chodź pogadamy o starych czasach
kiedy się słońce turlało lasem
a my tak wolni w swoich nadziejach
biegliśmy twarde mając obcasy

i wszystko było przez nas przeklęte
językiem który smak świata badał
smakując gorycz tego co piękne
gdzieś za zębami cicho się skradał

aż do dnia w którym spotkałam ciebie
i bez znaczenia stało się wszystko
co kiedyś było słonecznym niebem
skoro do dzisiaj mam je tak blisko

.

zapętliłam ci się w głowie
wersowaną tajemnicą
co inkaustem w piórze płonie
i na karty spaść chce lico

ale ja jej nie pozwolę
niech się pętli w twojej głowie
najpiękniejszych myśli słowem
niech inkaustem w piórze płonie

niech się mieści w wielu strofach
niczym oda do miłości
w której zechcesz mnie pokochać
w swoim sercu mnie ugościsz

.

to jest moja alegoria
rymowana cząstką ciszy
tej co tu utkwiła w strofach
których nigdy nie usłyszysz

chociaż będę rwać kolory
i błękitem barwić niebo
ty wciąż będziesz jak rym prosty
poza i na przekór ze mną

ale w mojej alegorii
pozostaniesz lotnym ptakiem
który mimo że nie słyszy
czuje sensy innych znaczeń
.