Dziś czytałem kilka ostatnich rozdziałów Księgi Rodzaju, a tam m.in. opis tego w jaki sposób Mojżesz miał wprowadzić Aarona i jego synów w obowiązki arcy- i kapłańskie. Mowa tam więc także i oleju, który miał być wyrabiany specjalnie dla użytku w służbie kapłańskiej. Myślą oczywiście pobiegłem – czytając ów fragment – do Krzyżma Świętego, które wykorzystywane jest dzisiaj w Kościele do namaszczania przy konkretnych okazjach. Tak czy inaczej chodziłoby o symbol wybrania. Nawet o symbol szczególnego wybrania tudzież szczególnego przeznaczenia.
Idąc z tym do Twojego wiersza, Kornelu, pomyślałem, że "olejne plamy", które wpisałeś w wersy, mogłyby być symbolem wiary. Są one niedokładne, bo przecież któż z nas w pełni poznał Boga? Natomiast ta niedoskonała wiara jest podstawą dla zachwytu – dla zachwytu życiem. Jest tyle spraw i rzeczy, których nasz mózg oraz system poznawczy nie ogarnia, a które to wprawiają nas właśnie w zachwyt, gdy tylko próbujemy coś niecoś zgłębić wiedzą. Dalej: "owocami i kwiatami dnia codziennego" zdaje się być miłość, ale także dobroć, nadzieja – po prostu ludzkie doświadczenie piękna życiowego. Peel mówi "wiem", a więc jest pewien, a może jest mocno przekonany o tym, że te owoce, to życiowe doświadczenie człowieka, nie zostanie mu odebrane, "jak zabawka niegrzecznym dzieciom". "Namalowanym zaufaniem" zdaje się być ufność, zaufanie, że po tym ziemskim życiu jest rzeczywiście życie inne, lepsze, doskonałe (a na pewno doskonalsze niż to ziemskie). Dlatego właśnie ta ufność nie zgaśnie, "nawet gdy zamkniemy nasze nienasycone oczy". Nienasyconość czytam też jako ciągłą chęć odkrywania głębi życia. Jest to więc poniekąd właśnie już wspomniany zachwyt życiem.
Wracam do oleju. Otóż wybranie, namaszczenie jest dla chrześcijan podstawą do życia świętego. Bóg nas powołuje wszystkich, a od nas zależy odpowiedź na to wezwanie. W tym sensie piękny jest ten przepływ myśli od malarskiej inspiracji po religijne, wręcz duchowe rozważanie o życiu człowieka i jego sensie tudzież sprawach ostatecznych.

Jeszcze mała dygresja. Spojrzałem na ten obraz z linku od Agatki i pierwsza moja myśl pobiegła do mieszkania moich dziadków. Tam zawsze stały owoce albo naturalne albo sztuczne, zawsze kwiaty w wazonie, zawsze paluszki dla wnuków albo cukierki kukułki. Natomiast ważniejsze od tych rekwizytów był panikacy spokój. Dokładnie taki wyczytałem z załączonego obrazu. Dziś w domach, w których czasem zagoszczę, nie spotykam takiego spokoju. U dziadków nie chodziło o brak słów, czy milczenie, ale o spokoju, a wręcz pokój, który myślę, że wypływał też z wielkiego zawierzenia siebie i życia Bogu. Problemy są wszędzie, ale ten obraz spokoju, który został w mojej pamięci, myślę, że źródło swoje miał właśnie w wierze. Podobnie jak myśl przewodnią w Twoim wierszu, Kornelu. Przynajmniej ja to tak odczytuję.

Pozdrawiam Cię serdecznie. I sorki, za spóźnienie z komentarzem, ale musiałem dojrzeć do słów. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Nie znalazłem obrazu, ale wiersz zaciekawił treścią. Forma zawsze top.5/6✨

Dzięki Łezce mogłam zobaczyć obraz, bo i ja go szukałam, ale bez powodzenia. Mam wrażenie, że w wierszu jest zawarta istota tego obrazu... światło, to ono sprawia, że skórka jabłka błyszczy, odbija się w szkle karafki a róże... mimo niedokladności są jednak różami! Podoba mi się obraz i wiersz.
Serdecznie pozdrawiam⭐

https://photos.app.goo.gl/S7k41zhQya51iAAt9 :)

Nie znam obrazu, ale ufam na słowo. Jeśli tak dobry jak Twój wiersz..