X
Perełki
sonet
2024-10-16 13:20
W objęciach mgieł opuchłych, złowieszczych, zsiniałych
Wstaje lutowy ranek zbolały i pusty.
Szeroko rozpościera – zamiast chmurek białych -
Z sadzy dziergane szale, buroblade chusty.
Przez posępną szarością brzemienne tkaniny
Jeden się promyk słońca przebija nieśmiało,
Jak nagrobne światełko – za słowa i czyny,
Za modlitwy i grzechy, za wielkość i małość.
Ten samotny promyczek rudo - karminowy
Łapią szklane perełki z rozbitych witraży,
Połamanych lusterek tęsknoty różowe,
Cztery stłuczone okna, już wolne od marzeń.
Fotony w srebrność drobnych kropelek chwycone
Tworzą rozbłyski modre – oto łzy spóźnione..
Wstaje lutowy ranek zbolały i pusty.
Szeroko rozpościera – zamiast chmurek białych -
Z sadzy dziergane szale, buroblade chusty.
Przez posępną szarością brzemienne tkaniny
Jeden się promyk słońca przebija nieśmiało,
Jak nagrobne światełko – za słowa i czyny,
Za modlitwy i grzechy, za wielkość i małość.
Ten samotny promyczek rudo - karminowy
Łapią szklane perełki z rozbitych witraży,
Połamanych lusterek tęsknoty różowe,
Cztery stłuczone okna, już wolne od marzeń.
Fotony w srebrność drobnych kropelek chwycone
Tworzą rozbłyski modre – oto łzy spóźnione..
