Twoje Wiersze - Parafraza wiersza T. S. Eliota „Hipopotam”

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Pianista

2020-12-29

Słyszałem o Eliocie, ale jakoś nie pomyślałem żeby go poczytać. Po Twoim wierszu przeczytałem Hipopotama i chyba poczytam inne, więc dzięki.
Twój wiersz jest rymowany, a oznaczyłeś jako biały.
Pozdrawiam.

Kornel Passer

2020-12-30

Cos jednak dopowiem, bo trochę spłyciłem. To tylko moje subiektywne myśli, bez chęci narzucania tego komukolwiek. Wiersze rymowane mają prawo mi "się zdarzać", ale trudno żeby stanowiły formę główną. Porównanie do muzyki nie było chyba najszczęśliwsze , bo przecież współcześni poeci piszą czasem wiersze rymowane nie uważając tej formy za zastygłą . Takim przykładem jest Miłosz. Pisał, rzadko bo rzadko, ale również rymowane wiersze i to o sprawach śmiertelnie poważnych . Przykładem poruszający wiersz "Do Józefa Sadzika". Są też i inni. Myślę , że czasem zdarzy mi się więc porymować , tym bardziej , że bardzo lubię samo pisanie wiersza rymowanego.

Kornel Passer

2020-12-29

Cóż przeszkadza mi chyba znajomość historii poezji i poezji w ogóle. Pisanie dziś w formie rymowanej przypomina sytuację , gdy kompozytor chciałby napisać jakiś nowy utwór stosując formę mozartowską (klasycystyczną ). Owszem można pisać rymowane wiersze, ale u mnie musi to być jakoś uzasadnione czymś dodatkowym. Na przykład zrobieniem żartu, albo nadaniem wierszowi formy piosenki. Albo na przykład gdy trzeba zrobić parafrazę wiersza rymowanego. Itd.

Pianista

2020-12-29

Zastanawiałem się, dlaczego nie rymujesz w swoich poważnych wierszach. Czy uważasz, że rymy są zbyt niepoważne, niestosowne? Generalnie uważam, że świetnie rymujesz i to w czasie rzeczywistym, więc zdecydowanie zachęcam.

Kornel Passer

2020-12-29

Rzeczywiście nie zauważyłem , że z automatu zaznaczyłem wiersz biały. Dziękuję za uwagę. Zwykle wiersze rymowane stosuję do mniej poważnych rzeczy, ale ta akurat jest śmiertelnie poważna , no i rymowany wiersz Eliota zobowiązywał. Może z czasem odważę się rymować i w większej ilości wierszy.

Bronisława Góralczyk^(*)

2020-12-29

Aluzja do lubiących pojeść - ewidentna... warto więc zastosować rady autora :)
Pozdrawiam cieplutko :) B.G.

Bronisława Góralczyk^(*)

2020-12-29

Tak też ten wiersz odebrałam...
Pozdrawiam :) B.G.

Kornel Passer

2020-12-29

Mój Hipopotam jest symbolem życia "według ciała". Obżarstwo jest tylko jednym z grzechów , które mieszczą się w tej kategorii. Wiersz jest w tonacji lekkiej, ale dotka śmiertelnie poważnych spraw.

naskraju*^(*)

2020-12-29

Znowu zanudzę!!!
Thomas Stearns Eliot amerykańsko-brytyjski poeta, przedstawiciel modernizmu, dramaturg i eseista, od 1914 mieszkał w Anglii; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1948)
Żył dosyć długo, bo 81 lat.
W początkowej fazie twórczości pozostawał pod silnym wpływem Ezry Pounda, kontrowersyjnego amerykańskiego poety… uczeń przewyższył mistrza. Obok T. S Eliota uważany za najwybitniejszego przedstawiciela poezji modernistycznej.
Eliot ukazywał w swojej liryce poczucie egzystencjalnego zagubienia w świecie. Łączył w swoich dziełach awangardę i tradycję. A wszystko to, czerpał zachłannie z kultury europejskiej i orientalnej. W nich odwołuje się Ognistego kazania Buddy.
Świat pokazywany w późniejszych wierszach i poematach Eliota zbliża do kresu swego istnienia. Nadchodzi czas zastoju i czas apokalipsy, Katastrofę mogą przetrwać tylko najlepiej przystosowane zwierzęta i rośliny. Tutaj podaje, że szczury i kaktusy. Czy nie są metaforą wielkości ponad człowiekiem?
Właśnie między innymi w wierszu Hipopotam rozbrzmiewają apokaliptyczne echa. (Ziemia jałowa i Próżni ludzie)

Hipopotam T. S. Eliota… Wszyscy Pomocnicy szanują rozkazywanie Jezusowi Chrystusowi; i biskupów dosięgnąć Jezusa Chrystusa, który jest Synem Ojca; Kapłani jednak nakazują wysłuchanie Boga i
przycisk apostołów. Bez kościoła jest jego; z których polecam
Więc masz.
Św. Ignacego do TRALLIANOS… „Apoteoza św. Ignacego” – fresk znajdujący się w rzymskim kościele św. Ignacego Loyoli, który przedstawia otwierające się przed ojcem założycielem - niebo

A kiedy ten list jest czytany między wami, bo
to być czytane również w kościele Laodycyanów… Kościół Adwentystów Dnia Siódmego.

Parafraza twoja doskonale odzwierciedla skazy i zagubienie wartości moralnych. Krytykuje cały system. Nawołuje do powrotu do wartości chrześcijańskich, jednocześnie wyśmiewa się. doskonały przepis na odchudzenie swoich przywarów.

- Wiem, że do Nieba chcesz zawitać,
a ledwie możesz ruszyć nogą… Słabe kroki hipopotama mogą się mylić
W kompasie kończy się materiał; Podczas gdy Prawdziwy Kościół nigdy nie musi się poruszać
Aby zebrać dywidendy.

- Tyle masz warstw i fałd przymilnych,
co w mułach już niejednych grzęzły… szeroko wspierany hipopotam spoczywa na brzuchu w błocie;

- Może, więc gdyby cię na dietę
choćby i krótką wysłać latem… Jest tylko ciałem i krwią. Ciało i krew jest słabe i kruche,
Podatny na szok nerwowy;

- o wtedy chóry by anielskie
łaskawszym okiem cię omiotły… Widziałem, jak „potamus wzbił się w powietrze” Wychodząc z wilgotnych sawann, A zatwardziałe anioły śpiewają wokół niego Chwała Bogu w głośnych hosannach.

- Pomyśl więc może o swym losie,
zanim znów wsuniesz tonę trawy,
Pan Bóg, co wciąż na ciebie czeka,
nie zawsze będzie tak łaskawy… Dzień hipopotama minął we śnie; w nocy poluje; Bóg działa w tajemniczy sposób – Kościół może spać i karmić się od razu.

- Wtedy dopiero przyjmą ciebie
w niebiańskie kręgi, gdzie dziewice
i ścięci święci kroczą razem,
splatając w tańcu swe prawice… Krew Baranka zmyje go do czysta A on obejmie ramiona niebieskie,
Będzie widoczny wśród świętych Występ na złotej harfi

Wreszcie zrozumiesz, o co chodzi
w matematyce tej odwiecznej:…Podczas gdy Prawdziwy Kościół pozostaje poniżej Otoczony starą miazmalną mgłą.

Pewnie chaos i zanudzanie, ale dziękuję ci za poznanie Hipopotama w amerykańsko-angielskiej wyobraźni. Jeśli zmorzyłam to przepraszam, nie jestem za bardzo? ale lubię dużo wiedzieć i czytać.
Pozdrawiam

Kornel Passer

2020-12-29

Dzięki Ci za ten wiersz Eliota. To jest właśnie to! Poezja , która wręcz się rozpycha i puchnie od rzeczywistości. Każda fraza tego wiersza oświetla przedmioty i osoby w taki sposób, że mimo ciężkiego klimatu, pojawia się radość uczestnictwa w byciu razem z ta rzeczywistością. Takie wiersze zawsze unoszą mnie do góry nawet gdy kończą się śmiercią , jak w tym przypadku.

naskraju*^(*)

2020-12-29

Na zbliżające się Święto Trzech Króli do poczytania dla wszystkich

Thomas Stearns Eliot - Podróż trzech Króli

„Mroźna to była wyprawa;
Najgorsza pora roku
Na podróż, zwłaszcza tak długą:
Drogi tonące w śniegu i lodowaty wiatr,
Najokrutniejsza zima.” *
Rozdrażnione wielbłądy, pokaleczone, zbolałe,
Kładły się w mokrym śniegu.
I było nam czasem żal
Letnich pałaców na wzgórzu, osłonecznionych tarasów,
I jedwabistych dziewcząt roznoszących napoje.
Poganiacze wielbłądów klęli i złorzeczyli,
Żądali napitku, kobiet, przepadali bez wieści,
Nocne ogniska gasły, nie było gdzie się schronić;
A miasta były wrogie, mieszkańcy nieprzyjaźni,
Wioski brudne i chytre, za wszystko żądano złota.
Ciężka to była próba.
Wędrowaliśmy w końcu już tylko w ciągu nocy,
Śpiąc byle gdzie i płytko,
I słysząc w sobie głos, który powtarzał w kółko:
To jest czyste szaleństwo.

Aż któregoś poranka, śniegi mając za sobą, zjechaliśmy w dolinę,
Łagodną, żyzną, wionącą zapachem wielu roślin,
Gdzie nad strumieniem stał młyn i młócił kołem ciemność,
A dalej, pod niskim niebem, wznosiły się trzy drzewa,
I stary, siwy koń biegł łąką, galopem, w dal.
Stanęliśmy przed gospodą porosłą liśćmi wina;
W otworze drzwi sześć rąk rzucało raz po raz kośćmi i zgarniało srebrniki,
Stopy zaś uderzały w puste bukłaki po winie.
Nikt jednak tam nic nie wiedział; ruszyliśmy więc dalej
I dopiero pod wieczór, prawie w ostatniej chwili,
Trafiliśmy w to miejsce – można powiedzieć – właściwe.

Pamiętam, było to dawno;
Dziś bym postąpiłbym tak samo, tylko trzeba zapytać
Trzeba zapytać
O to: czy cała ta droga nas wiodła
Do Narodzin czy Śmierci? Że były to Narodziny, to nie ulega wątpliwości,
Mieliśmy na to dowody. Bywałem świadkiem narodzin i byłem też świadkiem śmierci,
I było dla mnie jasne, że są to różne rzeczy; jednak te narodziny
Były dla nas konaniem, ciężkim jak Śmierć, śmierć nasza.
Wróciliśmy do siebie, do naszych starych Królestw,
Ale w tym dawnym obrządku jakoś nam już nieswojo,
Obco wśród tego tłumu zapatrzonego w swe bóstwa.
Rad byłbym innej śmierci.

***

1927

Przełożył Antoni Libera

* Pierwszych pięć wersetów objętych cudzysłowem pochodzi z homilii Lancelota Andrewsa, angielskiego biskupa z Winchester z przełomu XVI i XVII wieku, wygłoszonej w 1622 roku, na cztery lata przed jego śmiercią.

Kornel Passer

2020-12-29

Ach Ursula... Nawet nie wiesz jak wielka jest moja wdzięczność za to, że jesteś na tym portalu. Twój komentarz, to więcej niż mógłbym marzyć. Myślałem, że może przynajmniej trochę rozpropaguję mój ulubiony wiersz Eliota, wiersz, który znam na pamięć i czasem go bezwiednie recytuję , więc oczywiste , że w końcu musiałem napisać parafrazę. Najlepiej by tu pasowało słowo "midrasz", Midrasz to rabinistyczny komentarz do Tory polegający na interpretacji tekstu poprzez układanie równoległej historii do tej , która jest komentowana. "Hipopotam" Eliota zawiera ładunek wybuchowy, który zawsze mnie ekscytował i zastanawiałem się, czy nie powinien być przeczytany we wszystkich kościołach świata . W wierszu Eliota cielesny Hipcio jest mimo wszystko sympatyczny i przeciwstawiany obłudnemu "prawdziwemu" Kościołowi. Zwały ciała nie przeszkadzają w jego zbawieniu, bo dokonuje tego Baranka krew. Zadufany w sobie Kościół pogrąża się w mgle.

Marek Żak

2020-12-29

Mam ogromną paszczę i wielkie zęby bo tak mnie stworzyła natura. Gdybym był mniejszy zjadłyby mnie krokodyle:).

Kornel Passer

2020-12-29

Święta racja. Niestety zwierzęta są wykorzystywane przez ludzi do swoich metaforycznych celów. I tak, mój Hipcio miał to nieszczęście, że został symbolem nieokiełzanej cielesności.