jestem prawdą samą w sobie
w wielu wers/j/ach napoczętą
wciąż karconą w ustach Boga

jakby chciał bym była świętą
wersją która dobro czyni
chociaż grzechy ma za uchem
i zaciąga się słów dymem

wciąż w dialogu goniąc skruchę
która z prawdy posąg czyni
tak plastyczny jak poczucie

że się dusza kłamstwem brzydzi

choć próbuje oddać życie
za powroty tak na.zawsze
w miejsce w którym drzewo życia
obrodziło chwilą naszą
nic nie miało do ukrycia


- nie zasypiaj -

daj zwariować swoim myślom
na tę chwilę gdy w godzinie
nocnej trwogi Bóg twój przysnął

i zostawił cię w przemyśleń
sieci gęstej jak tkanina
z dziennych grzechów siłą tkana
wbrew twej woli choć jedyna
która w dłoniach ci została

daj im lecieć tam gdzie ciemność
szuka światła wciąż uparcie
wtedy odzyskają jedność
i dla duszy będą wsparciem

a sieć pęknie jak pergamin
pokruszony pióra mocą
i zakwitnie w oknie ranek

wyzłocony myślą prostą
że to wszystko co nas dręczy
jest niewarte zniewolenia

a z niechcianych snów pajęczych
nowy stworzy się poemat

tam gdzie myśli . choć szaleją
to znajdują prostą drogę
posyłając listy w niebo
na spotkanie z śpiącym Bogiem



. czasami trzeba zwariować, żeby nie oszaleć .