat swoich myśli, wyobrażeń, schematów itp. Niemniej jednak nieustannie to robimy:) Pozdrawiam serdecznie:)

Dla niej, i wielu, którzy są blisko odejścia, kościół, wiara i nadzieja są wszystkim. Pozdrawiam.

Gdy wracam do siebie po Luturgii u moich koptów, to cały pachnę wspaniałym kadzidłem. Ten zapach jest tak specyficzny, trochę słodki, trochę gorzki, że czuję go później długo, długo jeszcze. Wszystko nim przesiąka, także te skryte części garderoby. Oczywiście też cały ja, włosy, skóra. Wspaniałe to jest. Wierzchnie nakrycie wielokrotnie w tygodniu wącham, żeby poczuć ten piękny zapach kadzidła. I tak sobie myślę a propos Twojej ostatniej strofy właśnie, że nam, maluczkim ludziom, wiele się w życiu może nieudawać, a wręcz całe to życie może wyglądać jak katastrofa jakaś, jak czekanie bezwiedne na zarżnięcie indyka, a jednak najważniejsze jest, żeby być przesiąkniętym Bogiem; żeby pachnieć Duchem Świętym. 🤗😇 Wtedy to już tylko posłuchać abba Besariona, który podpowiada, by siedzieć w swojej celi i nie mierzyć samego siebie. Bo którzy zdoła rozsadzić to wszystko, co w człowieku? Tylko sam Bóg.
Ten wiersz nie należy to prostych, ale ma w sobie coś, co skłania do refleksji.
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋🏻

Czuję się to na odległość jak poezja wsiąkająca w serce, która bije, kiedy
czytając nie wydaje reszty...
W ostatniej zwrotce 2 razy masz słowo świat, zmieniłbym jedno na inne
Pozdrawiam