zwinąłbym się w sobie z czasem
i z tymże odzyskiwał barwy
dotąd niewidzialny
pigmentem z krwawiącego palca
może stopy
namalowałbym niewidoczny obraz
krajobraz

po cóż komu taki?
zwykle uciekają pod powiekami
pędzą wstecz
kiedy płyną nierównomiernie
im wolniej tym dalej
zaprzeczamy powiadamy że to tylko
nieplanowana przerwa w podróży

bez bagaży listów gdy te ujawniają się
wyżerając kwasem
cytrynkowym lub inszym
niezbyt złośliwym
składnikiem milczenia obecności
w osobliwości
sympatycznego atramentu

*

cześć wam
na imię mam Jerzyk
cierpię bowiem boli mnie coś
czego nie widzę
i nie mogę się oprzeć na tym
przyziemiony grzbietowo sam
nie wstanę
czekam cierpliwie aż ujmiesz
skierujesz
delikatnymi dłońmi

jeszcze pośmigam z jaskółkami
w pogoni za ich adekwatną porą roku
teraz akurat na chodniku próbuję
obrócić się i wystartować
nieco bezradny tej wiosny

furkocę doskonałymi skrzydełkami
wygiętymi w łuk
a przecież to ja żywię się ciałami
niebieskimi
bywa że i owadami

*

polując
na gwiazdy w bezkresie
spoglądam czasem
z lotu ptaka
właśnie upadłem u twoich stóp
przywróć mnie abym znów uleciał

dla przyszłych Margaretek
dla majowych bzów
do lata


Jerzy Edmund Alchemik