Witaj, Kornelu.
Moim zdaniem, to co przedstawiasz, zwłaszcza od pierwszej zwrotki poczynając — może stanowić, albo już stanowi, diagnozę dotyczącą kneblowania ust.
Żeby człowiek nie czuł, a był jedynie pod presją rygoru jako niewolnik, pozbawiony cząstki swojej wolności należącej do źródła!

Człowiek odczuwa dzięki emocjom (a co się stanie, jak ich zabraknie?), jak przez domenę dualizmu — sam przepływ dobra i zła przenika przez środek, będąc jednocześnie początkiem i koncem kija, przyczyną i skutkiem tworząc doświadczenia.

Stanowią sumę, dzięki której patrzymy na skalę dzisiejszego postępu, jak w plus i minus —podpowiadając wszystkim, że coś się dzieje, coś, co czuję nie tylko ja, ale i inni.

Więc wszyscy mamy prawo sięgać do pism fundamentalnych i technicznych, tworząc z nimi całokształt dążący do poznania

Dziwi mnie jedynie fakt ukrywania go przez 'Kopułę' — w jej piwnicach, skrywając wiedzę przed ludźmi, którzy chcieliby mieć dostęp do jej kazamatów.

Od razu rodzi się pytanie, dlaczego archeolodzy, historycy, naukowcy i wszelkiej maści inni ludzie starają się wykopać tunel dla wszystkich wierzących i nie wierzących?
Skoro jeden zator potrafi zatrzymać naturalny przepływ w żyłach
(za dużo napisałem, Kornel)

Wiersz!

Pozdrawiam

Bo najłatwiej przestać wierzyć w piekło, w niebo trochę trudniej, ale też się uda. A już naj-najtrudniej porzucić zwyczaje. Co powoli także się udaje.

Swoją drogą, to, że na koniec zostanie nam obserwacja, nauka, "szkiełko i oko", biorąc pod uwagę ile zła wyrządziły różne religie, może nie jest takie złe. Ale co jeśli się jednak okaże, że ludzie są po prostu źli, a nowe wojny krzyżowe będą się toczyć dalej, tylko pod innym pretekstem?

Moim zdaniem 6/6, ale nie da się obejść tego systemu ocen :)

Może muszą się rozpaść (infantylne) wyobrażenia, by w tej pustce odnaleźć znów Boga.... Pozdrawiam ciepło:)

Piekło i niebo nie znikną, my ludzie tworzymy sobie je sami. Oczywiście piszę tu o rozumieniu w moim imieniu. Jesteśmy kreatorami swojego losu więc albo stworzymy sobie raj na ziemi z elementami piekła albo piekło z elementami nieba, Chyba zero jedynkowo się nie da przeżyć życia.
Co do instytucji kościoła to tak upada na własne życzenie bo niestety hierarchowie kościoła już są tak zadufani w sobie i w swoim rozumieniu wiary, iż uważają, że ich słabości zostaną im wybaczone. Nie dotyczy to owieczek bo owieczki a raczej baranki za swoje uczynki będą się smażyć w ogniu piekielnym.
Ziemia jeśli ludzkość podejdzie do niej z szacunkiem obroni się sama, natura ma to do siebie. Inaczej mówiąc niszczymy sami siebie i wyginiemy jak niektóre cywilizacje a natura odrodzi się jak feniks z popiołów. Powstanie nowe życie, nowe historie, nowe cywilizacje.
Świat jest piękny i piękny jest Twój refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam :)

Świetny wiersz, zatrzymał
Pozdrawiam serdecznie :)

Diabłu się ostatnio mocno "pali pod ogonem" ;)
Zawsze uśmiecham się przy bajkowych rekwizytach i cechach istot duchowych w piekle i niebie.
Szczególnie podoba mi się film :https://www.cda.pl/video/7353472f2
Ludzie chyba tego potrzebują?
Wiadomo, komu poddana jest ziemia...
Dla mnie piekło jest przewidziane na czas określony.
Ziemia ma być odnowiona, a potem to już tylko niebo :)

Człowiek ma szansę bym zamieszkaniem dla Boga, ale chyba woli zamieszanie ;)
Co do upadku wiary... kto wytrwa do końca ten...się naogląda :)
Pozdrawiam Kornelu :)

Cóż tu po mnie.
Tylko 5/6 I pozdrowienia

Kiedyś Benedykt XVI powiedział, że wielu odejdzie z Kościoła.
(i tak się dzieje), że pozostaną tylko najsilniejsi, słabi odejdą.
Wiara nie zginie, zmieni się. Już tak się dzieje

Zachwycona POEZJĄ, będę wracać!

Pozdrawiam ciepło i zostawiam 5/6

Dobra treść. Zatrzymałeś mnie na cały wiersz:)

Kiedy wszyscy stracą wiarę, życie stanie się koszmarem...
Pozdrawiam :)

Piekło i niebo mogą przeminąć, ale diabły i anioły są niezniszczalne (zwłaszcza diabły). Katedry nie giną. stają się jedynie wydmuszkami bez treści. Zwiedzałem takich sporo na zachodzie.

Jest to jakaś wizja, ale intuicja mi mówi, że to piekło może być najtrwalsze, a ziemia pierwsza do rozpadu, ale obym się mylił. Pozdrawiam

Nie będę tak obszerny jak mój poprzednik, ale powiem:
świetny wiersz.

Właściwie to Apokalipsa jest odsłonięciem. W tym sensie za sprawą wizji św. Jana Apostoła otrzymaliśmy spojrzenie na to kto jest kim w Królestwie.

Twój wiersz bardziej skupia się na tym jak technicznie zakończy się ta Ziemia, a zacznie Nowa. Jedno jest pewne: będzie INACZEJ niż nam się wydaje. A to z prostego powodu – bo Bóg jest Inny. Nie umiemy Go ogarnąć swoim rozumem. Czucie pomijam, bo już kiedyś pewna mądra przeorysza wyraziła się w tym temacie. Otóż młoda zakonnica przeżywała rozterki wewnętrzne i przyszła do swojej przełożonej wylewając swój żal pod tytułem: Nie czuję Boga. A przeorysza na to, że Pan Bóg to nie kiełbasa – nie o czucie chodzi. I tyle w temacie. Tak czy inaczej sama techniczność ostatecznych spraw jest oczywiście płodna bardzo w wyobraźniach twórców. Natomiast bardziej interesujące jest i pewnie będzie, to co w Duchu i duchu.

Niewątpliwie jednak Twój wiersz oddziałuje na czytelnika. Ja np. przy okazji trzeciej strofy rozglądnąłem się po swojej przyczepie i pomyślałem, że w sumie wystarczy drobny wybuch butli gazowej i mój kartonowy domek wraz ze mną przestajemy istnieć w aktualnej postaci. Niby nic, ale... Światło... Tak sobie myślę, że światłość jest bardziej znakiem Syna Bożego niż Krzyż. Skoro więc mowa o wybuchu butli, to pewnie jakieś światło bym w ostatniej chwili dostrzegł.

Najbardziej jednak zatrzymuje mnie wspomniana konieczność lub niekonieczność bytów. To jest ciekawe zagadnienie. Pewnie można by je zgłębiać bardzo. Tu nie ma na to miejsca. Jednak zastanawiam się, czy samo zaistnienie ów bytów wspomnianych, nie jest wyrazem ich konieczności. Nam się czasem zapomina, że nie musimy masowo patrzyć na sprawy. I tak właśnie sobie myślę, że jakaś katedra lub kaplica albo pustelnia może się w Prawdzie okazać, że była bytem bardzo koniecznym dla jednego jedynego człowieka, któremu Pan dokładnie przez to miejsce wyznaczył drogę do Domu Ojca. Niekoniecznie musi to być droga mas lub całych społeczności, ale jednego człowieka i owszem. Bowiem nie ma dla Boga rzeczy niemożliwych. Tu bym był ostrożny, ale nie jestem zagłębiony w temacie filozoficznym, więc to raczej jest moje luźne dumanie.

Końcówkę w swoim odczycie ustawiam zgodnie z przesłaniem Janowym, że już tylko dzień będzie tam. Nocy nie będzie, bo Bóg będzie rozświetlał wszystko. Jak na dłoni.

Dobry wiersz na rozmyślenie przed pójściem spać. Może się bowiem wydarzyć przed świtem komuś Apokalipsa.

Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Dobry opis dzisiejszych czasów

Wymyślimy nowe światy i religie
to ludzkości nigdy nie zbrzydnie.
Pozdrawiam mimo wszystko.

Wiersz przedstawia interesującą wizję apokalipsy, w której zarówno piekło, jak i niebo znikają w ponurym chaosie. Autor zwraca uwagę na ulotność religijnych symboli i budowli, co sprawia, że obraz świata staje się bardziej przyziemny i zwraca uwagę na Ziemię jako jedyną pozostałość. Końcowy widok na „Drogę Mleczną” z daleka daje poczucie bezkresu, a jednocześnie zwraca uwagę na naszą małość w obliczu wszechświata, który z określonej perspektywy zawiera się w ludzkiej dłoni.