Cześć, Kornelu. Cieszę się bardzo, że opublikowałeś wiersz raz jeszcze, w przeciwnym wypadku nie miałabym okazji go dotknąć. Jestem oczarowana nie tyle samym obrazem (który oczywiście przedstawiłeś rewelacyjnie), co Twoim, jakże nieoczywistym dla ogółu spojrzeniem. Ile osób na tym globie jest w stanie w "martwocie" dostrzec tyle życia?
Całość przypomniała mi również o miejscach, które poruszają mnie na tyle, że skłaniają do szybkiej ucieczki nawet myślami. Opuszczone, stare domy, w których chwila się zatrzymała. Wyglądające tak, jakby ktoś w środku śniadania wyszedł na moment zobaczyć, dlaczego pies tak ujada i już nigdy do swojego posiłku nie wrócił. Wyjątkowo bolesne to dla mnie, zapewne z jakichś konkretnych powodów.
Cieszę się, że mogłam się tu przywitać z Tobą po dłuższym czasie. Zostawiam gwiezdny pył, ślę pozdrowienia pełne uznania i sympatii i uciekam dalej, w przestrzeń wtorkowych niespodzianek :)

Tutaj bezapelacyjnie gwiazdki,
ale temat piękna, chyba już przerabiałeś? :)
ps. bardzo podoba mi się tytuł

Mnie piękno najbardziej zachwyca w ciszy i spokoju właśnie.
A propos - pozdrawiam, z zachwytem nad wierszem:) B.G.
PS Gwiazdek i tym razem nie oszczędzę...

Osobiście użylbym określenia twarzy porażonej, zdjętej, owładniętej lękiem. Mnie kruchość życia najczęściej kojarzy się z nagłymi odejściami osób pełnymi marzeń, planów i przerwanych brutalnie ryzykowną decyzją, splotem niekorzystnych okoliczności, chwilą nieuwagi. A moja odpowiedź na pytanie zadane na końcu? Zależy co urzeknie. Pozdrawiam.

Miałem dziś sobie darować komentowanie cudzych wiersz ale jakoś tak stwierdziłem że zrobię wyjątek :) było warto :)
Niestety nie czuję się dziś na siłach by rozwodzić się nad oczywistym czyli twoim artystycznym kunsztem po prostu powiem "mistrzu nauczaj" :)
Zostawiam gwiazdy i wracam do realu
Pozdrawiam :)