Czytałem już ten Twój wiersz rano, ale kierowałem autem, więc nie wdawałem się w pisanie interpretacji. Jednak wówczas, tak jak i teraz pomyślałem sobie o miłości. Symbolika przejścia przez Morze Czerwone oraz karmienie manną na pustyni wydają się być dość jasnymi do rozszyfrowania. Mam przeczucie, że autor nie chciał tu ukryć więcej niż potrzeba. Dokładnie tak samo postrzega on w mojej opinii życie osoby, której wiersz jest zadedykowany. Myślę, Kornelu, że ten wiersz jest próbą docenienia trudów czyjegoś życia. Symbolika biblijna zdaje się więc być adekwatną. Każde właściwie życie ludzkie jest przecież taką drogą ku Ziemii Obiecanej. Izraelici wędrowali po pustyni czterdzieści lat. Z nami bywa różnie, natomiast bardzo, bardzo często przechodzimy w różnych etapach życia dokładnie przez te same trudy, co i oni wówczas, gdy prowadził ich Mojżesz.
Strofa wspominającą socjalizm dodaje barwy w tym wierszu. Zwykle tak się dzieje, gdy zestawimy Boga z Jego prześladowcami. Peel nie dopowiada w wierszu ani nawet nie sugeruje czy kobieta, o której mówi była bliżej Boga, czy jednak nie. Moje odczucie związane ze staniem w kolejce jest takie, że była to osoba bardzo mocno poszukująca Prawdy.
Ostatnie dwie strofy to te przez które pomyślałem o miłości. To poznanie "tylko po oczach" jest jednocześnie "tylko" i "aż". Jest coś w tym, że przez oczy można dojrzeć duszę. Myślę, że właśnie w tym kierunku można śmiało interpretować te wersy.
"Przestraszone piskle z głodnym dziobem", to dla mnie metafora umierającego człowieka, który pragnie, łaknie tej Zbawczej Miłości. Stąd ta myśl o miłości właśnie. Peel poznał wspominaną kobietę po oczach, bo dusza jej się nie zmieniła. Ciało się pozmienialo, ale wnętrze człowieka nawet jeśli dojrzewa (bo wręcz powinno), to zachowuje znamiona dziecięcej prostoty. W tym sensie można w człowieku ciągle rozpoznawać tę samą osobę.
Taka moja mała interpretacja tego wiersza. Ciekawy jest. Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Morza rozstępują się tylko przed świętymi, zatem prze peelką nie mogły...:)
Żartuję, wybacz, wiersz wydaje mi się bardzo osobisty, pełen empatii dla kobiety,
która wiele przeszeszła, chyba miała problemy ze snem, sądzę, że z brakami w portfelu,
także, a jej życie nie usłane różami zamieniło ją w kogoś wycofanego, przestraszonego,
może odizolowanego od świata, żyjącego w samotności, może dlatego, że za bardzo się na nich sparzyła, tak sobie czytam na własny użytek ten ciekawy, życiowy wiersz.
Pozdrawiam serdecznie, miłego dnia życząc.