mroczny mesjaszu
szukam cię
pośród martwych kwiatów
rachitycznych jabłoni
twoje serce nie może rozgorzeć

łzy
przelane nienadaremno
kołyszą do smutnego snu
moje ciche myśli
zostawiają ślady na chłodnych nadgarstkach

znów straciłam drogę
wiodącą za ten zbyt wysoki mur
zaginęłam pośród przeterminowanych marzeń
wskrzesiłam ból
z niedokończonych modlitw

mroczny mesjaszu
boję się
bardzo się boję żyć obok
innych ludzi
zaryglowana w klatce obłędu
pozbawiona wiary
w przeszłość

spijam odległość
z twoich roznegliżowanych słów
pogrążam się w pustce pozostawionej
przez moje życie
nie ufam tutejszym czarnym łąkom
nie liczę na nowy świt
by objawił mi pobocze
wiodące na drugą stronę tej ściany

mroczny mesjaszu
kiedy podzielą nas splecione ręce
a następna noc okaże się podróbką
wydostaniemy się
z tej wieczności
spomiędzy wyjałowionych spojrzeń w czas
wzruszeń bez wstępu
i zakończenia