To jest właśnie równowaga, którą cenię sobie najbardziej :)
Pozdrawiam serdecznie 😁👍✨

Piękny wiersz, klimatyczny.
Pozdrawiam serdecznie :)

Bezpieczna codzienność jest Nadzwyczajna. Jej rekwizyty cenniejsze od diamentów.

Właśnie dlatego lubię poezję emocjonalną, a nie erudycyjną. Aż nie mogłam się oprzeć - jak widać. Pozdrawiam serdecznie :)

Wiersz przypadł mi do gustu, zwłaszcza druga część.

Pozdrawiam serdecznie Kornelu :)

Czytam sobie Twoje i powracam myślą do swoich dawnych ogrodów, miejsc, pewnego jeziora...ech
Dziękuję za tę podróż i serdecznie pozdrawiam

Zdaje się, że już nas zapraszałeś do tego ogrodu pięknej zwyczajności codziennej, która jednak jest czymś dużo, dużo więcej. Jest ona bowiem, jak wskazałeś w wierszu, centrum wszechświata, a to już wykracza poza możliwości człowieka. Prowadzi go więc do "czegoś" większego, ponad, innego...
Ty jako autor ukazujesz czytelnikowi to, co Cię zachwyciło, co Twoje oko dostrzegło. My dzięki temu zapisowi możemy podążać wgłąb naszych rzeczywistości. I to jest w poezji piękne.

Natomiast pozostając sobą spróbuję dotknąć Twojego wiersza z nieco innej (choć to nie jest trafne określenie) perspektywy. Pozwolę sobie zbliżyć do Twojego powyższego wiersza mój z wczoraj o wchodzeniu na górę proroka.

Tam między wierszami odsyłałem czytelnika do wydarzenia z Księgi Wyjścia, do trzeciego rozdziału, w którym to Mojżesz rozmawia z Bogiem, który objawił mu się w tzw. gorejącym krzewie. Jednakże moje spojrzenie na tę sprawę wykracza poza oszczędny w słowach biblijny opis.

I tak sięgam myślą do pewnego żydowskiego midraszu, który nieco poszerza spojrzenie na tamtą sytuację spod góry Horeb. Otóż Mojżesz ukazany jest tam jako zarządca świątyni Józefa–Amenofisa. W tamtym czasie rozpoczął się jakiś "strajk" pewnej grupy tzw. Hebrajczyków, którzy żyli jakby w gettcie. To był rodzaj zesłania za karę. Natomiast sytuacja wewnętrzna Egiptu sprawiła, że przestano w pewnym momencie zaopatrywać ich w żywność oraz materiały do pracy, którą mieli wykonywać. A ci, którzy ich pilnowali, niezbyt wówczas zainteresowali się sytuacją. A więc owi mężczyźni udali się rozwścieczeni do najbliżej położonych świątyń. Tam im udzielano doraźnej "pomocy" i spławiano. W pewnym momencie prawdopodobnie trafili oni także do świątyni zarządzanej przez Mojżesza właśnie. Tam nastąpiły jakieś rozruchy pomiędzy strażnikami a przybyłymi, a w kolejne dni także postępowały napięcia pomiędzy samymi hebrajczykami. W ten kontekst wpisuje się biblijny opis mówiący o tym, że Mojżesz zabił jednego z Egipcjan, a następnie ktoś Hebrajczyków wytknął mu brutalność działania. Mojżesz bojąc się reakcji faraona uciekł. Prawdopodobnie nie szedł głównym traktem ku pustyni, ale nadrobił drogi i przeszedł w cztery dni i cztery moce 120 km. Droga była niebezpieczna i wyczerpująca, bowiem nie znajdowała się tam zadna studnia. Dopiero ta w kraju Madianitów, do której Mojżesz dotarł. Tam, jak wiemy stawił się w obronie córek Reuela, kapłana Madianitów i napoił ich owce. Natomiast tu zaczyna się styczność z moim wierszem. Reuel prawdopodobnie rozpoznał na ciele Mojżesza znaki świadczące o jego godności książęcej lub zarządcy świątyni Józefa– Amenofisa. Bojąc się, co mógłby mu zrobić faraon, gdyby się dowiedział, że Mojżesz jest u nich, wepchnął go do starej cysterny na wodę. Według midraszu Mojżesz spędził tam 10 lat. W tym czasie po kryjomu wnuczka Reuela – Sefora przynosiła uwiezionemu wodę i chleb. Po dziesięciu latach Mojżesz wydostał się z cysterny i najpierw wszedł do ogrodu Reuela. Tam oddał się modlitwie, dziękując Bogu za łaskę, jaką mu okazał. Tam właśnie w samym środku ogrodu dostrzegł pewną laskę. Wyciągnął dłoń i wyjął ją dla siebie. A miała ona wyryte tajemnicze litery. Z tą laską wszedł do domu Reuela, a on ujrzawszy go z laską powiedział, że ten oto w przyszłości wyprowadzi swoich rodaków z Egiptu. I dlatego właśnie dał mu za żonę Seforę.

I teraz: rabini długo zastanawiali się nad cudownością tej laski. Doszli do wniosku, że musiała ona pochodzić od Boga, a skoro tak, to stworzona musiała zostać na Początku. Bo wszystko stworzone zostało tylko na Początku. Później już nic nie zostało stworzone. A więc rabini zaczęli utożsamiać tę laskę z gałęzią z drzewa życia z Raju. A więc mówią, że najpierw Adam zabrał tę gałąź z Raju. Później dał ją Henochowi itd.itd. Jeden drugiemu przekazywali ją sobie. Miał ją Abraham, Izaak, Jakub i Józef, który zmarł przecież w Egipcie. Później nakazano jego dom oczyścić i Reuel przywłaszczył ją sobie i wbił w środku swojego ogrodu w ziemię. Tam ją odnalazł Mojżesz.

Wspaniala opowieść. Mocno naciągana pewnie, ale wskazuje na głębię.

Po pierwsze ten motyw cysterny. Ona bowiem ulokowana była pod ziemią. A więc ewidentnie widać tu (z punktu widzenia chrześcijan) wskazanie na grób. A później wyjście uwiezionego to jakby zmartwychwstanie. Cudo! Laska w ogrodzie Reuela, to symbol Drzewa Życia w Raju. A więc laska jest łaską. Łaską zbawienia, a więc Życia. Można jeszcze głębiej i powiedzieć, że laska, Drzewo to Duch Święty. Ale to już inne nieco rozważanie.

Z tym obszernym kontekstem wracam do Twojego wiersza, drogi Kornelu. Otóż ogród płaskoziemski 😁😝 w nim odsyła mnie właśnie do tej symboliki związanej z Rajem. Tam Bóg stworzył ich dwoje: mężczyznę i kobietę. W Twoim wierszu jest podobnie. Nawet te róże na tle jodeł można rozważać w kontekście życia, odrodzenia. Także wiele tu można zobaczyć. W tym sensie centrum wszechświata rzeczywiście znajduje się tam, gdzie go dostrzegł autor wiersza. A dalej wiatr i sweter, a także chata. Naprawdę widzę tu nie tylko zwyczajność codzienności, ale także cudowność łaski. Wspaniałe!

A tam w tym wierszyku u mnie chodziki o drogę na której człowiek może spotkać się z Bogiem. Bo cóż mógł robić Mojżesz przez 10 lat siedzenia w cysternie? Czyż nie zadawał on sobie i Bogu pytań? A skoro tak, to to właśnie jest droga do spotkania z Nim. I to potwierdza biblijny opis w rozdziale 3 Księgi Wyjścia, gdy podaje, że Mojżesz, gdy zauważył palący się krzak podszedł do niego z pytaniem: dlaczego się nie spala? A wówczas usłyszał swoje imię. Później poznał imię Boga, który do niego przemawiał. Same cudowności.

Pozdrawiam Cię z tej nieco bardziej wybrzuszonej części Ziemi. 😝 Np. dlatego, że po obiedzie. 😁🤗

Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Pachnie teoriami płaskoziemców lub filozofią ateistycznych elit

Każdy ma taki, czy inny i każdego w centrum wszechświata. To też zaprzeczenie teorii Kopernika, bo wszystko kręci się wokół tych ogródków. Pozdrawiam

Piękna reminiscencja.. z nutką nostalgii. Zwykle Twoje wiersze są filozoficzne, a ten jest taki nasączony męską wrażliwością. Bardzo mi sie podoba..

Pięknie w tym Twoim ogrodzie, pozdrawiam serdecznie i oceniam.

Osobisty pejzaż, tworzący obraz ogrodu jako centrum prywatnego wszechświata, gdzie codzienność splata się z przeszłością.