Trudno mi coś dodać do tak trafnego i precyzyjnego komentarza, w którym zgadzam się z każdym słowem. Mogę tylko wyrazić swoją wdzięczność i podziw za takie wejście w mój wiersz. Serdecznie pozdrawiam:)

Tak, poezja nie obywa się bez metafor, a metafora jest ok, pod warunkiem, że opisuje myśl autora, a nie prowadzi donikąd. Dziękuję i pozdrawiam:)

Tak to jest. Dzięki za wpis. Pozdrawiam.

Dziękuję za Twój komentarz. Pozdrawiam serdecznie:)

Dzięki za Twój komentarz. Serdecznie pozdrawiam:)

Metafora z łukiem jest rzeczywiście piękna – przeżycie przeradza się w poezję, a ta zyskuje głębię, którą osobiście cenię. Tworzenie w ten sposób to prawdziwa sztuka!

Komentarz Twój precyzyjnie dotyka newralgicznych punktów wiersza. Z tej ostatniej metafory "z łukiem" byłem nawet przez chwilę trochę dumny, bo udało mi się zbudować metaforę z tego rodzaju, który bardzo sobie cenię. Polega on na tym, że prawdziwa, czyli rzeczywiście przeżyta przez peela sytuacja, staje się tworzywem do metaforycznego spojrzenia na coś ważnego z punktu widzenia tematyki wiersza. Dziękuję serdecznie i pozdrawiam:)

Miło mi Kornelu:). Pozdrawiam wieczornie.

Marku, rewelacyjna wprost przenośnia wyjaśniająca precyzyjnie o co mi chodzi. Jak na to wpadłeś? Dawno nie bylem tak zachwycony komentarzem. Pozdrawiam serdecznie. :)

Faktycznie, że "hasa"...

chyba hasa:)))

Jeśli wiersz jest ubogi,
na nic ręce i nogi.
Dodatków cała masa,
a wiersz goły wciąż lata.

W pełni zgadzam się z Twoim komentarzem. Ale w tym wszystkim jest cienka granica, którą łatwo przekroczyć w kierunku budowania wiersza opartego na metaforze, która myśli nie wyraża. Mówię tu wyłącznie o swoich upodobaniach do poezji filozoficznej, a raczej filozofującej, w której trudno o wiersze z założenia niedyskursywne. To moje , powtarzam moje subiektywne upodobania, których nikomu nie narzucam, ani też nie mam najmniejszego zamiaru nikogo do czegokolwiek przekonywać. Po prostu napisałem wiersz. Pozdrawiam:)

Zacząłem pisać w odpowiedzi długi elaborat, ale zrezygnowałem. Nie dam rady. Zapewniam Cię, że nie chodziło mi o zrozumienie, czy też niezrozumienie jakiejś konkretnej metafory w tym sensie, że czytelnik nie uchwycił myśli autora, bo to się zdarza każdemu i mi również. Chodziło o kierunek jaki może przybrać poezja. Pozdrawiam:)

Nie pisałam Kornelu o Tobie... 12 lat byłam na innym portalu i ludzie wprost przyznawali się do tego, ze nie rozumieją wierszy przez użyte metafory...to nie wstyd ani żadna ujma. Stąd mój komentarz, który odebrałeś osobiście. Niepotrzebnie. Przepraszam, już milczę.

Nie rozumiesz mnie. Nie mam żadnego problemu z "rozumieniem" metafor. Pisanie tego przypomina mi konieczność wykazywania, że nie jestem wielbłądem i szczerze mówiąc nie za bardzo chce mi się dalej pisać. Nie tłumacz mi proszę rzeczy oczywistych, bo to mnie żenuje. Przeczytaj ze zrozumieniem mój pierwszy tekst poniżej, który napisałem do bez definicji i komentarz Marka.

Wracając do metafor, to myślę, że po prostu niektórzy maja problem ze zrozumieniem i co za tym idzie używaniem metafor, a to już inna bajka...
taki pierwszy z brzegu przykład jaki mi do głowy przychodzi w tej chwili...wiersz o miłości, uczuciach itd, to dość popularna tematyka i jak to wygląda sam oceń...
pierwsza wersja
pamiętam ten dzień gdy słońce zachodziło
a nasze usta i dłonie tak w gorączce splecione...

i druga wersja niby tego samego
to było wtedy gdy słońce
chowało promienie
do kieszeni horyzontu
a twoje ręce oplatały szyję
jak złoty medal
który miał dwie strony...
Zobacz Kornelu jaki odbiór, ile interpretacji nasuwa się z użyciem prostych metafor. Pierwsza wersja jak dla mnie spłaszczona, pospolita, i nie ma nad czym podumać :))
O metaforo! przenoś.mnie :))
Jeśli marudzę, to przepraeszam :D

A pewnie! Ja porównasz wiersze Poświatowskiej i Milosza to będziesz wiedziała o co mi chodzi. Dobrze, że mamy różne upodobania, bo dzięki temu powstają różne wiersze. Pozdrawiam :)

Miałem parę lat przerwy w pisaniu; w ciągu kilku lat powstało kilka haiku i to wszystko. Wiem więc, że mogę funkcjonować bez pisania. Zobaczymy...

Wiesz, też ostatnio miałam takie myśli, że w moich wierszach wszystko już było. Przygotowywałam tomik i czytałam po kolei wszystkie wiersze, i widziałam, że wciąż wszystko się powtarza, pewne myśli, stany, drogi zapętlają się... jakby goniło się własny ogon...I może dlatego potrzebuję ten etap jakby zakończyć, zebrać, opublikować...a co dalej? Jednak znowu piszę, pewnie tak będzie, dopóki będzie to mój język komunikacji. Myślę, że szkoda jest zamykać taką bramę, palić most...myślę, że masz jeszcze wiele do powiedzenia, bo człowiek wciąż gdzieś idzie, nawet jeśli kręci się w kółko... a walić w klawisze klawiatury można z pewnością zawsze twórczo:))) Pozdrawiam:)

Nie zgadzam się na takie rozróżnienie, że jakoby ja jestem "prawdziwym poetą", a Ty nie. Natomiast zgadzam się z Tobą, że w swoich upodobaniach poetyckich jestem, dość konsekwentny od dawna. Czas przeszły jest u mnie naturalny w tym sensie, że od pewnego czasu mocno odczuwam, że zbliża się koniec pisania. Odczuwam coś w rodzaju poczucia, że wszystkie wiersze już napisałem. Kiedyś dziennikarz amerykański zapytał pewnego jazzowego pianistę, który ogłosił, że przechodzi na emeryturę, dlaczego to robi, skoro jest w znakomitej formie. Usłyszał odpowiedź: "Słuchaj, a ile można walić w te klawisze?" :) Pozdrawiam:)

Dziękuje za Twój wpis Driano. Pozdrawiam:)

Do bez definicji: Imputowanie mi jakiejś ogólnej właściwości "niezrozumienia metafor" jest zejściem poniżej tego poziomu żenady, gdzie kończy się dla mnie możliwość merytorycznej rozmowy. Proszę Ciebie o niekomentowanie więcej tego wiersza i również innych moich wierszy, a tak zwane "usilne komentowanie" jest niezgodne z Nietykietą. Znajdujesz się na "moim" kawałku portalu i uszanuj to, tak jak ja szanuję Twój.

*ekstrawaganckie

A dwa, jeśli Ty nie rozumiesz, to każdy nie rozumie?

A może tylko Ty chcesz być hermetyczny?

Reszta rozumie, a wiersz w tym wypadku jest dla ciebie zły? Czy tylko ty nic nie rozumiesz? Skąd zatem mocujesz i w czym swój osąd utworu?

A może chodzi o to, że zwyczajnie nie rozumiesz metafor i dlatego je piętnujesz?

W życiu nigdy nie mówi się wszystkiego wprost, to zbyt ekstrawagandzkie, a gwiazdą jest umiejętność metaforycznego ubrania treści w delikatne przesłanie:))

Do Prostych Słów: zgadzam się.

Do bezki: Po kilkudziesięciu latach pasjonowania się literaturą doskonale wiem, czym jest metafora i nie trzeba mi tego tłumaczyć. Bez metafory nie istnieje nie tylko poezja, również moja, ale nawet mowa potoczna. W moim wierszu podmiot liryczny, z którym się utożsamiam, ubolewa nad poezją "przemetaforyzowaną" i przez to często "niezrozumiałą", czyli nie tłumaczącą się na język dyskursu. Oczywiście język poetycki czasem wkracza w rejony, które na dyskurs się nie przekładają, ale poezja całkowicie uciekająca od dyskursywnej myśli po prostu nie jest z mojej bajki. Metafora jest konieczna, ale gdy jest używana jako stały zamiennik wypowiedzi dyskursywnej, to w moim myśleniu o poezji, jest nadużyciem. Zresztą najlepszym przykładem tego, co piszę są często komentarze do wierszy na portalu. Wiersze przemetaforyzowane jako "nieprzetłumaczalne" są rzadko przedmiotem dłuższych komentarzy i rozmów, bo nie wiadomo o czym właściwie rozmawiać . Można tylko wyrazić zachwyt i na tym koniec. Wiersze dyskursywne uruchamiają intelekt i prowokują rozmowy. W praktyce, dla kogoś choćby trochę oczytanego w poezji, bardzo łatwo rozróżnić te dwa rodzaje poezji. Poezja metafor (nota bene bardzo piękna), to na przykład poezja Józefa Czechowicza. Poezja dyskursu to Miłosz , Zagajewski i długa lista moich ulubionych, której nie będę tu rozwijał. Temat metafory jest tylko jednym z zagadnień poruszonych w moim wierszu, w którym próbowałem bardziej całościowo wyrazić problemy, przed którymi stoi poezja. A na konie powiem, że wolę porównanie od metafory. Bardziej utrzymuje czytelnika w rzeczywistości tego, co jest treścią wiersza bo oddziela jego treść zasadniczą od jej ilustracji. Pozdrawiam.

Metafora jest zestawieniem żonglującej myśli,
która opadając, jako dojrzały owoc komponuje doznania...

Nie może jej zatem zabraknąć, bez niej się wszystko wyjaławia... a nawet zasusza... urodzajne życie...

Przecież na pustynnych piaskach wyjałowienia poezja traci sens... Jak nasze ciała, gdy są pozbawione życiodajnej wody...

Wtracę swoje i znikam.

Metafora (gr. μεταφορά metaphorá)[1][2], inaczej przenośnia – językowy środek stylistyczny, w którym obce znaczeniowo wyrazy są ze sobą składniowo zestawione, tworząc związek frazeologiczny o innym znaczeniu niż dosłowny sens wyrazów, np. „od ust sobie odejmę”, „podzielę się z wami wiadomością” lub „złote serce”. Metafora jest typowym środkiem tekstów artystycznych, zwłaszcza poetyckich, gdzie służy jako środek obrazowania[3], choć utrwala się również w stylu potocznym i publicystycznym[3]. Odgrywa istotną rolę w ewolucji zasobu słownego języka[4].

*niedosłownym, wiadomo

Dzięki jobo za wpis. Pozdrawiam:)