Dzięki :)
Zwłaszcza ta drgająca struna światła ;)

Dzięki, dzięki, bardzo mi się podobała ta przechadzka po twórczości Witwickiego.

Bardzo się też cieszę, że podpowiedź ze spacją pomogła :)

*co do spacji

świetny cytat u właśnie to lubię
zwłaszcza zakończenie: ale rzadko się nadają jako środki do obiektywnej informacji.
niestety często zapominamy o tym
że wiersz może być czystą fantazją
oczywiście naturalnie nie wszystkie
również lubię psychologię
jest bardzo ciekawa
a dziękuję bardzo za podpowiedź co do stacji
już wykorzystałam w kolejnych wierszach ;-))

A, i oczywiście całość jest ważna, całość jest utworem:
- wiersz,
- opis formy,
- dyskusja, poszukiwania, postacie, jakie się pojawiają w rozmowie.

Władysław Witwicki pasuje do poruszonego w wierszu wątku złudzenia optycznego. Wiele jego myśli krąży wokół tego, że ludzie chcą mieszkać w swoich złudzeniach. Poczytałem sobie trochę cytatów (z Wikicytatów) przepisanych z utworów tego intelektualisty. Spodobał mi się taki:

„Dzieła sztuki powstają pod wpływem uczuć i nadają się do sugerowania stanów uczuciowych, są też doskonałymi środkami do wywierania sugestii, do poddawania uczuć i przekonań, do agitacji, ale rzadko się nadają jako środki do obiektywnej informacji.”

Jak już wspominałem – częścią zabawy jest błądzenie :)
I ta część nie jest bezwartościowa, bo sobie przecież przypomnieliśmy o Macieju z Miechowa, Władysławie Witwickim czy Witoldzie Gombrowiczu.

Dzięki za wzięcie udziału w tej rundzie zabawy :)

Niestety, przestrzeliłam odpowiedź, zapomiałam o literce W, ale dziękuję za dopowiedzenie o "moim bohaterze" wiersza. 😊

Maciej z Miechowa to bardzo ciekawa postać. Wylansował za granicą pokrewieństwo Polaków z Sarmatami. Mnie osobiście niezwykle zaciekawił fakt, że kronika Macieja z Miechowa była pierwszą wydrukowaną kroniką polski. Została ona wydana przed kroniką Długosza (ta ostatnia wyszła drukiem dopiero na początku XVII wieku), choć ta ostatnia powstała nieco wcześniej. Charakterystyczne dla obu utworów było to, że były one cenzurowane. Ot, jaką siłę miała opowieść o tym, co było.

A ja wiem, czy to wiedza? To raczej pasja. Niby coś wspólnego mam ze środowiskiem akademickim, ale to jest bardziej wykładanie kafli niż prowadzenie wykładów. Tym niemniej, tak, seria o naukowcach wynika z tego, że trochę się czuję naukowcem i w tym sensie seria ta wynika z mojego autentycznego poczucia tożsamości. Jednak chyba dla mnie nie jest w tym najważniejsze to, żeby być obrośniętym tkanką wiedzową, a bardziej ważna jest ciekawość.

To właśnie ta ciekawość pchała mnie do tego, żeby zobaczyć, jak takie czy inne więzadła wpływałyby na to, co się dzieje z tekstem i jego odbiorem. Bardzo jestem zadowolony z przygody, która z tego wynikła.

Co do teorii – nie przeceniałbym jej wartości. Inżynieria pozwala utrzymać coś na pewnym poziomie jakości, ale nie jest to sztuka. Sztuka natomiast może się objawić w rękach nieznanego i niedocenionego artysty (Vincent van Gogh) lub cierpliwego samouka (Nikifor czy Ociepka).

Warto tworzyć z najgłębszego jądra swojego istnienia, z tego, co najbardziej moje i najbardziej odrębne od tego, co zrobili inni. Wtedy jest szansa na wytworzenie nowej, ciekawej, jedynej w swoim rodzaju wartości – przeżycia u innych, które nie znajduje precedensu, nie znajduje odbicia w tym, co było, ale jest tym, co będzie.

Czasem teoria w tym pomaga, bo można ujrzeć brzmienia, czy układy, których nikt do tej pory nie eksploatował, ale to jest tylko jedno z wielu narzędzi. Innym narzędziem jest żywa obserwacja siebie, świata wokół, życia...

Dzięki wielkie, ze chcesz się tu dzielić z nami swoją wiedzą, która, jak mniemam pochodzi z wykształcenia, bądź pasji, bądź z obydwu naraz...:) Przyszło mi do głowy, że jesteś być może wykładowcą akademickim. W każdym razie cudowna to rzecz nie narzekać na nieuctwo i ignorancję innych, ale z takim ciepłem i sercem dzielić się swoją wiedzą. Pozdrawiam serdecznie:) (teorii poezji nie znak, nie kumam podstawowych pojęć, jak akcenty:) ale przyznam ci się, że trochę mam obawy przed zagłębianiem się w teorię, bo moje wiersze mogłyby stracić ten spontaniczny wyraz i zapis, co dla mnie jest atutem, bo wszelka indywidualność takim jest. Polegam na intuicji. Ciekawa jestem, co Ty o tym myślisz, czy warto poświęcić swój czas i energię życiową na zgłębianie teorii, czy to jest korzystne dla tworzonej poezji?)

Brawo!!! Bingo!!! Gratulacje!!!
Chodziło właśnie o Witelona.

Bardzo łatwo jest napisać o tym uczonym coś, co zabrzmi głupio albo umniejszy wartość jego osiągnięcia. Skoro zaś internet jest domeną, gdzie najlepiej jest pisać rzeczy głupie, to zaczniemy właśnie od stwierdzenia dosyć idiotycznego.

Gdyby największe dzieło naszego bohatera ukazało się w dzisiejszych czasach, uznane byłoby za plagiat i autor okryłby się niesławą. Tymczasem w warunkach roku 1273 utwór ten był dziełem przełomowym, przenoszącym na grunt Europy najważniejsze odkrycia ludzkości dotyczące optyki. „Perspectivorum libri decem” stało się w tej dziedzinie tak kanonicznym dziełem jak „Elementy” Euklidesa na gruncie matematyki. Swoją pozycję zaś utrzymywało przez 400 lat, a z jego treści korzystali Kopernik, Kepler czy Galileusz.

Książka ta - choć w znacznej części była wzorowana na utworach arabskiego Alhazena oraz Roberta Grosseteste z Oksfordu - wnosiła też nowe wątki do optyki. To właśnie u naszego bohatera znajdziemy pierwsze badania nad anatomią oka powiązaną z optyką. To on zauważył, że na proces widzenia składa się mechanika działania oka i procesy optyczne, ale także podświadome funkcje umysłu. Z nim związana jest koncepcja, że złudzenia optyczne są wynikiem interpretacji bodźców wynikającej ze sposobu myślenia i wyobrażeń. Obserwacje te czasami są pretekstem do zaliczania go nie tylko w poczet ojców europejskiej optyki, ale też i do uważania go za prekursora psychologii.

Nauka w czasach naszego bohatera była uprawiana w zakonach. Za wezwaniem św. Anzelma z Canterbury, doktora kościoła katolickiego, „Wierzę, aby zrozumieć.” mnisi studiowali rozmaite zagadnienia filozoficzne. Z tych zaś poprzez Arystotelesa i Platona już jest niedaleko do fizyki i matematyki. Dlatego „Perspectivorum...” jest całe przepełnione duchem „Elementów” Euklidesa. I jest jeszcze jedno źródło, z którego płynęła inspiracja do zajęcia się optyką: światło. Światło jest przecież kojarzone z siłami życia, z boską energią. Stąd badanie jego dróg miało wymiar badania boskiego rozprzestrzeniania się w świecie realnym. Było to właśnie Anzelmowe „wierzę, aby zrozumieć” w jednej z najczystszych postaci.

Boskie światło, dające energię do życia, nadające sens naszym poczynaniom napędzało polskiego mnicha, który w środowisku dominikanów stworzył swoje dzieło o rozchodzeniu się światła w naszym świecie. Rok ukazania się „Perspectivorum...”, 1273, to również rok, w którym zgasło światło, prowadzące największego dominikańskiego myśliciela tamtych czasów - św. Tomasza z Akwinu. 6 grudnia podczas mszy doznał on olśnienia, które sprawiło, iż cały swój ludzki wysiłek z „Summy teologicznej” uznał za równoważny kupce siana.

Średniowieczne malarstwo nie skupiało się na wiernym oddawaniu rzeczywistości. Malarzom bardziej chodziło o oddanie takiej lub innej idei, a może wręcz duchowego krajobrazu. Nic więc dziwnego, że nie zabiegali specjalnie o pozyskanie wiedzy na temat tego, jakie są zasady perspektywy. Dlatego na ich obrazach groźny wilk, którego należało pokonać w walce, nawet oddawany w oddali, między drzewami, był tak ogromny, jak te na pierwszym planie - tym większa była przecież zasługa, jeśli został pokonany.

Tego rodzaju obrazowanie sprzyjało budowaniu fałszywych wyobrażeń o otaczającym świecie. Nic więc dziwnego, że w warunkach ograniczonej widoczności, podczas mgły, o świcie, gdy część znajdujących się w krajobrazie punktów orientacyjnych znika, ludzie średniowiecza się gubili i mogli bliskiego wilka zinterpretować, jako dalekiego, ale znajdującego się w okolicy lasu. W tej sytuacji wilk mógł spokojnie urosnąć do wielkości drzewa - bo tak akurat się ułożył rozmiar kątowy bliskiego zwierzęcia w stosunku do odległych drzew w lesie. My też mielibyśmy problemy ze zinterpretowaniem takiego widoku, ale w sukurs przychodzi nam właśnie znajomość perspektywy wpajana nam od dziecka.

Perspektywą właśnie zainteresowali się szczególnie malarze oświecenia: Filippo Brunelleschi, Masaccio, Paolo Uccello, Piero della Francesca czy Luca Pacioli. Warto tu dodać, że wszyscy oni bezpośrednio lub pośrednio przez swoich mistrzów mieli za sobą lekturę dzieła bohatera naszej obecnej opowieści.

Gdy będziemy patrzeć na drogę i jej zwężające się ku horyzontowi boki, gdy będziemy patrzeć na zbiegające się w punkcie linie miejskiego krajobrazu, warto wspomnieć, że gdzieś kiedyś jeden człowiek z polskiej ziemi zainteresował się tym i cała wiedza, jaką mamy na temat perspektywy doszła do nas właśnie poprzez jego wyobraźnię i ręce.

Dziękuję, za ślad czytania :)
Miłej przygody przy przemyśliwaniu.

Muszę przemyśleć wiersz

Bardzo się z tego cieszę, ja dzięki Tobie też poszerzam swoje :)

Tak...dzięki Tobie czuję, że poszerzam horyzonty wiedzy, cieszę się z tego i chętnie (odważnie) biorę udział w Twojej zabawie w zgadywanie, jak widać nawet dla AI trudnych...ale to mnie wcale nie zraża, wręcz przeciwnie - motywuje z bardzo dobrym skutkiem, bo samo publikowanie własnych wierszy nie przynosi tyle pożytku, a poszukiwanie i ruszanie głową już tak :)) Dziękuję Ci za to Alex :))

Ależ Ulu, nie chciałbym, żeby ta zabawa zamykała się w kręgu najbardziej uczonych erudytów w tym kraju.

Fajnie jest zgadnąć, ale fajna jest też podróż przez skojarzenia. Witold Gombrowicz to autor, który wykreował specyficzny styl narracji, który pokazywał na to, jak ogromną rolę w naszym życiu społecznym gra postrzeganie, jaką wagę ma obraz wykreowany przez nas w innych. Ten wiersz jest bardzo mocno osadzony w problemie widzenia; problemie tego, co widzenie, obrazy robią z naszym postrzeganiem. Gombrowicz nie był naukowcem, ale na pewno był filozofem-badaczem. Trochę w ostatnich latach stał się postacią zapomnianą w obiegu kulturowym, dlatego bardzo się cieszę, że się tu pojawił.

Myślę, że detektywi też korzystają z pomocy sztucznej inteligencji. Narzędzie, jak narzędzie. Ja ostatnio z córką wybierałem komputer, pytając ChataGPT, który komputer wybrać (oczywiście opinia Chata nie była jedynym i podstawowym kryterium oceny).

Niewiele mi ta wiadomość podpowiedziała.

Dzięki, dobry trop. Niejasność co do tego, czy W. wskazuje na imię czy nazwisko wskazuje, że chodzi o czasy, kiedy niekoniecznie dbano o identyfikację ludzi przez te nazwy. W bardzo dawnych czasach – w średniowieczu – tak właśnie było.