Wychodzi przed szereg wtedy, gdy nie potrzeba

do tego daje spod siebie wentyl i płynie do nieba

Tym wentylem przepłynie swe życie w rzece absurdu

do tego jeszcze zasób swój bezwstydnie piętrzyć chcę na umór



Zasług znów zbiera multum w sposób bezczelny i na gwałt

przypisując je sobie - jednak nim doniósł bez ściemy ich nadmiar

komu trzeba - w ferworze z godnością się pożegna, by na wspak

się na nią powoływać, mając już chamstwo w synapsach



Za to rozdaje pod zastaw innym obciach z przypałem

by potem jak oprawca wysysać z nich co dnia życia pęd

Chyba dlatego jest on zawsze głośno, gdy cisza wokół

niego nadaje non stop, po to by dygnitarz odwlókł

poziom żenady w czasie melodyjnej ciszy znowu

i tak w koło - pozostawiając po sobie istny pomór



Ja to obserwuję, lecz działa mi na nerwy ten błazen

który rozdaje mimowolnie swój pakiet w zestawie

z rozgoryczeniem i frustracją w rękawie

bo nazajutrz już mu szwankuje pamięć w swej sprawie