Z tym dylematem żyję - to jak wciąż żyć, coś dawając...?

Gdy życie daje tyle, to nam oczy popadają

w autorefleksję, i wtedy posłuszeństwa odmawiają

tam wzrok nie sięgnie gdy chcemy wgłąb uciekać, bo Nam mało



Do pytania wracając - może nie należy nic dawać

w poczynaniach macając codziennie zastępy sił, macam

zarazem obyczaj brania wciąż jako pewnik życia ozdobę

a wraz z treścią życia badam tożsamość wnętrz, gdy słychać odpowiedź



Moją ozdobą jest niewątpliwie życie tu i teraz

to co podporą dzień w dzień, to chwile, gdy je uprzyjemniam;

Do tego wystarczy Miłość w najczystszej postaci

to jest dobry wskaźnik chwil, bo Nam życie ogładzi



Wspomniana przeze mnie tożsamość wnętrz, jest wybadana

podczas spraw z jestestwem co rano - więc jeśli masz z rana

zadawać sobie pytanie: Po co to wszystko...?

zadziałaj w kontrze, i znajdź wtem to, co Twą siłą!



Prawdziwą siłą - która niech sprawia, że ciągle masz wybór

a mimo wszystko uznasz że nadal jest dobrze zażyć znów

życia zamiast wegetacji - masz czas się podnieść, tak by czuć

dryg, jak nadal więcej sprawczych działań mieć w sobie - znajdź w tym puls!