Przedstawisz ten wiersz, "naskraju?"
Bardzo proszę.
Ja w zamian przedstawię wiersz o tramwajach świtu.
Nazwałem je "mgielne tramwaje" i powiązałem z mgielnymi upiorami spieszącymi do pracy, aby wyżywić rodzinę.
Zastosowałem tam specjalny, wymyślony przeze mnie system rymowania.
I ja stawałem na mgielnym przystanku, kiedy miałem całe dwie nogi.

Czytanie wierszy na głos, włączając w tym swoje własne, budzi ich muzyczność. Od pewnego czasu uznałem, że poezja jest muzyką pisaną słowami. Oczywiście, muzyka to bardziej abstrakcyjne oddziaływanie na emocje. Jednakowoż, to właśnie o emocje tutaj chodzi.
Oczywiście, doceniam wiersze opisowe, tak jak opisowa potrafi być muzyka. A jednak stawiam na przekazywanie emocji w poezji. Dzielenie się nimi z czytelnikiem. Zresztą, ostatnio mam do czynienia z galerią obrazów, grafik i fotografii na pewnym portalu, gdzie ja, z kolei uczę się prozy. Wizualne spoglądanie też wywołuje emocje. I cholernie szanuję tych, twórców, którzy malunkiem, rysunkiem potrafią wywołać takie we mnie.
Szkoda, że nie mogę się z Wami podzielić moją prozą. Jest w powijakach, tak jak kiedyś były wiersze. A jednak poezja daje szybszy wstęp do przestrzeni prozy.
X, dziękuję bardzo za odczyt i docenienie.
Za plastykę się nie wezmę, bo brak mi koordynacji ręka-oko.
Ale mam nadzieję, Iks, że natkniesz się jeszcze na moje opowiadania.

Walc - to klasyk, ale też taniec jednocześnie dystyngowany i uczuciowy. Uwielbiam walca, choć w parze z tramwajem jeszcze nie próbowałam ;)

Walc to klasyka tańca, Baba-Goga. Prosty, uspokajający, choć potrafi i wrzeć. Oprócz tanecznego rytmu starałem się również zawrzeć obrazy z mroku i niespełnionych dzielnic, przez które przejeżdża tramwaj.

To nie jest mój ulubiony środek komunikacji. Ma zbyt wiele przystanków i się wlecze,
A jednak od poetyckiej strony bardzo wiele zalega w ich pantografach.
Mam jeszcze inne wiersze o tramwajach oraz o nocnych autobusach.
Tramwaje same dbają o dopracowanie.

Jurek