He, he, na to że dzieci będą ten tekst rozbierać nie liczę, ale może kilka osób przeczyta i coś sobie z tego weźmie :)

Ogromne dzięki za bardzo ciekawą interakcję :)

Wow, przeczytałam z zainteresowaniem, bo odsłoniłeś mi rąbek swojego poetyckiego myślenia i warsztatu. Rozumiem zamysł specjalnego wybijania z rytmu, chociaż w twoim wierszu wydaje mi się zbyteczny, bo wiersz jest na tyle niełatwy w czytaniu, że wciąż trzyma w skupieniu uwagę czytelnika:) Dzięki , że rozświetliłeś mi zamysł powtarzania słów, szczególnie ten przemawia do mnie, że każde z nich jest zasadniczo w innym kontekście i może mówić coś innego- pierwsze łączy się z tym, co przed nim, drugie- z następującym tekstem. Wtedy można rzeczywiście mówić o misternej tkance poezji:) "jeszcze go nie wziął sen w swoją półprzestrzeń, lecz siły,", jeśli to jest całość myśli, to by się składało z tą strofa w dziwnym prasłowiańskim języku, jakby mowa jakichś tajemniczych prasłowiańskich duchów, które wciąż żyją w gęstwinach leśnych:)
Ciekawe, jak będą się kiedyś męczyć uczniowie z rozbieraniem twoich utworów:)))
Ja w każdym razie jestem zafascynowana, po tych wyjaśnieniach jeszcze bardziej, chociaż są oczywiście rzeczy, które mi się wciąż nie podobają, jak np. siły wypływające w rejs:) Ale jest to tylko kwestia gustu:)
Bardzo Ci dziękuję za poświęcenie mi tak dużej ilości czasu i uwagi, każdy fragment Twojej odpowiedzi jest dla mnie ważny i ciekawy, ale nie będę się już tutaj nad tym rozwodzić.
Pozdrawiam ciepło, dobrego dnia:)

Bardzo mi miło, że zechciałaś poświęcić swój czas na czytanie i wyłuszczenie swoich wątpliwości. Odpowiem tutaj na nie, ale może nie w trybie obrony jedynie słusznej wersji tekstu, ale w trybie odsłaniania mojego patrzenia, które zresztą niekoniecznie musi być jedynym słusznym patrzeniem na ten tekst.

Co do wersu

„Kierowca jest jeszcze w tkance istnienia,”

to tam jest kilka rzeczy. Czytelnika od początku wprowadzam w tryb czytania jedenastozgłoskowca 5+6 (czyli klasycznego polskiego jedenastozgłoskowca). Ten wers odbiega od tego rytmu. Mamy tutaj średniówkę po szóstej sylabie, czyli rytm 6+5. Nic dziwnego, że nieco potykamy się rytmicznie na tym wersie. Ma to swoją funkcję. Podkreśla znaczenie tego utworu jako tekstu egzystencjalistycznego. Tekstu o istnieniu i jego sensie. Liczę na to, że może jakiś czytelnik potknie się o to i zechce przyjrzeć się wierszowi pod tym kątem. Oczywiście nie jest to element obowiązkowy odbioru, tylko taki mały pomościk w inny wymiar, gdyby ktoś znalazł i miał ochotę się tam wybrać.

Co do frazy „tkanka istnienia” – dla mnie to dosyć ważna, może nawet kluczowa fraza w tym wierszu. Tkanka budzi przede wszystkim biologiczne skojarzenia, więc jest to na pewno wskazanie, na jakiś biologiczny, wywodzący się z natury format istnienia. Słowo „tkanka” ma jednak też inne znaczenia. Doroszewski w swoim słowniku

https://sjp.pwn.pl/doroszewski/tkanka;5507664

wskazuje, że tkanka to „delikatna, cienka tkanina; kanwa, koronka, siatka”. Gdzieś to pokazuje na to, że istnienie jest taką delikatną tkaniną. Również przez tę siatkowość wskazuje, na coś w stylu atomowej, cząsteczkowej budowy tego świata, ale może też na jakiś swoisty raster, w którym świat się nam objawia.

Jest też jeszcze jedno znaczenie współczesne

https://sjp.pwn.pl/slowniki/tkanka.html

Tkanka to „układ, sieć czegoś”. To bardzo abstrakcyjne znaczenie, ale gdzieś mające w sobie istotę „delikatnej tkaniny” u Doroszewskiego. W ten sposób dochodzimy do takiego dosyć zabawnego dla mnie punktu, bo niby „tkanka istnienia” to metafora, ale jednak nie. Znaczenie metaforyczne zbiega się tutaj ze współczesnym znaczeniem tej frazy.

Ach, i jeszcze ta aliteracja „jest jeszcze”. Bardzo ją lubię. Chyba bardzo trudno byłoby mi się rozstać z tym wersem w tym kształcie...

Co do powtórzenia „siły” – nie wiem, czy zwróciłaś uwagę, ale końcówka pierwszej zwrotki pełna jest powtórzeń. Ja w zasadzie mam taki sposób patrzenia na wiersz, że przede wszystkim patrzę, co można powtórzyć. Powtórzenie to sedno tworzenia nowego języka. Bez powtórzeń nie ma muzyki. Muzyka jest złożona z powtarzania. Tak samo wiersz – rytm to nic innego jak powtórzenie. Rym to nic innego jak powtórzenie. Aliteracja to nic innego jak powtórzenie. Zwykle tępe powtórzenie tego samego wyrazu w wierszu oznacza, że warto poszukać czegoś więcej. Może zatem „lecz siły” trzeba połączyć ze snem z poprzedniego wersu i uznać, że sen go nie wziął, ale wzięły go „siły”? Domysłowi należy zostawić, jakie to mogły być siły. Może jakieś nadprzyrodzone? A może nie.

Druga rzecz, która dla mnie jest tutaj ważna to jednak bezpośrednio ta sytuacja, w której znajduje się bohater wiersza. Nie wiem, czy kiedyś jechałaś samochodem nad ranem, gdzieś po 3. w nocy? Wtedy jadącego samotnie kierowcę (lub też kierowcę z kompletem śpiących pasażerów) ogarnia senność i pewnie najlepiej jest się położyć spać na kwadrans. Zwykle jednak przed tym kwadransem odbywa się dosyć ostra walka ze sobą. Niestety człowiek nie ma w tym miejscu zbyt dużo środków i po prostu kompulsywnie powtarza jakąś czynność (gryzie się w wargę, żuje gumę, uderza w udo itp.). Tamte kilka wersów oddaje tę kompulsywną walkę - stąd powtarzanie „na siłę” słowa „siła”. To drażni, wiem. Ma drażnić. Ze swojego własnego doświadczenia życiowego wiem, że ta walka w tych kilku słowach oddana jest dosyć wiernie.

Co zaś do „Śpi, śpi”, to tutaj powtórzenie jest niejako „do rymu” z „siły, siły”. To buduję opozycję, kontrapunkt tych dwóch sytuacji. Jednak nie tylko. Jak zwykle można jedno spanie odebrać jako po prostu spanie, a drugie? Sen to brat śmierci. Fraza „śpi oparty o granicę istnienia” nie wskazuje, po której stronie granicy istnienia kierowca się znalazł. Może on tak naprawdę nie żyje. Może koniec pierwszej zwrotki nie mówi o tym, że kierowca zjechał na pobocze i zasnął; może mówi, że zjechał na pobocze i zginął w wypadku?

Jest jeszcze jedno możliwe spojrzenie na ten moment. Jak mi ktoś mówi dwa razy, to mam czasem wrażenie, że coś mi wmawia, jakiś fałsz, nieprawdę. Może to powtórzenie „śpi, śpi” oznacza, że wcale nie śpi, że to wszystko dzieje się na jawie. Kierowca wchodzi w las całkiem przytomny, bo się przebudził. Ta dziwna zwortka, nie po polsku, to po prostu jakoś w interesujący sposób oddane brnięcie przez krzaki.

Jeśli chodzi o „przemknął się”. To tutaj jest też dosyć celowy zabieg rytmiczny. W całym wierszu jest dosyć konsekwentnie utrzymywana końcówka trocheiczna (czyli standardowy akcent na przedostatnią sylabę wersu). Tutaj odchodzę od tego i mam końcówkę daktyliczną (czyli akcent, a potem jeszcze dwie sylaby nieakcentowane). To daje taki efekt rytmiczny właśnie, przemknięcia się. I ja się tym osobiście delektuję.

Czwarta strofa rzeczywiście jest w moim odczuciu spokrewniona z Tuwimowskim „Słopiewnie”. Ja jeszcze tutaj dodam swoją przygodę translatorską z „Jaberwocky” Lewisa Carrolla.

https://wiersze.fandom.com/wiki/Bełkotliszek

Strofa ta jest napisana w czymś podobnym do języka słowiańskiego, ale oczywiście w żadnym konkretnym języku. Sam rozumiem rosyjski, ukraiński, czeski, chorwacki i serbski. W tej strofie zamknąłem moje doświadczenia ze słowami tych języków i regułami słowotwórczymi. Trochę też pobawiłem się tam w portmanteau. Jakiś sens tej zwrotki był w oryginale w znaczeniu takim, że dało się to przetłumaczyć na polski. Jednak świadomie zapomniałem, jak to tłumaczenie brzmiało. Teraz jest zagadeczka, zabawa dla chętnych.

W piątej strofie przedostatni wers to miało być takie nieoczywiste powiedzenie, że ta pani jest naga. Ten wiersz – to jest taka historia przemocy na tle seksualnym - ma więc w sobie dosyć bezpośrednie sceny erotyczne. Jednak staram się je opowiadać omowniami niż bezpośrednio, żeby się z tego nie zrobiła pornografia, a jedynie bardzo intensywne wejście w emocjonalny obraz tej historii. Stąd też jest obecność takiej, a nie innej strofy dziewiątej. Ona w moim rozumieniu jest bardzo kluczowa dla całości. W ogólności tekst jest inspirowany prawdziwą historią

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dzieciobójstwo_w_Lublinie

Trochę trudno mi jest sobie wyobrazić autentyczne opowiedzenie czegoś na ten temat bez bardzo wyrazistego, emocjonalnego zaznaczenia seksualnej przemocy, jaką uprawiał pan Kowalczyk.

Znowu, jeśli chodzi o „dotknął, dotknął” - można to rozebrać na trzy sposoby. Powtórzenie ma tutaj swój sens, zachęcam do zastanawiania się nad szczegółami samemu.

Wers

„bo w czym jego palce mogły się zanurzyć?”

to też odejście od standardu jedenastozgłoskowca na korzyść dwunastozgłoskowca. W moim odbiorze ten zgrzyt rytmiczny idzie w kierunku zwolnienia biegu narracji. To też jest ważny moment w tekście i wydaje mi się, że warto było go zaznaczyć zmianą rytmu.

A, jeszcze dodam, ze według mnie strofa dziewiąta jest niepotrzebna w narracji i niesmaczna. Tylko wtedy należałoby inaczej zakończyć poprzednią strofę
Widzę, że wstawiłeś już kolejną część, ale na razie odpuszczę, muszę odetchnąć od nadmiaru pracy i wrażeń:)
Dobrego wieczoru:)

Szczerze powiedziawszy jestem tymi pochwałami zaskoczony. Bardzo dziękuję :)

Tak, ten sen to koszmar, zgadzam się...

miałam na myśli koszmar, nie wiem dlaczego napisałam sen, może dlatego że napisałam niesamowity :-/ Tak czy siak tekst wywołuje ciarki na plecach i włoski na skórze stają dęba...

Tak, trochę to jak sen. Oby jak najmniej było tego chowania dzieci w beczkach od kiszonej kapusty.

Dzięki za głos. Może strach, a może wyrzut sumienia?

Dzięki za głos :)

Tak, dla mnie jakoś zawsze wejście w las jest wejściem w świat z pogranicza snu i podświadomości. Chłopiec jest być może alter-ego, wspomnieniem z dawnego, może zapomnianego już, dzieciństwa, ale też jest być może projekcją samego kierowcy, któremu grożą przemocowe siły dookolne skupione na własnej hedonistycznej przyjemności (bogaci i potężni ludzie wzniecający konflikty i wojny, w których zwykły człowiek jest pionkiem i mięsem).

Mnie też tętno szybciej bije, gdy czytam ten tekst. Dzięki za głos!

Prawdziwe pomniki nie zawsze są z kamienia. Czasem wystarczy drzewo, cisza i świadomość.

Bardzo mocne są milczące pomniki dawnego zła. Mnie chodzą po głowie takie obrazki – piękny zielony zakątek nad rzeką w miejscowości, w której spędziłem całe moje świadome dzieciństwo, okazało się był miejscem, w którym zakatowano i złożono do masowej mogiły kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt osób z miejscowej filii obozu koncentracyjnego. A jak się jeździ po Bałkanach, to co chwila od miejscowych można się dowiedzieć, że ta czy inna łąka była świadkiem wielkiej tragedii. Jak choćby okolice tych zabudowań

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9a/Ovcara_building.JPG

czy też lasy pod polską Brzezinką.