Wiersz niebywale interesujący. Czytam go wielokrotnie i mam trochę mętlik w głowie, bo nie wiem od czego zacząć, więc zacznę od końca :) To przywołane "przyglądanie się" jest niebywale ważne, ale i niebezpieczne, bo obserwując dochodzi do głosu nasza świadomość, a za nią pytania, a nawet niepokój. Bo dopóki poszukujemy, to jesteśmy w jakimś tam sensie bezpieczni. Jeśli natomiast odkryjemy prawdę, to może już nie być tak kolorowo...Nikt jeszcze nie znalazł jednoznacznej odpowiedzi na nurtujące nas egzystencjalne pytania, więc " systemy filozofów i założycieli religii" stoją w miejscu. "Porzucając proroków i mistrzów" można na nowo odkrywać i to chyba ważne . aby nie podążać ślepo śladami innych... Ta " wredna strażniczka" rzeczywiście potrafi przytłoczyć, bo chcąc nie chcąc ludzie lubią mieć jakieś oparcie, punkt zaczepienia, zwłaszcza kiedy pewnymi ideałami karmiono nas dzieciństwie, potem młodości itd. Nie łatwo się pozbyć tych schematów, powielanych niekiedy od wieków...Wiersz świetny zabieram do ulubionych i pozdrawiam serdecznie :)

Nie wiem jak to się stało, że umknął mi ten świetny wiersz. Być może awatar zlał się w szarość z innymi, a moje oko nie uchwyciło ruchu. Nieważne... Ważne, że znalazłam i w ten niedzielny poranek mam już "Słowo na Niedzielę". Doskonale napisany. Do przemyślenia. Pozdrawiam Ciebie serdecznie :)

Co tu się na dole wydarzyło? Ominęło mnie jakieś trzęsienie ziemi. Kornel, nie wiem czy Ty tak serio z tym odejściem, ale mam nadzieję, że nie. Mam podobne wrażenie odnośnie wzajemnej adoracji i tych wszystkich komentarzy, ocen itp. Ale to jest portal głównie dla amatorów, trzeba o tym pamiętać. Natomiast z innej beczki, same dyskusje z Tobą są dla mnie bardzo wartościowe, na równi z poezją.
A ten wiersz na przykład przeniósł mnie w czasy młodości, gdy czytałam Ursulę Le Guin i jej Dziewczyny Buffalo, a tam opowieść z perspektywy drzewa, które uważa, że to ono się porusza, a wszystko dookoła niego stoi w miejscu. Takie wolty mi się zdarzają przy twoich wierszach.
To twoja decyzja i nic mi do niej, ale mam nadzieję, że ją zmienisz. Pozdrawiam.

Witaj Kornelu. Niestety wyłamię się z grona komentujących a Ty nie powinieneś być tym zdziwiony. Nie mam zastrzeżeń co do warsztatu utworu. Jednak treść wpisuje się w Twoje stanowisko "sugerujące" że zmierzyłeś świat w szerz i wzdłuż. To przekonanie odbija się w wierszu począwszy od słów typu "zostało mi (liczba zamknięta) wierszy do napisania"
oraz
"systemy
filozofów i założycieli religii
stoją w miejscu".
Nic bardziej mylnego. Filozofia ma się dobrze. Świetnym przykładem żywej myśli filozoficznej jest Pani Chantal Delsol ur. w Paryżu w 1947 roku - Profesor filozofii politycznej, jedna z najciekawszych i najważniejszych postaci współczesnej myśli filozoficznej. Autorka m.in "Czasu wyrzeczenia" oraz "Zmierzchu uniwersalności" oraz najnowsza książka wydana w Polsce "Koniec świata chrześcijańskiego".
"Kto stoi w miejscu ten się cofa" - podług tej prawdy Podmiot Liryczny szuka uporczywie usprawiedliwienia by przejść na "emeryturę" a może po prostu by odzyskać spokój na duszy. Nie wystawię oceny do wiersza, ponieważ nie ulegnę szantażowi emocjonalnemu który stosujesz, a wystawianie ocen nie jest przymusowe.
Cześć!

Trzy dni temu napisałem nieco przydługie (nie byłbym sobą) rozważanie o powołaniu, głównie tym pustelniczym, które sam praktykuję. Punktem wyjścia były dla mnie słowa Jezusa z Ewangelii św. Jana:
"Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał." (J 15,16).

Myślę, że ten cytat, jak i moje rozważanie zupełnie dobrze korespondują z Twoim wierszem tutaj.
W małym skrócie, co w moim rozwazaniu:
"Ja was wybrałem" – powołanie zawsze pochodzi od Boga. To On odnajduje człowieka i zaprasza do relacji wzajemnej.

"abyście szli" – Bóg powołuje do ruchu, do drogi, do podążania z Nim i za Nim.

"i owoc przynosili" – ten ruch, ta droga wiążą się nierozerwalnie z trudem, który człowiek podejmuje robiąc krok lub próbując go zrobić. Celem tego ruszenia się z miejsca jest wydanie owocu, a więc coś zupełnie konkretnego – dobro, miłość. Bóg nas powołuje do tego, byśmy idąc za Nim byli dobrzy, czynili dobro.

"by owoc wasz trwał" – droga powołania jest stałym, permanentnym procesem. Chodzi o to, by uczyć się być dobrym zawsze i wszędzie. Tu nie ma mety na ziemi. Nigdy nie można powiedziec: Oto już jestem doskonały. Metą jest zjednoczenie z Bogiem w życiu wiecznym.

Powołanie to oczywiście jest
* po 1. życie człowieka, którego Bóg wzywa do bycia dobrym
* po 2. życie chrześcijanina, który przez chrzest zostaje "przyobleczony w Chrystusa" (św. Paweł), a przez to zaproszony do drogi ku świętości
* po 3. życie szczególnie poświęcone służbie Bożej (kapłani, diakoni, zakonnicy i zakonnice, osoby konsekrowane, pustelnicy), którzy wezwanie do świętości realizują w konkretny sposób życia.

Odnajduję w Twoim wierszu właśnie dokładnie to wszystko, o czym rozważałem u siebie z tym tylko, że ja wprost odnoszę wszystko do Boga, a Ty ukazujesz bardziej ludzką stronę wysiłku. W gruncie rzeczy mówimy o tym samym.
Zdaje się, że stanie w miejscu byłoby sprzeniewierzeniem się woli Boga ("abyście szli"), a u Ciebie Blake: "W stojącej wodzie
spodziewaj się trucizny”. Stanie w miejscu jest właściwie zaprzeczeniem życiu. Wskazujesz na naturę. Tak, już ona nam podpowiada, że zmienność, a więc ruch są istotnym elementem życia. Nie jesteśmy oczywiście obaj odkrywcami tutaj żadnych wielkich prawd. Natomiast, jak słusznie zauważyłeś, to porzucanie filozofów i założycieli religii w pewien sposób nas dookreśla w tym naszym życiowym ruchu. Świetnie też właśnie brzmi ta nazwa "założyciele religii". Nie tyle porzuca się religię (i też nie w sensie instytucjonalnym), a więc Boga tudzież ideę Absolutu, co myślicieli, którzy w ten czy inny sposób nadali kształt formalnej strukturze właśnie. Tu chodzi o proces myślowy, o dojrzewanie, które dopiero w następstwie objawi się czynem. Taka normalka nasza codzienna.

Wiersz napewno wart zatrzymania i zastanowienia. Cały Ty. Pozdrawiam Cię serdecznie Kornelu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Kornelu, moim skromnym zdaniem, udało Ci się bardzo elokwentnie pokazać tytułowe studium ruchu. Każda strofa zatrzymuje jakąś cząstkę, by razem pokazać prawdę, którą kapitalnie przywołałeś słowami Blake'a. Bardzo przemawia do mnie obraz o najedzonych czaplach, tak bardzo niestety dzisiejszy... Nie pozwalasz wytchnąć do końca ale to przecież zamierzone, wszak kto się zatrzyma, ten przepadł...
Korzystając z okazji... przyznam się, że śledziłem Twoje rozmowy w komentarzach, niestety jako czytacz... nie mam obecnie za dużo czasu, by brać w nich udział, zresztą 'z czym do ludzi' jak mawiają mądrzejsi... Wiedz jednak, że cenię Twoją mądrość i dystans (mimo wszystko) a Twoje wiersze traktuję jako niewątpliwie przyjemne spotkanie ze sztuką. Jeśli opuścisz to grono, a myślę, że to nastąpi... szkoda będzie tych chwil - stąd kiedyś napisałem o tomiku (tak znam Twoją odpowiedź) - może pójdę Abrahamowym szlakiem... tym sprzed gomoriańskich scen... a jeśli...
Jestem pełen podziwu dla Ciebie i tego co, piszesz...

Tak jest, a systemy są niezmienne, czy to filozoficzne, czy w informatyczne. te pierwsze, bo ich twórcy nie żyją, a następcy nie maja uprawnień do korekt, informatyczne też się same nie korygują, nawet, jak zawierają idiotyzmy. Przerabiałem w moich korporacjach. Pozdrawiam

Kornelu, wiersz zabieram.
Moim zdaniem napisany po mistrzowsku. ostatnia strofa genialna!
Pozdrawiam ciepło -Bezka :) 5/6

Witam. Świetny wiersz. Jestem pod wrażeniem.
Pozdrawiam