Twoje Wiersze - Taniec

Taniec

sonet

2024-11-11 11:34

Suknie modre, błękitne, zielone, pąsowe,
Jedwabie i atłasy zwiewnie migotały,
Na stołach stała jesień ujęta w kryształy,
Błyski siejąc koralu i amarantowe.

Wirowały warkocze, koafiury, loki,
Szal koronkowy opadł – z ramienia smukłego,
Uśmiechnęła się panna – do ukochanego,
Nieuważna tancerka pomyliła kroki,

Wtem melodia skonała w pół taktu, wśród gromów
I czasoprzestrzeń pękła na tysiąc kolorów
Z brzękiem szklanych odłamków mnogość się rozpadła

Taktów, ukłonów, świateł, fasonów i wzorów.
Pod bezkształtnością gruzów twarzyczka pobladła
Splotła swe nieistnienie z kruchym ciałem domu...

autor

Ola22

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

3 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: czerwony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Driana

2024-11-11

Wiersz faluje gustownym slownictwem, niczym u wieszcza Mickiewicza

Ola22

2024-11-12

Mickiewicz napisałby o tym grubą książkę, której akcja zaczynałaby się w 1942 (Kolonia / Lubeka), albo nawet w 1911 (pierwsze użycie bombowca). Ja nie mam takich ambicji. Pozdrawiam.

WARS

2024-11-11

Ciekawe słownictwo, płynnie się czyta, przypomina się wiersz "Walc" Miłosza.

Ola22

2024-11-11

cieszę się, że się podoba. PS. w końcówce może zrobię "z kruchym ciałem domu", będzie brzmiało lepiej ;-). Pozdrawiam.

sturecki

2024-11-11

Sonet zaczyna się obrazem pełnym życia, koloru i ruchu – suknie i kryształy migoczą, wirowanie tancerek i subtelne uśmiechy tworzą niemal baśniowy klimat. W jednej chwili jednak wszystko zostaje przerwane – melodia gaśnie, a w taniec wkracza groza, która rozbija świat na odłamki. Zderzenie piękna i katastrofy pozostawia poruszający kontrast – bladość, cisza i gruz stają się jedynym świadectwem chwil, które jeszcze przed momentem były pełne blasku i radości.