Twoje Wiersze - Śnieg

Śnieg

sonet

2024-12-10 15:44

Na stos szklanych odłamków o kształcie upiornym,
Zgubiony pantofelek w kolorze bordowym,
Okrągłego lusterka kawałki niesforne,
Porcelanowej lalki poranioną głowę,

Na pokąsany żarem dziewczęcy pierścionek,
Spalonych gobelinów nieczytelne wzory,
Na poczerniały welon w objęciu koronek
I z teatru dwie maski – komiczne nie w porę,

Dzień sypie hojną ręką opiekuńczą białość,
Srebrno miękkim bandażem goi rany ziemi,
Otulając trwałości zmienione w nietrwałość,

Kruchość minionych istnień, zgasłych losów cienie.
Przeszłość złotą i szarą, wstydliwą i dumną
Łączy wspólna z marmurów i kryształów trumna…

autor

Ola22

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: czerwony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

sturecki

2024-12-10

„Kruchość minionych istnień, zgasłych losów cienie” – ten wers unosi cały sonet, zamieniając śnieg w symbol okrycia i zapomnienia. Wiersz opisuje świat pełen zniszczeń, którego ból i chaos śnieg przykrywa miękkim, ale nieco ironicznym gestem troski. Kluczowa fraza: „Srebrno miękkim bandażem goi rany ziemi” – bo w niej śnieg staje się nie tylko pięknem, ale i maską, oddzielającą teraźniejszość od przeszłości. Może w tej bieli kryje się prawda, że to, co było, zawsze wraca, choć na chwilę przykryte zimowym płaszczem.

sturecki

2024-12-10

Odnosząc się do mojego określenia „ironiczny gest troski” – miałem na myśli dwoistość śniegu: z jednej strony osłania rany ziemi, z drugiej jednak jest bezsilnym, nieco przypadkowym aktem natury, która nie zmienia historii, a jedynie zakrywa jej ślady. Twoje pytanie o niebo, które wcześniej nie przeszkodziło w działaniach wojennych, doskonale wpisuje się w tę ironię – śnieg, choć wydaje się aktem łaski, przychodzi zbyt późno, jakby jego troska była spóźnioną próbą zatarcia zniszczeń.

Nowa wersja sonetu rzeczywiście wydaje się bardziej dojrzała i sugestywna. Wspaniale łączy estetykę z emocjami, pozwalając poczuć zarówno piękno, jak i ciężar przemijania.

Ola22

2024-12-10

Pod bielą są kości, gruzy i popiół. Ale przynajmniej słońce nie będzie musiało ich oglądać.
To jest nowa wersja wiersza, który już umieszczałam. Moim zdaniem (i nie tylko moim) lepsza.
Pozdrawiam.
P.S. dlaczego gest troski ma być ironiczny? Czy nawiązujesz do tego, że 12 godzin wcześniej to samo niebo, które daje śnieg - nie dało chmur ani mgły, by utrudnić żołnierzom akcję?

Pokaż więcej

Logowanie

Śnieg

Ocena wiersza

Komentarze

Kolor wiersza: czerwony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji