No to trafiłem z tym że nie trafiłem :)
rzeczywiście tak jest że bywają takie "okresy" gdy człowiek żyje intensywniej :)

Tak, ta druga wersja była moim zamiarem. Czas w naszym życiu nie jest równomiernie wypełniony życiem. Czasem życie się zagęszcza, a czasem rozrzedza . Dwa lata w tamtym miejscu to było zagęszczenie życia podobne do pierwotnej gęstości wszechświata przed Wielkim Wybuchem.

Cieszę się z Twojego współuczestnictwa w wierszu. Tak ten zakręcony tygiel był niepowtarzalny.

Ten akademik jest dla mnie pewnym szczególnym miejscem w czasoprzestrzeni, które przez dwa lata wlało we mnie taką dawkę przeżyć , że obdzieliłbym nimi co najmniej całe następne dziesięć lat albo raczej więcej. I mam u na myśli wszystko, poezję, przyjaźnie, miłość, medytacja, różnego rodzaju hapeningi , o których taktycznie tu zamilczę. Ten akademik pojawia się często w moich wierszach , bo nie ma możliwości , żeby się pojawiał. Pozdrawiam.

To prawda , wszystko zależy od ludzi i dopasowania.

Nie było to wymarzone miejsce dla introwertyków :) w przypadku rozbieżności potrzeb też bywało różnie...ale to, jak wspomniałam, nie są moje doświadczenia, a jedynie obserwacje i rozmowy z tymi, co mieszkali w akademiku. Wiele zależy od tego jak zgrana i fajna trafi się ekipa :)

Dziękuję za komentarz. Prawdę mówiąc żadnych niedogodności nie odczuwałem, bo atrakcyjność "wspólnotowa" mieszkania w tym akademiku wynagradzała je z nawiązką. Wtedy za nic nie zamieniłbym mieszkania tam na mieszkanie samodzielne w pokoju czy mieszkaniu.

Dla mnie , mola książkowego, zamieszkanie w tym akademiku było swoistym wyzwoleniem . Jestem do dziś przekonany o wyjątkowości tego właśnie akademika, tak jak to napisałem Ursuli.

Witaj. Dzięki za komentarz. To wiersz nie poddany żadnym intelektualnym obróbkom, po prostu impresja tak jak mi się zapamiętała. Ten akademik stanowi pewien niezwykły punkt odniesienia w moim życiu, gdyż po latach stwierdziłem, że jego ówczesna lokalna sława wśród studentów była uzasadniona, a moja wdzięczność , za dwa lata tam spędzone nie ma granic. Nowe akademiki z wąskimi korytarzami , dwuosobowymi pokojami i sterylnie dobieranymi przyjaciółmi odpadają w porównaniu z tym z wiersza, znajdującym się w wielkim gmachu poniemieckim, w którym korytarze i hole były wręcz olbrzymie , na których się zalegało grupami, pokoje czteroosobowe zwiększały ilość przepływających prze pokoje osób, no i położenie, w dużym mieście i na końcu świata jednocześnie. Wieczorem jak wzięła się tęsknica i chciałeś do kogoś pójść w odwiedziny, to miałeś do wyboru całą masę pokoi , do których mogłeś wejść i zalegać, tak dobre były nici towarzyskie między studentami. Potem ustaliłem, , że w innych akademikach już wtedy było inaczej.