Śpiewać każdy może, lecz nie każdy może tego słuchać. Podobnie jest z pisaniem, ale to jest silniejsze od nas, pomimo, że jak na przykład w moim przypadku, z czego sobie zdaję sprawę nie ma to wiele wspólnego z poezją. Cieszy jednak to, że ktoś może przeczytać to co napisałem i poczuć w jakikolwiek sposób i chyba o to chodzi na takich portalach.
Bardzo dobry i trafiony w sedno wiersz.
Pozdrawiam serdecznie

Nie każdy samolot się rozbija, najczęściej szczęśliwie lądują. W miarę pisania piszemy lepiej a marudna polonistka zawsze będzie niezadowolona, bo ona nie uczy tylko narzeka. Pozdrawiam

"Pisać każdy może...trochę lepiej lub trochę gorzej...ale nie oto chodzi jak co komu wychodzi..." - ważne ze próbuje pisać i tworzyć...myślę ,że nadaje to w jakiś sposób sens naszemu życiu i daje upust tkwiacym w nas emocjom. Świetnie przedstawiłeś wierszem akt portalowego tworzenia poezji. Wiersz bardzo ciekawy i trafny:) Pozdrawiam.

Celniej już nie można.
I wyśmienicie podane.
Pozdrowienia

Nasuwają mi się słowa Zorby z ostatniej sceny filmu: "wspaniała katastrofa". Może warto ryzykować nawet dla spektakularnej porażki.
Serdecznie pozdrawiam.

co moge dodać?...sama prawda..***

Czasem trzeba tak tyłem do polonistki, jakby się ściągało w tajemnicy, dla siebie, dla uwolnienia myśli, własnie takich jakie płyną, nieszarpanych, nieprzestawionych, w szczerych słowach oddających uczucia i emocje. Wtedy jest...taka piękna katastrofa:)Piękna bo nasza.
Pozdrawiam serdecznie:)

Super wiersz o tym, że można robić coś, na co ma się ochotę, choć wcale nie trzeba czuć się w tym mistrzem. Próby znalezienie swoich dróg w postaci dotykania różnych zajęć nadają naszemu życiu smaku. Poszukiwania dają poczucie ciągłego rozwijania się, i myślę, że jest to bardzo ważne, by nie wpaść w jakąś taką pustkę, bez chęci pójścia o ten krok dalej. Poza tym - bez próbowania nie da się stwierdzić czy coś jest dla nas czy też nie. Tak samo jest w przypadku poezji. Każdy w głębi siebie narzuca sobie swoje tematy, których dotyka, jedni są wobec siebie bardziej surowi, inni nie przywiązują do tego wagi. Dlatego też wśród tylu poetów - amatorów szuka się tych, którzy nam "odpowiadają", a pisać przecież i tak każdy może, jeśli chce i to czuje. Podoba mi się w wierszu odniesienie do tego właśnie surowego podejścia do siebie samego. Dzięki temu to, co się tworzy, może być lepsze - w naszych oczach. Nawet jeśli tworzy się dla innych, dla odbiorców, to przecież my, jako autorzy - twórcy dzieła również powinniśmy odczuwać satysfakcję. Pozdrawiam!

Już Schopenhauer napisał, że największą radością jest radość tworzenia czegoś z niczego, a jak ma się jeszcze do tego talent, ta radość jest jeszcze większa. Ta radość dotyczyć może rysowania, rzeźbienia, czy pisania, a internet i portale dają możliwości szybkiej i szerokiej publikacji i konfrontacji z odbiorcami. Do tego dochodzi gimnastyka umysłu. Tak to widzę. Pozdrawiam.

Wspaniały wiersz o pisaniu, który jest jak lot samolotem, trudno do zawrócenia. Miałam w podstawówce jedną nauczycielkę, która pozytywnie wyrażała się o moich wypracowaniach. Tylko jedną. Po latach jako hobby zaczęłam pisać, raz lepiej, raz gorzej, lepiej nie oceniać. Jedno wiem napewno, że wciąga mnie ono coraz bardziej. Jestem jaka jestem, ale dzielę się moimi przemyśleniami.
Gratuluję wiersza!