Chcąc coś więcej nanieść, spróbuję teraz przejść do rzeczy

wgłąb wciąż jestem - zatem znów tu chcę w przechadzce określić

zebrane po części sentencje dekorujące ściany

lecz w gładkiej powierzchni jest lepiej, więc co tu mogę wstawić...?



Gdy coś naniosę, to w zderzeniu z pustką gołych ścian nazajutrz

wszystko zapomnę, bo bez sensu jutro wchodzić tam zawczasu

więc ważna jest dla mnie tylko i wyłącznie bieżąca chwila

mnie dana w przeprawie, gdy wciąż mi wygodniej je obmacywać




To przecież zaszczyt czerpać z wielości chwil po chwili

bo chcę się karmić w szeptach melodii ich homilii

i po prostu być, mimo że z ciszą ich gonitwy

by wciąż w środku żyć chwilą, przed chwilą i po chwili



Chcę razem z nimi pielęgnować w swym wnętrzu błogi spokój

gdzie znajdę siły dzień w dzień podczas zwycięstw wśród drogi losu

mieć czas gdzieś przy tym sens wnieść w lokal, gdy w miejscu stoi pochód

tej danej chwili, więc chcę zobaczyć jej ruch od dziś w środku



Albowiem tylko tak mogę zatrzymać czas w sobie

zapomnieć wszystko na moment, aby wstać na głodzie

czerpania z bieżącej sekundy, w której gdzieś ta namiastka chwili przepłynie

przez lata w swej drodze - chcę czuć ich strumień, więc nawadniam wraz z nimi swe życie



Znać limit w przepływie wszystkich chwil, nie jest mi dane

tak by iść przez życie z przyczyny tej wiedzy najpierw

wiem natomiast, że i tak życie będzie toczyć się dalej

w jej ramionach, więc chwila pryśnie, lecz gdzieś kroczy jej zastęp



Już dawniej zadałem w trudach pytanie, jak jest w mym środku wśród chwil

musiałem tam zajrzeć z buta, gdy miałem traumę żyć pośród ludzi

jako przedszkolak, i jak potem ot tak mieć siłę w środku do zmian;

Zacząłem kochać, nim zawrotnie z chłopca w mężczyznę rozwój powstał



Jeżeli chodzi o zmiany, to one się dzieją we mnie po dziś dzień znów

wszędzie zdobi wgłąb ściany słowo, więc jest gęsto w przeddzień od ich strzępów

natomiast na drugi dzień jest brak ich, gdyż rodzę się na nowo

tak co dnia - a długi sen mnie scali w symbiozę serca z głową



Oddycham tu, częściej łapiąc oddech w myślach - choć i tak umrę głupi

to i tak uczę się aż po koniec życia sączyć smak głuchej pustki

lecz w tej czasu studni i tak zostaje miłość dozgonna

więc nie ma tu pustki życia - ona jest tylko pozorna



Na koniec tej z chwil podróży po wnętrzu, dodam słowo od siebie;

Wstań! Podnieś się i pogódź z tym co w sercu - odnajdź wgłąb swoją ścieżkę!

bo nie ma tu żadnego jutra, ani tym bardziej wspomnień

doceń czas swój, wraz z chęcią pójścia za drzwi swych barier w głowie