To pierwszy z dni urlopu, w którym się sobie przyglądam

coś jest w tym, gdy znów w środku z pustki wnieść mogę w swych słowach

po co to wszystko - skoro w takich chwilach czuję tylko dysonans

monolog zmysłom pozostawi dzisiaj z ujęć symbiozy powab



Z sobą samym potok słów sprawi, że znów będę mógł wszystko

to coś karmi wgłąb znowu, abym ze słów przeszedł znów w czynność

pisania mych wierszy, gdy zapas sił tętni we mnie na nowo

przyswajam tym większy w zwyczajach ich bezlik, lecz chcę dać poziom



A jak narazie po prostu zmagam się sam ze sobą

mam czas na daleką podróż z działań w wersach, lecz z głową

albowiem nic na siłę, bo to ma się stać we mnie naturalnie

na co dzień wdycham ciszę, bo poznać trzeba siebie naprzód bardziej



I tak codziennie pilnuję, by sam od siebie nie uciec

w swych łzach wgłąb sięgnę z wyczuciem, gdy nadto wewnętrznie z bólem

sobie nie mogę poradzić - one zastępowały wiersze w obiegu

co dzień w mej drodze do prawdy, potem nakierowały wnętrze do celu